Hey, bedankt om dit te lezen, en om met de deur in huis te vallen: ik durf niet meer naar de tandarts. Ik zou zo graag geholpen worden, maar de mentale blokkade lijkt onoverkomelijk. Ik voel mij gefaald, en dat ik alles heb verpest. Er is een brug op implantaten afgebroken in mijn mond, er is ook een andere onderhand afgebroken.
Ik heb jarenlang een depressie gehad nadat iemand in mijn omgeving op traumatische manier is overleden. Ik ben toen niet naar de tandarts geweest wat erg dom was.
Ik denk dat ik hier wat bemoediging zoek. Of een luisterend oor. Bedankt.
Ik snap niet waarom zo gehandeld heb en waarom ik al zo lang zo angstig ben hierrond. Ik zit nu al een hele tijd met het verlangen mijn leven op dit vlak weer in orde te brengen, maar ik ben zo bang voor het oordeel van de tandarts, en ook dat niemand mij zou willen behandelen. En ook met het schuldgevoel dat ik de tandarts heb teleurgesteld.
Het gaat nu al een tijd weer beter met mij, maar ik zit met dit enorm grote probleem.
Ik heb jarenlang een depressie gehad nadat iemand in mijn omgeving op traumatische manier is overleden. Ik ben toen niet naar de tandarts geweest wat erg dom was.
Ik denk dat ik hier wat bemoediging zoek. Of een luisterend oor. Bedankt.
Ik snap niet waarom zo gehandeld heb en waarom ik al zo lang zo angstig ben hierrond. Ik zit nu al een hele tijd met het verlangen mijn leven op dit vlak weer in orde te brengen, maar ik ben zo bang voor het oordeel van de tandarts, en ook dat niemand mij zou willen behandelen. En ook met het schuldgevoel dat ik de tandarts heb teleurgesteld.
Het gaat nu al een tijd weer beter met mij, maar ik zit met dit enorm grote probleem.
Ik heb het al eerder…
Bedankt voor uw reactie -…
Ik ben ook bang dat er erge zaken zullen worden geconstateerd, of dat de implantaten in mijn onderkaak moeten worden verwijderd worden, dat het bot is aangetast of dergelijke. In mijn hoofd spelen vele horrorverhalen.
Maar goed, in deze cirkel blijven tot aan mijn dood is ook geen optie.
Misschien moet ik mijn oude tandarts eens mailen met de vraag of ik nog een afspraak mag maken, of misschien moet ik gewoon maar bellen voor een afspraak.
Nogmaals hartelijk bedankt.
Het is zoals het is . Samen…
Heb je inmiddels al de stap…
Ik heb 2 afgebroken kiezen, zichtbare andere gaatjes en ontzettend veel tandsteen en ontstoken tandvlees. Poetsen zonder bloeden zit er niet bij.
En uit angst voor wat de tandarts nog meer zal ontdekken, welke kosten dat met zich mee zal brengen en ook uit schaamte heb ik het dus ook nog niet eerder aangedurfd een afspraak te maken.
Vanmiddag ben ik eindelijk weer eens geweest en het viel reuze mee! Al die horrorgedachten die jij hebt, had ik ook. En waren gelukkig helemaal niet waar! Die 2 kiezen kunnen ze niet meer maken en worden getrokken. Verder is het wat gaatjes dichten en klaar. En de tandarts was super begripvol en aardig. Uit niks bleek iets van een veroordeling (of zelfs walging) van de tandarts. Je wil niet weten hoe trots op mijzelf ik daar de deur uitliep!
Ik hoop dat jij dat trotse gevoel inmiddels ook hebt of heel snel mag beleven :) Succes! Je kan het!
Blij te horen dat u de voor…
Als antwoord op Heb je inmiddels al de stap… door adorst
Hey, bedankt voor je bericht…
Ik ben zelf nog niet zo ver geraakt. Ik voel me heel angstig en beschaamd, en kan me er niet over zetten, dat ik het zo slecht heb gedaan op dit vlak, en vooral dat ik dan die implantaten heb, en niet op controle ben geweest. Ik heb nog altijd het gevoel dat dat niet meer goed kan komen.
Ik heb begin januari een intake gesprek met een psycholoog (omwille van andere angst-gerelateerde problemen), en als het klikt breng ik dit ook ter sprake.
Ik ben ook niet trots dat ik nog geen stappen heb ondernomen. En ik keek dit weekend op het forum, omdat ik ook hoopte dat iemand nog op mijn topic zou hebben gereageerd, en om gelijkaardige topics te zoeken. Bedankt dus voor je reactie en veel success met jouw traject!!
Kijk niet naar het verleden,…
Hey, ik kom hier nog even…
In mijn puberteit zijn er verder nog een aantal zaken misgelopen in mijn lichamelijke ontwikkeling. Een afwijking aan mijn lichaam en een afwijking “aan mijn hoofd” (ik benoem het nu even vaag) - beide zeer zeldzame zaken, die niets met elkaar te maken hebben. Door de zeldzaamheid was het erg eenzaam, ik ben nooit iemand tegengekomen die hetzelfde had. Dit was in mijn puberteit - ik voelde me dus erg slecht in mijn vel en een kermisfreak. Ik ben in die periode heel angstig geworden.
Ik kreeg ook erg veel ontstekingen aan mijn tanden, abcessen. Soms was mijn kaak helemaal opgezwollen. Dat was dus in mijn tienerjaren. Vanaf de puberteit. Hierdoor ben ik veel tanden verloren (de tand met het abces werd telkens getrokken). In al dit waren mijn ouders een beetje afwezig moet ik ook zeggen. Ik stond er alleen voor. Ik verhulde mijn lichamelijke afwijking met kleding, en mijn tanden verborg ik zo veel mogelijk. Zo heb ik lang geleefd. Master of disguise.
Om eerlijk te zijn weet ik nog altijd niet waarom ik in mijn puberteit heb doorgemaakt wat ik heb doorgemaakt - ik poetste mijn tanden wel - maar ik had continu die ontstekingen.
Ik heb het lang erg moeilijk gehad. Mijn studies lukten niet goed, ik voelde me volledig gebokkeerd. Ik ben uiteindelijk uit het dal geklommen. Ik heb me laten opereren aan (genetische?) afwijking 1 en heb ook genetische afwijking 2 wat kunnen verbeteren (ongoing fight). Uiteindelijk is het nog goedgekomen in de zin dat ik een goeie job heb gevonden, enz. Enkel met die tanden ben ik nog een tijd blijven rondlopen. Ik had geen tandarts. Nooit een open lach. Uiteindelijk heb ik toch de moed gevonden om naar een tandarts te gaan. Een implantoloog. Ik heb implantaten gekregen in mijn bovenkaak, en een brug op implantaten rechts onderaan. Dat was allemaal super. Ik nam op dat moment antidepressiva, en daardoor kon ik mijn angst overwinnen. Ik had ook een goeie band met die tandarts, en ben hem tot op vandaag nog altijd heel dankbaar. Het hele traject heeft toch twee jaar geduurd, en ik ben altijd trouw naar de afspraken geweest.
Helaas is het dan nadien misgelopen. Ik ben gestopt met de antidepressiva, en op dat moment heeft iemand die erg dicht bij me stond zelfmoord gepleegd. Ik ben op dat moment niet ingegaan op de email waar ik werd uitgenodigd voor een controle. En omdat ik toen daar niet op ben ingegaan, durfde ik nadien ook niet meer gaan. MIjn brug met drie tanden onderaan is uiteindelijk afgebroken en ik durfde niet meer gaan. Ik ben na die zelfmoord in een depressie terechtgekomen, maar die depressie is nu al enige tijd voorbij, en ik durf niet meer te gaan - het is te lang geleden. Ik heb het verpest. En zo is dat angstpatroon extreme proporties gaan aannemen. Die tandarts gaf mij een kans, en ik heb zwaar gefaald. Je moet implantaten goed verzorgen, en ik zit nu al zo lang met die afgebroken brug. Er is wat ontsteking aan het tandvlees rond het implantaat. Ik beeld me in dat die implantaten gaan moeten verwijderd worden, dat het allemaal een ramp is. En ik wil zo graag nog hieruit geraken in dit leven. Het gaat verder niet slecht met mij - ik heb nog mogelijkheden in het leven, een OK brein, ..maar ik zit vast.
Het zijn niet allemaal…
Bedankt voor het lezen en de…
U heeft geen keuze. Zet door…