Kaakoperatie ongedaan maken

Hallo,

Ik heb een beetje een hele lastige vraag. Afgelopen zomer heb ik een kaakoperatie ondergaan wegens een onderbeet. Mijn onderkaak stond dus t.o.v. boven te ver naar voren.

De geschiedenis van deze operatie is als volgt:

In het najaar van 2008 kwam ik tot de conclusie dat in mijn bovengebit toch weer een spleet was ontstaan. Hier kwam eigenlijk het idee van een beugel al vandaan. Terwijl ik dus op mijn gebit aan het letten was op foto's kwam ik nog iets tegen. Namelijk dat mijn ondertanden een stukje verder naar voren stonden dan mijn boven tanden. Niet vreselijk storend, maar wel storend voor mij omdat ik hiervoor ook al een dusdanig orthodontisch verleden heb wat me veel pijn en moeite heeft gekost.

Ik ging op naar de tandarts met het lichte vermoeden dat er eventueel wel een operatie voor nodig zou zijn, maar niet wetende dat de gevolgen zo heftig zouden zijn. Inderdaad, ik werd doorverwezen.
Allemaal prima, de voorgesprekken gingen gepaard met veel tranen omdat ik overal tegen op zag en ook met tranen in mijn ogen heb ik de beugel laten zetten omdat ik mijn gebit mooi wilde hebben.

Nooit echt grondig gedacht aan de esthetische gevolgen. Ach, een beetje minder kin zou wel leuk zijn. De avond voor de operatie drong het ineens keihard tot me door: 'wat als ik het niet leuk vind, wat als ik mezelf niet meer ben..? wat als..?' . Met mijn moeder gepraat en bedacht dat het waarschijnlijk van de spanning was, omdat ik bij elke behandeling zoveel spanning had dat er geen orthodontische afspraak voorbij ging zonder tranen. Dus ik ben heel dapper de OK ingegaan.
Toen ik de volgende dag in de spiegel keek dacht ik al OMG, maarja, natuurlijk de zwelling dus het zou wel beter worden.

Dat mijn gezicht echter zo zou veranderen had ik nooit verwacht. Ik ben zowel aan mijn onder als bovenkaak geopereerd. Ineens heb ik dus van een platprofiel waar bij mijn neus gelijk stond aan mijn kin, een rond profiel. Ook heb ik de 'familiekin' helemaal niet meer. Als ik voorheen met mijn moeder en mijn zusje de stad in ging was het altijd 'goh, gezellig met moeders op pad?' of als ik met mijn zusje was: 'goh, het is dat jullie 4 jaar schelen maar jullie zijn spreken elkaar!'.
Nu is het al een paar keer voorgekomen dat mensen verbaasd zijn over onze familiale banden. Bekenden lopen me voorbij en als ik ze wel aantik dan schrikken ze..

Psychisch trek ik dit niet helemaal... Als ik in de spiegel kijk denk ik mwah, ik lijk toch nog wel een beetje op mezelf, maar op foto's is het totaal anders.. Daar komen de reacties van anderen mensen ook nog bij.. Als ik naar mijn moeder en mijn zusje kijk, wat ik persoonlijk twee hele mooie vrouwen vind, dan komt bij mij het gevoel van 'mezelf missen' alweer heel hard naar boven.

Het is niet dat ik er bij loop als een gedrocht, als ik de reacties aan de mensen om me heen gebruik om dat te beoordelen tenminste.. ik heb meer aandacht van jongens dan ooit te voren.. maar toch.

De vraag is min of meer, is er een mogelijkheid om het terug te zetten? Ik wil niet zeggen dat ik dit zal doen omdat ik zelf ook van mening ben dat ik dit eerst moet proberen op te lossen door geestelijk de boel op een rijtje te krijgen. Maar wat als dat niet lukt?
Het is namelijk niet zo dat ik dit gedaan heb vanwege plastische chirurgie maar voor mijn gebit. De rest was een 'cadeautje'.