Mijn dochtertje heeft een klein gaatje in haar kies.
Ze is bijna 6 jaar.
De tandarts wil dit gaatje vullen zonder verdoving.
Mijn dochter is bang.
Ik ben bang dat zij daarna nooit meer naar de tandarts wil en angstig gaat worden.
Het gaatje zit in haar kies die vlak naast haar voortanden zit.
Is het echt nodig om dit gaatje te laten vullen?
En is er geen andere manier? want ik hoorde ook iets over zandstralen.
En waarom moet het perse zonder verdoving?
Ik hoop dat iemand antwoord kan geven op mijn vragen.
Ze is bijna 6 jaar.
De tandarts wil dit gaatje vullen zonder verdoving.
Mijn dochter is bang.
Ik ben bang dat zij daarna nooit meer naar de tandarts wil en angstig gaat worden.
Het gaatje zit in haar kies die vlak naast haar voortanden zit.
Is het echt nodig om dit gaatje te laten vullen?
En is er geen andere manier? want ik hoorde ook iets over zandstralen.
En waarom moet het perse zonder verdoving?
Ik hoop dat iemand antwoord kan geven op mijn vragen.
Van tevoren eventueel zelfs schriftelijk om informatie vragen lijkt me goed.
Of het nodig is om te vullen kan ik niet zeggen, daarvoor zit u toch aan tandartsen vast.
Sommige mensen zijn banger voor naalden dan voor boren. Dat kan dan natuurlijk een reden zijn om zo niet te verdoven. Voor de rest zijn er niet veel lijkt me.
Doeg,
Pijn en pijnbeleving is een wat moeilijk verhaal. Er is een puur technische kant en een belevingskant.
Pijn en pijn beleving is een prikkel van de pijnzenuwen, deze pijnprikkel wordt door zenuwbanen naar de hersenen geleid en daar wordt de prikkel beleefd als ‘pijn’. Dus als er geen pijnzenuw geprikkeld wordt kan er ook geen pijnbeleving zijn. Bij een verdoving (het hangt een beetje af wat voor een soort verdoving) wordt er een tijdelijke blokkade gelegd in de zenuwbaan. De pijnprikkel komt dus niet bij de hersenen en er is dan geen pijnbeleving.
Wanneer de tandarts een verdoving geeft (ook daarin zijn verschillende mogelijkheden) kun je met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vaststellen dat de pijnprikkel niet bij de hersenen komt er is dus GEEN pijn beleving, maar dat wil niet zeggen dat je dan niets ‘voelt’. Want de tastzintuigen (er beweegt iets in mijn mond) blijven gewoon werken. Dat is dus best verwarrend je voelt wel wat maar er is geen PIJN.
Voor een volwassene is dit onderscheidt vaak al moeilijk te begrijpen, wat ook nog eens versterkt wordt door het taalgebruik wanneer de tandarts na het verdoven verteld dat je niets meer ‘voelt’ van de behandeling. Dat is dus eigenlijk niet waar: Je voelt wel wat, maar er is geen PIJN.
Bij een kind is dit onderscheid tussen ‘iets voelen’ en ‘pijn’ nauwelijks te maken, de beleving ‘iets voelen’ en pijn liggen te dicht bij elkaar en daarom is het vaak dat een kind dat iets ‘voelt’ in de mond roept dat het ‘pijn’ heeft. ( Het roepen van AU! Is veel makkelijker dan het roepen van “ ik voel wat in m’n mond wat ik niet ken en dat ik vervelend vindt) Technisch gezien is het NIET waar (De PIJN-prikkel is immers geblokkeerd) maar emotioneel gezien is het WEL waar (Het kind voelt iets en beleeft dat als pijn en communiceert dat ook: au!)
Het is heel goed mogelijk dat uw tandarts heeft beoordeeld dat bij de voorgenomen behandeling er GEEN pijnprikkel KAN ontstaan, (dat kan niet door ons worden beoordeeld zonder dat het kind gezien is) bijvoorbeeld wanneer het beginnende gaatje nog niet door de glazuur/dentine grens heen is. Dus Technisch gezien heeft een verdoving dan ook geen toegevoegde waarde en levert wel een risico op. In dat geval neemt de tandarts de juiste beslissing door te behandelen zonder de verdoving, immers je accepteert alleen het risico bij een verdoving als dat een toegevoegde waarde heeft voor de behandeling. Daarnaast kan het geven van de verdoving (prik) en de beleving van een verdoving (dikke lip) ook weer een ervaring zijn die het kind negatief beleeft en waarvoor je het kind dan ook dient voor te bereiden. Dus ik kan me heel goed de beslissing van uw tandarts voorstellen.
De eerlijkheid is wel zo, dat in onze praktijk toch vrij snel een verdoving gegeven wordt. Als er maar ook de geringste kans op pijn-beleving bij een kind kan ontstaan, wij zijn van mening dat het pijnloos behandelen hoort bij de tandheelkunde anno 2003. In dat geval wordt altijd eerst een oppervlakte verdoving gegeven zodat de ‘prik’ zelf ook pijnloos is, daarnaast wordt vaak gekozen voor zg. intraligimentaire verdoving, waarbij de verdovingsvloeistof rond de tand wordt gedoseerd.
De volgende stap is dan om bij uw dochter het begrip ‘pijn’ en ‘gevoel’ in haar mond duidelijk te maken, in de meeste gevallen gebruiken wij in onze praktijk de tell-show-do methode: eerste vertellen, dan voordoen, bijvoorbeeld op de nagel van het kind en als het kind aangeeft dat het gevoel wordt herkend (kriebels op m’n nagel) dan pas toepassen op de tand (kriebels op m’n tand). Je voelt WEL wat, maar er is GEEN pijn.
Als door de tandarts moeite wordt gedaan om het vertrouwen bij het kind op te bouwen en vast te houden hoeft er geen enkele aanleiding te zijn dat een kind angstig wordt voor de tandarts.
Een wat lang antwoord, maar uw vraag ligt m.i. iets genuanceerder dan is beantwoord.
het tweede gedeelte van uw vraag betreft de methode om een gaatje te behandelen.
In de huidige zienswijze voor de behandeling van een gaatje gaat de tandheelkunde in Nederland er vanuit dat eerst het aangetaste weefsel en de daarin zittende bacterien geheel verwijderd moeten worden, voordat met een vulmateriaal het gaatje wordt gesloten. Ongeveer te vergelijken met het verwijderen van roest voordat u een nieuwe laag verf opbrengt, immers verven over roest geeft snel nieuwe problemen.
In de tandheelkunde zijn verschillende methoden van verwijderen van weefsel beschikbaar:
- 'boren', met een trillend geluid
- 'snel boren', met een gierend geluid
- 'zandstralen', met een blazend geluid
- 'laserlicht', met een ploppend geluid
- 'ultrasoon verwijderen', met een piepend geluid
- 'chemisch', met een schrapend geluid
Iedere methode heeft voor- en nadelen en een specifiek toepassingsgebied, wat niet wil zeggen dat iedere methode bij elke tandarts voorhanden is. Iedere methode kan, mits goed toegepast ook het gewenste resultaat op leveren. In het algemeen geldt wel dat er zo min mogelijk gezond materiaal verwijderd moet worden.
In onze praktijk hebben de tandartsen ervaring met alle bovenstaande methoden, maar in alle eerlijkheid moet ik zeggen dat we nog steeds het meest gebruik maken van het boortje omdat daarmee snel en doelmatig het gewenste resultaat wordt verkregen: snel een schone preperatie waarin een vulling gelegd kan worden met een lange levensduur verwachting en de minst vervelende ervaring voor het kind. De werkwijze kan ook goed worden uitgelegd aan een kind met de tell-show-do-methode. En een kind begrijpt best vaak snel dat een kies eerst goed schoon 'geborsteld' moet worden voordat er een nieuw 'verflaagje' of 'jasje' op wordt gemaakt.
Welke methode gebruikt wordt heeft op het gebied van PIJN niet zoveel onderscheid, immers PIJN kan heel goed worden voorkomen door het gebruik van een goede verdoving methode; oppervlak-, geleiding-, infiltratie-, block of andere anesthesie.
Wat niet wil zeggen dat het ene kind het 'piepen' minder vervelend vindt dan bv het 'krassen' of 'ploppen'. De turbine met het hoge gierende geluid gebruiken wij eigenlijk nog maar zelden bij kinderen, omdat dat geluid als erg onaangenaam wordt ervaren, en er goede alternatieve methoden beschikbaar zijn.
De methode van het schoonmaken van het gaatje hangt dus af van de voorkeur bij uw kind en de voorkeur en mogenlijkheden van de tandarts, waarbij niet eenduidig kan worden gesteld dat de ene methode fijner of beter is dan een andere methode.
dus even voorgedaan, dat als je op iets drukt, dan voel je dat, maar doet idd geen pijn, dat wilde ik even kwijt.
Bovendien kan het zijn dat het toch op een of ander manier wel pijn doet en dan is alle vertrouwen weg...
Omdat hij altijd erg angstig was, benaderde ik dat zo eerlijk mogelijk, een kind is niet achterlijk, en nu zegt hij zelf dat zijn andere kies gemaakt gaat worden, nou als dat geen vertrouwen meer is weet ik het niet, want voor die behandeling, mocht ik bij wijze van spreken het woord tandarts niet noemen.
En nu begint hij er uit zich zelf over te praten, wat wij dus als erg positief ervaren.
Groetjes Caro