Aan het lijntje houden..

In 2005 openbaarde zich een ontsteking onder mijn kies rechts onder. Na 6 bezoeken aan mijn toenmalige tandarts voor een wortelkanaal behandeling, werd ik uiteindelijk na deze 6 behandelingen doorverwezen naar de kaakchirurg voor een wortelpunt behandeling. Twee weken na deze behandeling bleek het echter nog steeds niet goed te zijn waardoor ik wederom naar de kaakchirurg ben geweest voor een consult en werd vastgesteld dat er op de plaats van behandeling een vistel zat. Niks aan te doen dus. Negen maanden later begon de ellende opnieuw, waardoor ik wederom met ontstekingen begon te klieren, en door mijn verhuizing bij mijn nieuwe tandarts terecht kwam. Wederom moest ik een wortelkanaal behandeling ondergaan, waarbij de kies uiteindelijk de geest gaf en in twee stukken brak. Uiteindelijk werd besloten dat deze kies getrokken moest worden wat ook gebeurd is. De wortelresten kon de tandarts er niet uit krijgen, maar dit was volgens hem geen probleem. Inmiddels was de ontsteking door de kaak gaan sluimeren, waardoor nog eens 2 kiezen behandeld moesten worden met een wortelkanaal behandeling. Zes dagen en 11 wortelkanaalbehandelingen verder werd ik uiteindelijk doorverwezen naar de kaakchirurg. Er werd een dubbele wortelpunt behandeling gedaan, en terloops merkte de kaakchirurg de resterende wortelresten ook op, die volgens hem nooit hadden mogen blijven zitten. Negen ampullen met verdovingsvloeistof werden erop leeggespoten, maar het lukte niet om de plaats des onheils dusdanig te verdoven dat deze wortelresten pijnloos verwijderd konden worden. Het was vrijdagmiddag dat ik als een hamsterweek hamster met dikke gezwollen wangen thuis op bed lag bij te komen van de commotie over de afgelopen dagen toen er zenuwpijn ontstond nabij de plaats waar ik geholpen was. Uit ervaring wist ik dat een paracetamol of ibuprofen bruis 1 dag voldoende waren om de wondpijn te stillen, maar dit voelde anders. Zaterdagochtend was de pijn ondraaglijk geworden, dat ik besloot om contact op te nemen met de kaakchirurg. Deze vertelde mij dat wanneer de kaakchirurg mij de dag ervoor behandeld had, er geen consult nodig was.. ik zou me aanstellen en moest maar een pijnstillertje extra nemen. De hele nacht heb ik tapdansend van de pijn doorgebracht om de volgende dag wederom de dienstdoende kaakchirurg te bellen met het verzoek of ik toch niet langs kon komen. Ik mocht komen, en na een foto bleek dat de pijn veroorzaakt werd door een vulling die op de zenuw lag, omdat mijn tandarts deze te diep gevuld had. De kies werd getrokken en ik ging opgelucht weer naar huis. Nadat de verdoving uitgewerkt was bleek zich op een nieuwe plek weer pijn te manifesteren en de moed zonk me in de schoenen. De volgende ochtend ging ik naar de tandarts waarbij ik hem wees op de kies die kloppend in mijn tandvlees stond. Volgens de tandarts ging het om een vitale kies, waar niets mee aan de hand kon zijn. Ik heb hem vriendelijk verzocht de kies te openen. Bij het openen van de kies kwam er allemaal pus naarboven, waaruit de tandarts wel kon opmaken dat deze kies ook behoorlijk ontstoken was. Wederom een wortelkanaal behandeling gehad en met een noodvulling ging ik weer naar huis. Diezelfde avond bleek de pijn weer ondraagelijk te zijn, waardoor ik de avonddienst belde met het verzoek om de kies wederom te openen.. De tandarts die mij hielp stond versteld dat ik na zoveel behandelingen mijn mond nog kon openen. De kies werd geopend en wederom kwam er pus omhoog. Weer een wortelkanaal behandeling en daarna sloot de tandarts de kies af met een watje, om de druk op de kies te verminderen. De volgende dag heb ik uiteindelijk in al mijn wanhoop de watten uit de kies gehaald en de kies open gelaten. Dit bleek uiteindelijk de meest effectieve methode om de kies te laten genezen. Nu 2 jaar verder begint de ellende weer van voren af aan.. moet ik wederom naar de kaakchirurg voor een wortelpunt behandeling en loopt het zweet drie lagen dik over mijn rug. Mijn kaak is door deze hele geschiedenis dusdanig ontwricht dat ik er flinke speling op heb zitten, en de kiezen niet meer op elkaar kan krijgen. Ook begin ik pijn te krijgen in het kaakgewricht op de plaats van de kaakkopjes die vroeger gebroken zijn geweest na een val met de fiets waarbij ik met mijn kaak op een dampaal terecht ben gekomen. De moed zakt me in de schoenen vanwege het feit dat ik niet meer fatsoenlijk kan eten (enkel zacht voedsel) en vanwege het feit dat ik als alleenstaande moeder niet de middelen heb om mijn gebit op te laten knappen zodat ik weer zonder pijn een biscuitje kan eten. Ik vraag mij af waarom een tandarts zijn patiënten zolang aan het lijntje moet houden, want indien ik eerder bij de kaakchirurg terecht was gekomen, had ik mij ten eerste meer kosten kunnen besparen en had ik daarnaast nu minder problemen gehad met mijn gebit en daarnaast ook op emotioneel gebied. Waar ik voorheen fluitend naar de tandarts ging krijg ik nu angstaanvallen.