Mijn man heeft al een drietal jaren geregeld periodes met bloedend tandvlees. Ik weet dat dat heel slecht is en toen zijn gebit er ook nog eens lelijk ging uitzien in de vorm van veel aanslag, zei ik tegen hem dat hij echt naar een mondhygieniste moet. Hij is echter heel bang voor de tandarts en maakte geen afspraak (heeft nooit iets gehad op 2 gaatjes na, dus waar die angst vandaan komt?).
In juli 2006 heb ik toen hij weer voor controle moest komen van tevoren de tandarts gebeld en dringend verzocht hem door te sturen naar een MH na de controle, omdat zelfs ik als leek merkte dat het niet goed met hem ging. De tandarts heeft niets gedaan of gezegd, alleen een controle en wat tandsteen weggehaald. Hij kwam gewoon thuis met lelijke tanden. Hij is er zelf, vanwege zijn angst natuurlijk ook niet over begonnen en was allang blij dat hij weer met 5 minuten buiten was. Ik neem het mezelf nu kwalijk dat ik de tandarts niet direct daarna heb gebeld, waarom hij niets heeft ondernomen en mijn man met bruine ondertanden naar huis stuurt, maar dat terzijde.
Inmiddels is het januari 2007 en ik heb mijn man nog steeds niet zover dat hij zelf een afspraak maakt, dus doe ik dat voor hem. De MH geeft aan dat hij parodontitis heeft en ik ga op zoek naar een parodontoloog, omdat ik graag wil dat hij goed geholpen wordt. Daar mag hij komen maar er is een verwijsbrief nodig van de eigen tandarts.
Lang verhaal kort, wij krijgen de verwijsbrief waarop staat dat de tandarts in juli 2006 een DPSI score van 4 1 4 heeft aangetroffen en mijn man heeft GEADVISEERD om naar een MH te gaan! Mijn man zegt dat dat nooit is gezegd. Hij geeft toe dat hij zijn gebit niet voldoende heeft onderhouden, maar als de tandarts tegen hem zou zeggen dat het 10 voor 12 was, v.w.b. zijn gebit, dat hij zich dat echt wel kan herinneren en niet lui achterover gaat leunen.
De tandarts kletst gewoon! Wat ik echter echt nalatig vind is dat hij een geweldig probleem (dpsi 4 is de zwaarste vorm) constateert en vervolgens geen ENKELE actie onderneemt. Hij geeft geen adres voor een MH, geen verwijsbrief, geen nieuwe afspraak of behandelplan GEWOON HELEMAAL NIETS. Ik heb reeds een gepeperde brief voor hem klaar liggen, want ik vind dit echt niet kunnen.
Hij is tenslotte de dokter, maar heeft rustig achterover geleund en aan de hand van de bitewing foto's uit 2006 een verhaal opgehangen toen ik hem belde voor de verwijsbrief. Alle bellen zijn bij hem afgegaan en hij probeert zich zo in te dekken.
We zijn allemaal mensen en we maken allemaal fouten, maar doen alsof de patient het IQ van een amoebe heeft, gaat er bij mij niet in en ik wil het hier niet bij laten. Hoe pakken we dit aan?
In juli 2006 heb ik toen hij weer voor controle moest komen van tevoren de tandarts gebeld en dringend verzocht hem door te sturen naar een MH na de controle, omdat zelfs ik als leek merkte dat het niet goed met hem ging. De tandarts heeft niets gedaan of gezegd, alleen een controle en wat tandsteen weggehaald. Hij kwam gewoon thuis met lelijke tanden. Hij is er zelf, vanwege zijn angst natuurlijk ook niet over begonnen en was allang blij dat hij weer met 5 minuten buiten was. Ik neem het mezelf nu kwalijk dat ik de tandarts niet direct daarna heb gebeld, waarom hij niets heeft ondernomen en mijn man met bruine ondertanden naar huis stuurt, maar dat terzijde.
Inmiddels is het januari 2007 en ik heb mijn man nog steeds niet zover dat hij zelf een afspraak maakt, dus doe ik dat voor hem. De MH geeft aan dat hij parodontitis heeft en ik ga op zoek naar een parodontoloog, omdat ik graag wil dat hij goed geholpen wordt. Daar mag hij komen maar er is een verwijsbrief nodig van de eigen tandarts.
Lang verhaal kort, wij krijgen de verwijsbrief waarop staat dat de tandarts in juli 2006 een DPSI score van 4 1 4 heeft aangetroffen en mijn man heeft GEADVISEERD om naar een MH te gaan! Mijn man zegt dat dat nooit is gezegd. Hij geeft toe dat hij zijn gebit niet voldoende heeft onderhouden, maar als de tandarts tegen hem zou zeggen dat het 10 voor 12 was, v.w.b. zijn gebit, dat hij zich dat echt wel kan herinneren en niet lui achterover gaat leunen.
De tandarts kletst gewoon! Wat ik echter echt nalatig vind is dat hij een geweldig probleem (dpsi 4 is de zwaarste vorm) constateert en vervolgens geen ENKELE actie onderneemt. Hij geeft geen adres voor een MH, geen verwijsbrief, geen nieuwe afspraak of behandelplan GEWOON HELEMAAL NIETS. Ik heb reeds een gepeperde brief voor hem klaar liggen, want ik vind dit echt niet kunnen.
Hij is tenslotte de dokter, maar heeft rustig achterover geleund en aan de hand van de bitewing foto's uit 2006 een verhaal opgehangen toen ik hem belde voor de verwijsbrief. Alle bellen zijn bij hem afgegaan en hij probeert zich zo in te dekken.
We zijn allemaal mensen en we maken allemaal fouten, maar doen alsof de patient het IQ van een amoebe heeft, gaat er bij mij niet in en ik wil het hier niet bij laten. Hoe pakken we dit aan?
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Als uw man chronische parodontitis heeft (komt het vaakst voor) dan zou er toch ook (ruim) voor 2006 iets van te zien moeten zijn geweest. Dat roept de vraag weer op waarom de tandarts er niet eerder wat van heeft gezegd. Dat vind ik weer tegen de tandarts pleiten. Misschien heeft de tandarts er toen ook al eerder over gehad, dat zou dan uit het dossier kunnen blijken want daar moet aantekening van gemaakt worden.
Als u er met de tandarts niet uitkomt kunt u een klacht indienen bij de NMT of ANT, afhankelijk van waarbij de tandarts is aangesloten.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Hoe kom ik er achter waar hij is aangesloten?
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Dat moet u even vragen bij de (assistente van) de tandarts.
Het lijkt er inderdaad op dat de tandarts zich weinig actief heeft opgesteld om iets aan die parodontitis te doen. Gewoon tandsteenverwijderen is dan niet voldoende. Dan moet je volgens het zogeheten paroprotocol behandeld worden.
Hier op het forum verschijnen wel vaker berichten van patienten die - vaak na wisseling van tandarts - geconfronteerd worden met een niet eerder aangegeven parodontitis.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Hij is daar 19 januari geweest. Ik heb mijn mondhygienist gebeld en gevraagd of hij daar naartoe mocht komen.
De tandarts heeft dus niets geregeld, maar ik.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
nee, daar staat niets over in de status. Of is DPSI 4 1 4 wat meerzeggend?
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Overigens, als u zou bellen met mij, over uw man..........kreeg u geen antwoord of uitleg. Uw man is meerderjarig en u vraagt de tandarts prive-gevoelige gegevens door te geven, da's verboden.
In dit geval zitten er waarschijnlijk twee kanten aan het verhaal, maar uw man moet zelf actie ondernemen, want ik krijg het idee dat ie weldegelijk achterover leunt en eens kijkt hoe en wat.
nb, alle inspanning die een tandarts hoeft te leveren is voorlichten en uitleggen. Iemand dwingen een behandeling te ondergaan kan niet. En dan kan je op dit punt elk aar tegenkomen.
Ik ben zeker benieuwd hoe het verder gaat, en hoe de vork in de steel zit.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Dat valt wel mee, het was stiekem ook mijn eerste gedachte, maar dan blijft staan dat de "patientenkaart" kennelijk weinig gegevens bevat die de tandarts vrijpleiten. Dat zou toch wel moeten (kan zwaar wegen bij afhandeling klachten, als de kaart er melding van maakt kan de patient het meestal wel schudden, of het nu wel of niet is gezegd tegen de patient).
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Als ik zo'n reactie zou krijgen van mijn tandarts ligt er binnen 5 minuten een fax met een machtiging ... je kunt ook overdrijven.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Er zijn al artsen genoeg die voor dit soort zaken aangeklaagd en op de vingers getikt zijn.
DUs dan inderdaad een machtiging, is dat ook geregeld.
Verwijten maken naar de tandarts, terecht of terecht moet nog blijken, maar zorg dan wel dat je het zelf (wel) netjes doet.
overigens is dit aspect mbt informatieverstrekking wel iets wat veel mensen neit weten. Het zou anders zijn als TS zelf met haar echtgenoot was meegegaan, een aanwezig was geweest bij het consult. Maar ik begrijp dat (ondanks zijn angst?) de heer altijd alleen gaat?
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Spiegeltje, je geeft blijk van je ongenoegen door deze opmerking. Echter ik heb het idee dat het vrijgegeven van andermans persoonlijke gegevens gewoon een belangrijk onderdeel van het verhaal is. Deze dame regelt alles voor haar man. prima, maar daar zijn kaders aan verbonden. Dat afdoen als kinderachtig van de behandelaar is blijk geven van afwezigheid van inzicht in wat mag en niet mag.
En waar wilde je die fax naar toe sturen overigens? Ik heb geen fax.
Dat alles a la minute moet bij diverse mensen wil trouwens ook niet zeggen dat de tandarts daarin mee hoeft te gaan. Maar goed, weer wat geleerd denk ik dan.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
inmiddels zijn wij al weer een heel jaar verder als dit bericht verschijnt...
Basis van het parodontologieprotocol is motivatie van de patient. en dan dus van patient zelf en niet van familie. En als de tandarts zich ervan overtuigd heeft, op welke manier dan ook, dat die motivatie ontbreekt is opname in een parodontologieprotocol niet geindiceerd. Want dat gaat uit van een goed gemotiveerde patient anders is kans van slagen gering of geheel afwezig.
en dit stukje is wel essentieel in de hele discussie.. ALs zijn eigen echtgenote hem al niet zover krijgt, wat verwacht men dan van de tandarts waar hij 2x per jaar komt en het liefst helemaal niet??
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
:smt004
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
DPSI 414...ik mis nog 3 cijfers.
Dan nog wat anders...
Het is uw goed recht om ermee naar de parodontoloog te willen. Maar weet wel dat uw man dan hoogstwaarschijnlijk weer eerst door een mondhygienist wordt geholpen. Parodontitis is ons vakgebied. Ik doe bijna niks anders.
Ps. Misschien een idee om hier uw man het woord te laten doen? Communicatie gaat dan meestal een stuk makkelijker. Stuk minder kans op `ruis`.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
ik begrijp heel goed dat jullie allemaal denken dat hij zo angstig is dat hij het "niet" gehoord heeft en dat ik overkom als een bijdehante tante die alles voor hem regelt.
Het was mijn eerste gedachte ook dat hij heeft ontkent. Ik maak altijd de afspraken voor hem, omdat hij het anders niet doet en wij hebben ook een tandarts die geen herinnering stuurt. Ik heb bij navraag gemerkt dat een pocketmeting iets is wat niet zomaar aan je voorbij kan gaan als de tandarts niet zou zeggen dat hij gaat meten. Er wordt door middel van een soort ieniemienie lineaaltje op allerlei punten gemeten heb ik begrepen. Dit is nooit gebeurd! en de tandarts heeft nooit meer gedaan dan informeren naar zijn werk, en zeggen dat hij goed moet flossen en stokeren. En vijf minuten later weer buiten.
Wij zijn ons heel goed bewust van het feit dat het onderhoud van zijn kant minimaal is, maar de tandarts heeft ECHT nooit iets gezegd. Sterker nog, hij zei: prachtig gebit! ik begrijp niet waar je toch altijd zo bang voor bent.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Wie is TS?
Hij gaat inderdaad altijd als de afspraak is gemaakt en is ook zo weer klaar.
Als ik mijn eigen verhaal overlees begrijp ik ook heel goed dat ik overkom als de hysterische echtgenote :smt013 , maar ik zweer dat de tandarts nooit iets heeft ondernomen of gezegd.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Wie is TS?
Hij gaat inderdaad altijd als de afspraak is gemaakt en is ook zo weer klaar.
Als ik mijn eigen verhaal overlees begrijp ik ook heel goed dat ik overkom als de hysterische echtgenote :smt013 , maar ik zweer dat de tandarts nooit iets heeft ondernomen of gezegd.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Ik ga nooit mee, maar maak alleen de afspraken. Ik denk dat hij inmiddels zo geschrokken is, dat dat verleden tijd is :wink: Hebben we trouwens niet allemaal een zwak punt? Dit is zijn zwakke punt, hij griezelt van de tandarts, maar is normaal gesproken een hele sterke steady man.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Ik doe dat bij elk e controel bij iedereen. daar merkt echt niemand iets van, tot ie dieper dan 4 mm aangeeft. dan vertel ik pas wat er is.
Niemand heeft het over hysterisch, maar u bent wel dominant aan wezig in de problematiek van uw man, daar heeft u wel gelijk in.
Dat is nu juist ook het probleem met patienten met angst voor de tandarts. Juist hun vermijdingsgedrag en oostindische doofheid binnen de muren van d epraktijk maken dat ze totaal verschillende persoonlijkheden vertonen. Heeft dus niets met steady of sterk te maken, is gewoon een fenomeen bij mensen die iets bovenmatig eng vinden.
Ik vidn het overigens een nobel streven uw man daarin te steunen, echter u moet open oog hebben voor de echte problematiek.
Ik ken maar weinig angstige volwassenen die in staat zijn de hele reeks behandelingen en nazorg binnen een paroprotocol te doorlopen. Dus waarschijnlijk zou het aangekaart kunnen zijn en doet ie er niets mee. Dan zit de communicatie in een impasse. In zo'n geval kan je kiezen voor elke keer weer over beginnen of voorstellen dat de patient er zelf op terug komt. Als je dat twee-drie keer doet dan ben je op een goed moment in de fase waarin je impliciet (en dat is soms jammer) de keuze maakt dat de patient het blijkbaar niet genoeg interesseert en dan er alleen een afbouw plaats gaat vinden.
Het moment dat het echt gaat gebeuren die afbouw is voo rde patient in questie vaak een grote schok. Want alles wat ie weldegelijk wist maar wegens afwezigheid van klachten wel dacht uit te zingen komt dubbel op je bord.
Nu de grote vraag die ik elke angstpatient voorhoud. Wil je een traject in waar je gewoon geen plezier in krijgt of zou het afbouwen misschien een beter oplossing zijn. Gelet op je angsten kan ik me daar wat bij voorstellen, echter je moet er wel achter staan.
EN dan is de keus aan de persoon zelf. Niet aan de welwillende echtgenoot, vader of moeder, broer of zus......nee, enkel en alleen aan de patient. En die weet waarschijnlijk dat het na de eerste tegenvaller weer een terugval in de "niet komen/niet meewerken" routine gaat.
Dan moet je je als behandelaar ook niet gaan opdringen. En of dat als naaste van zo iemand dan tegenvalt van de tandarts is helemaal niet aan de orde. Je moet het belang van d epatient voorop stellen. EN ook zonder je eigen tanden en/of kiezen, kan je heel oud en gelukkig worden.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Met het woord laten doen, bedoel ik mee, hier op de site.
Vraagje: Is jouw man de tandenstoker gaan gebruiken na de opmerking van de tandarts?
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Hij is heel druk in de weer. Poets uitbundig, flost en stokert 3 x per dag! :smt001 :smt003
Ik weet zeker dat hij straks echt alles uit de kast trekt, dus het komt wel goed. (ik bedoel dat het stagneert)
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Dat laatste wordt lastig als de tanden echt gaan losstaan. Dan krijg ik of de tandarts de vraag hoe dit toch komt...en dat heb je dat toch echt al een paar keer uitgelegd...
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Hij is heel druk in de weer. Poets uitbundig, flost en stokert 3 x per dag! :smt001 :smt003
Ik weet zeker dat hij straks echt alles uit de kast trekt, dus het komt wel goed. (ik bedoel dat het stagneert)[/quote]
Nou dat wijst toch op een gemotiveerde patient!
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Nou dat wijst toch op een gemotiveerde patient![/quote]
of op een reactie op het slecht neiuws gesprek. er zijnnamelijk veel mensen die180 dagen niets doen en de dag voor de afspraak de vellen eraf poetsen. je kent ze waarschijnlijk wel.
Maar ik denk dat er verschil is tussen mensen die angstig of bang zijn voor de tandarts en echte angstpatienten.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Oftewel ga eens rond de tafel met de beste man. En dan dus samen. Want uw man vind een kort gesprek denk ik het beste gesprek, en het is een feit dat , ook onbedoeld, angstige mensen een groot deel van wat er verteld wordt vergeten of wegdrukken zodra ze de deur uit zijn. Met uw eigen aanwezigheid weet u zeker dat het verhaal van de tandarts duidleijk doorkomt. tevens adviseer ik u indien er een parotraject gestart wordt ook mee te gaan, zeker bij de eerste afspraken. Wellicht ook geeft dat uw man extra steun om meer gemotiveerd het traject in te gaan, dat is misschien iets wat hij nooit durfde uit te spreken maar stiekum toch heel fijn zou vinden.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
of op een reactie op het slecht neiuws gesprek. er zijnnamelijk veel mensen die180 dagen niets doen en de dag voor de afspraak de vellen eraf poetsen. je kent ze waarschijnlijk wel.
Maar ik denk dat er verschil is tussen mensen die angstig of bang zijn voor de tandarts en echte angstpatienten.[/quote]
Ik begrijp je wantrouwen. :smt009
Gelukkig heb ik zelf meer vertrouwen omdat ik mijn man ken natuurlijk, maar zeker weten doe ik het van tevoren ook niet.
18 februari heeft hij de intake bij de parodontoloog.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Dus laat u niet verleiden tot vingertje wijzen samen met de parodontoloog, want als u met 1 vinger wijst, wijzen er ook altijd 4 terug naar uzelf.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Nou, daar kan je wel wat mee, toch?
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Pfffffffffffffffffffffffffffffff wat vermoeiend dit.
U blijft doen alsof mijn man een sufferd is, ik de regisseuse en de tandarts degene die zijn handen in onschuld kan wassen. Natuurlijk kijken we vooruit, maar net zo goed als een tandarts mijn man op zijn verantwoordelijkheden mag wijzen, mogen wij dat ook bij de tandarts. Wij zijn er helemaal geen mensen naar om een ander onderuit te halen en dat gaan we ook helemaal niet doen, maar hij mag ons wel duidelijk schriftelijk uitleggen wat zijn rol in dit verhaal is geweest. Dit is namelijk precies hetgene waar ik straks bij hem ook tegen aan ga lopen, dus we kunnen er maar beter over ophouden.
Wel bedankt voor het meedenken allemaal.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Het is duidelijk dat er een hele voorgeschiedenis speelt, wij vinden per definitie iemand die steun ondervind aan aanwezigheid van een vertrouwd persoon bij zaken die hij zelf als iets ervaart waar hij op zijn zachtst gezegd niet naar uitkijkt niet een sufferd. dit soort mensen hebben wij dagelijks in de stoel, hoe groot en stoer ze erbuiten ook mogen zijn..
Ik vind het erg jammer dat u zo reageert en blijkbaar dus de kern van bovenstaand verhaal niet wilt of kunt begrijpen.
Overigens is het zonder veel meer info vanachter de computer dus niet mogelijk een ja of een nee te zeggen op de vraag of er sprake is van nalatigheid hierin door de tandarts. Is misschien niet het antwoord wat u wilt horen, maar het is gewoon niet anders.
En gezien wat er speelt is het misschien wijs eerst eens het onderzoek van de parodontoloog af te wachten, voordat u misschien een brief stuurt waarvan de inhoud achteraf gezien niet helemaal aansluit bij de bevindingen van de parodontoloog, en daamee de relatie met de tandarts per abuis wellicht op een verkeerd spoor wordt gezet. Je kijkt als ontvanger toch anders tegen een (pittige) brief aan dan een mondeling/telefonisch verzoek eens samen te praten erover. de reactie erop is ook heel anders, tandartsen zijn soms net mensen namelijk....
(juiste wijze van) communicatie is alles...
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Dat staat er niet en dat zeg ik ook niet. Maar u lijkt me niet iemand die over zich heen laat lopen, alleen kan dat soms ook tegen je gaan werken. En de tandarts heeft ook inderdaad nog een uitleg te geven.
En dat uw man een sufferd is zou ik niet eens durven beweren. Ik ken hem niet, dus waarom
zou ik dat nou dan toch willen? Nee, niet denken dat er meer staat dan iemand schrijft, dat is mijn insteek.
:-?
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
En nu uw ongenoegen. Het is inmiddels 2008!
Die gepeperde brief zou ik op z’n minst herschrijven. Maar ... beter helemaal niet.
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar niet de tandarts is het probleem ...
NB: ik ben geen tandarts. Ben maar een patiëntje dat een beetje redelijk probeert na te denken.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Nou, daar mag ik graag aan twijfelen. Waarom?
a) angstige patient ('informatieblokkade')
b) ta noteert wel score maar doet er vervolgens niets mee?
Kan er bij mij moeilijk in. Tja ...
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Het ongenoegen van mevrouw zit er al 1 ½ jaar. Pas nú uit ze dat op dit forum.
Ik lees dat er begin 2007 bij de MH een begin is gemaakt om het probleem aan te pakken. Een aanvaardbaar eerste traject, lijkt mij. Maar mevrouw gaf toen al de voorkeur aan een parodontoloog.
Ik lees dat meneer ook 19 januari 2008 naar de MH is gegaan. Of ging het hier nog over 2007? Dat wordt niet echt duidelijk. Hoe dan ook: wat is er al die tijd ondernomen als er pas 18 februari 2008 eindelijk een eerste afspraak bij de paro is?
Ik zei eerder dat niet de tandarts het probleem was. Ik mag veronderstellen dat er iets anders speelt. Het loopt niet zoals mevrouw het graag zou willen. Meneer is lastig te porren. Komt van de ta terug met bruine ondertanden. Hadden ze gepolijst moeten worden en heeft meneer misschien ‘de boot afgehouden’, wegens angst? Alles is mogelijk.
Op het verhaal kan niet goed gereageerd worden en mevrouw beseft dat ook al; “we kunnen er maar beter over ophoudenâ€.
Het was voor mevrouw wellicht een grote steun geweest als de tandarts destijds een schriftelijk advies (is dit gebruikelijk?) had meegegeven. Dan had ze wat meer in handen gehad om haar man te pushen. Maar, wie weet, misschien hielp dat ook niet.
Anderzijds heeft ze spijt dat ze niet direct ná het bezoek in 2006 de tandarts om opheldering heeft gevraagd. Twijfelde ze? Is óók mogelijk (ook al ben je iemand die van aanpakken weet).
Maar, laten we niet praten over wie schuld heeft.
Ik weet niet hoe anderen ertegen aankijken, maar meer nog dan ‘schuld’ richting tandarts lees ik in het verhaal ‘onmacht’ bij mevrouw.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Bron: Wet Geneeskundige behandelingsovereenkomst, artikel 448.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Overigens zie ik zoals terecht aangegeven door de collega veel van deze patienten ergens in het parotraject toch afhaken. Niet alleen bij diegene die ik zelf behandel, maar ook degenen die onder behandeling zijn van de parodontoloog. Meestal begint het met verwaarlozing van de nazorgafspraken, soms ook geven ze al na de initiele behandeling de pijp aan Maarten.
Juist daarom is het van groot belang dat je je als tandarts overtuigd van de motivatie van patient.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Tenzij ie meteen afhaakt, wil de patient op basis van de diagnose in het algemeen een behandelplan en dat moet er ook komen. En de tandarts dient - op verzoek van patient ook schriftelijk te informeren over de voorgenomen behandelingen (én trouwens ook voorgenomen onderzoek), zoals ik al schreef. Een keihard patientenrecht, zo simpel is dat. Als de patient meteen al afhaakt, na de diagnose al, tja, dan kom je inderdaad niet toe aan behandelplan. Dat lijkt me nogal triviaal :D
Misschien belangrijker dan het formele aspect is volgens mij dat de tandartsen, uit zichzelf, wellicht wat vaker schriftelijk zouden moeten communiceren. Dat punt van Fleetstone - om zaken aangaande de behandeling zoals diagnose en vervolgstappen op schrift te stellen en de patient mee te geven - is zo gek nog niet. Gecontateerd is al dat angstige patienten (mondelinge) informatie (gegeven in de stoel) niet altijd goed opnemen. Thuis de boel nog eens rustig na kunnen lezen en met de partner te bespreken kan dan helpen de juiste beslissing te nemen. Is misschien niet voor iedere patient of behandeling even zinvol of nodig maar juist bij de combinatie angstige patient en een uitgebreide behandeling zoals bij parodontitis toch te overwegen. Ook algemene informatiefolders (Ivoren Kruis e.d.) kunnen helpen maar geven niet altijd voldoende informatie voor het speficieke geval.
Wat betreft het afhaken van patienten in het parotraject.
Daar kunnen veel redenen voor zijn waarbij motivatie ongetwijfeld belangrijk is. Ook op dit punt zou meer schriftelijke informatie over diagnose, behandeling en prognose ondersteunend kunnen werken lijkt me.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Maar om op probleem van TS terug te komen, want daar gaat het om natuurlijk, en dat is helemaal niet triviaal, men is aan dat stuk niet eens toegekomen...door welke reden dan ook...
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Ben blij te weten dat ik goed documenteer. Netjes informeren is dus ook goed. Echter, het op schrift krijgen van een diagnose? Ik kan me veel voorstellen maar dat helemaal niet eigenlijk. Gelukkig zijn er altijd papieren tijgers die dat dan voor je kunnen gaan bepalen.
:smt003
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Rechten van de patient is hier inderdaad niet de kern (alhoewel het nuttig kan zijn daar af en toe eens op te wijzen, en ik merk dat dit nogal eens venijnige reacties oproept :D ). Het gaat meer om wat de tandarts nog meer zou kunnen doen om het parotraject goed te begeleiden bij angstpatienten.
Mijn belangrijkste punt is dat in bepaalde omstandigheden het heel nuttig kan zijn dat de tandarts schriftelijk én vroegtijdig de patient informeert bij uitgebreide problematiek zoals bij veel paropatienten. Met name bij angstpatienten zoals de man van TS. Zodat patienten de zaak in de thuissituatie even rustig kunnen bespreken en op zich laten inwerken. De schriftelijke informatie kan bijvoorbeeld de diagnose omvatten (uitslag DPSI-score), gevolgen bij niet-behandelen en uitleg verder onderzoek en behandeling. Dus een combinatie van algemene en specifieke informatie. Waarbij natuurlijk een definitief behandelplan pas na de status goed opgesteld kan worden. Hoeft ook zeker niet bij iedere patient maar bijvoorbeeld bij angstpatienten, zoals de man van TS, lijkt het me om de aangegeven redenen nuttig.
Ik kan natuurlijk ook niet bewijzen dat het in belangrijke mate invloed heeft op het hele proces,dat is ook weer zo.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Dat klopt maar mijn punt is juist dat vroegtijdig schriftelijk informeren bij geselecteerde patienten dit soort zaken wellicht kan voorkomen. Los van de wettelijke plichten trouwens, zie ook antwoord hierboven.
Het woordje triviaal wekt nogal wat onbedoelde reacties op zodat ik het verder maar niet meer zal gebruiken :D
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
dat gaat helemaal niet om het wijzen op rechten van de patient.. alleen de plichten van diezelfde patient wil je daarbij wel eens vergeten, evenals de rechten van de behandelaar. nogals eenzijdige voorstelling van zaken meestal dus op dit punt. En die "'venijinge"' reacties zoals je ze omschrijft? zijn als je goed leest geen venijnige reacties, maar rechtzetten van de nogal eenzijdige voorstelling van zaken die je pleegt te geven. Want je presenteert nogal eens jouw eigen mening als vaststaand feit. en daar zit meestal tioch nog echt een heel verschil tussen. Dit gaat helaas een beetje off-topic, en toch ook weer niet.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Stop eens met die voortdurende "onzin", steeds maar weer aanhalen en citeren....
Al dat papieren gedoe. :roll:
Een beetje tandarts weet heel goed hoe hij zijn patienten moet informeren.
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?
Re: Dit is toch nalatigheid en wat kan ik daarmee doen?