Hulp nodig

Bedankt voor uw reactie - het is enorm gewaardeerd dat een tandarts (een persoon die mij angst inboezemt) hierop reageert. Ik moet inderdaad uit de verlammende cirkel van angst. De tandarts waarbij ik was heeft mij goed geholpen toen, en ik voelde me heel goed bij hem. Ik kamp al mijn hele leven met erge angststoornissen rond tanden/tandarts). En na die goede zorgen van die man heb ik het dan zelf weer verpest, door mentale problemen, en ik heb mezelf daar zo in teleurgesteld en voel me erg beschaamd en ben bang dat hij me niet meer zal willen behandelen en onvriendelijk zal zijn (wat ik dan ook wel weer zou snappen).
Ik ben ook bang dat er erge zaken zullen worden geconstateerd, of dat de implantaten in mijn onderkaak moeten worden verwijderd worden, dat het bot is aangetast of dergelijke. In mijn hoofd spelen vele horrorverhalen.
Maar goed, in deze cirkel blijven tot aan mijn dood is ook geen optie.
Misschien moet ik mijn oude tandarts eens mailen met de vraag of ik nog een afspraak mag maken, of misschien moet ik gewoon maar bellen voor een afspraak.

Nogmaals hartelijk bedankt.

Hey, bedankt voor je bericht. Wat goed dat jij de juiste stappen aan het zetten bent! Je mag terecht trots op jezelf zijn. Was het een nieuwe tandarts of je oude tandarts? Het klinkt alsof het ook allemaal nog wel meevalt.
Ik ben zelf nog niet zo ver geraakt. Ik voel me heel angstig en beschaamd, en kan me er niet over zetten, dat ik het zo slecht heb gedaan op dit vlak, en vooral dat ik dan die implantaten heb, en niet op controle ben geweest. Ik heb nog altijd het gevoel dat dat niet meer goed kan komen.
Ik heb begin januari een intake gesprek met een psycholoog (omwille van andere angst-gerelateerde problemen), en als het klikt breng ik dit ook ter sprake.
Ik ben ook niet trots dat ik nog geen stappen heb ondernomen. En ik keek dit weekend op het forum, omdat ik ook hoopte dat iemand nog op mijn topic zou hebben gereageerd, en om gelijkaardige topics te zoeken. Bedankt dus voor je reactie en veel success met jouw traject!!

Hey, ik kom hier nog even terug. Ik zit een beetje vast. Ik doe mijn verhaal een beetje uitgebreider. Ik heb nooit sterke tanden gehad. Toen ik 12 was, is er een stuk van een hoektand afgebroken, en daar is het beginnen mislopen. Ik had op dat moment geen beste tandarts en was al angstig. Ik had een afgebroken tand, maar ging moeten wachten tot ik enkele jaren ouder ouder en uitgegroeid was, om een oplossing hiervoor te krijgen, een stifttand. Ik kan me al niet meer herinneren waarom er toen geen tijdelijke oplossing mogelijk was, maar het was zo. Ik had dus vanaf hele jonge leeftijd schaamte en geen open lach.
In mijn puberteit zijn er verder nog een aantal zaken misgelopen in mijn lichamelijke ontwikkeling. Een afwijking aan mijn lichaam en een afwijking “aan mijn hoofd” (ik benoem het nu even vaag) - beide zeer zeldzame zaken, die niets met elkaar te maken hebben. Door de zeldzaamheid was het erg eenzaam, ik ben nooit iemand tegengekomen die hetzelfde had. Dit was in mijn puberteit - ik voelde me dus erg slecht in mijn vel en een kermisfreak. Ik ben in die periode heel angstig geworden.
Ik kreeg ook erg veel ontstekingen aan mijn tanden, abcessen. Soms was mijn kaak helemaal opgezwollen. Dat was dus in mijn tienerjaren. Vanaf de puberteit. Hierdoor ben ik veel tanden verloren (de tand met het abces werd telkens getrokken). In al dit waren mijn ouders een beetje afwezig moet ik ook zeggen. Ik stond er alleen voor. Ik verhulde mijn lichamelijke afwijking met kleding, en mijn tanden verborg ik zo veel mogelijk. Zo heb ik lang geleefd. Master of disguise.
Om eerlijk te zijn weet ik nog altijd niet waarom ik in mijn puberteit heb doorgemaakt wat ik heb doorgemaakt - ik poetste mijn tanden wel - maar ik had continu die ontstekingen.
Ik heb het lang erg moeilijk gehad. Mijn studies lukten niet goed, ik voelde me volledig gebokkeerd. Ik ben uiteindelijk uit het dal geklommen. Ik heb me laten opereren aan (genetische?) afwijking 1 en heb ook genetische afwijking 2 wat kunnen verbeteren (ongoing fight). Uiteindelijk is het nog goedgekomen in de zin dat ik een goeie job heb gevonden, enz. Enkel met die tanden ben ik nog een tijd blijven rondlopen. Ik had geen tandarts. Nooit een open lach. Uiteindelijk heb ik toch de moed gevonden om naar een tandarts te gaan. Een implantoloog. Ik heb implantaten gekregen in mijn bovenkaak, en een brug op implantaten rechts onderaan. Dat was allemaal super. Ik nam op dat moment antidepressiva, en daardoor kon ik mijn angst overwinnen. Ik had ook een goeie band met die tandarts, en ben hem tot op vandaag nog altijd heel dankbaar. Het hele traject heeft toch twee jaar geduurd, en ik ben altijd trouw naar de afspraken geweest.
Helaas is het dan nadien misgelopen. Ik ben gestopt met de antidepressiva, en op dat moment heeft iemand die erg dicht bij me stond zelfmoord gepleegd. Ik ben op dat moment niet ingegaan op de email waar ik werd uitgenodigd voor een controle. En omdat ik toen daar niet op ben ingegaan, durfde ik nadien ook niet meer gaan. MIjn brug met drie tanden onderaan is uiteindelijk afgebroken en ik durfde niet meer gaan. Ik ben na die zelfmoord in een depressie terechtgekomen, maar die depressie is nu al enige tijd voorbij, en ik durf niet meer te gaan - het is te lang geleden. Ik heb het verpest. En zo is dat angstpatroon extreme proporties gaan aannemen. Die tandarts gaf mij een kans, en ik heb zwaar gefaald. Je moet implantaten goed verzorgen, en ik zit nu al zo lang met die afgebroken brug. Er is wat ontsteking aan het tandvlees rond het implantaat. Ik beeld me in dat die implantaten gaan moeten verwijderd worden, dat het allemaal een ramp is. En ik wil zo graag nog hieruit geraken in dit leven. Het gaat verder niet slecht met mij - ik heb nog mogelijkheden in het leven, een OK brein, ..maar ik zit vast.

Bedankt voor het lezen en de reactie. Ik ben erg angstig momenteel maar ik moet inderdaad iets ondernemen.