Moet ik mijn zoontje alleen naar binnen sturen?

Er zijn heleboel tandartsen die liever niet de ouder tijdens de behandeling erbij hebben. Het kind gaat namelijk vaak de ouder als vluchtadres gebruiken. De ouder neemt dan het kind in bescherming en bevestigd daarmee dat het hele gebeuren inderdaad angstwekkend is. Daardoor kan de tandarts geen contact meer krijgen met het kind en kan dus ook niet werken aan de vertrouwensrelatie. Het kind is dan niet (meer) te behandelen. Het kan dan dus helpen om het kind zonder ouder te behandelen, hoe vreemd dat in uw oren moet klinken.
De tandarts kan dan in alle rust met uw kind omgaan zonder dat er doorheen wordt gecommuniceerd door iemand anders. Uw kind begrijpt naar wie het moet luisteren.

Maar als u het gevoel heeft dat uw kind niet veilig is zonder u, dan kunt u het beste een andere tandarts zoeken. Een tandarts waar u meer vertrouwen in heeft. Uw kind voelt aan of u de boel wel of niet vertrouwd.

Er zijn heleboel tandartsen die liever niet de ouder tijdens de behandeling erbij hebben. Het kind gaat namelijk vaak de ouder als vluchtadres gebruiken. De ouder neemt dan het kind in bescherming en bevestigd daarmee dat het hele gebeuren inderdaad angstwekkend is. Daardoor kan de tandarts geen contact meer krijgen met het kind en kan dus ook niet werken aan de vertrouwensrelatie. Het kind is dan niet (meer) te behandelen. Het kan dan dus helpen om het kind zonder ouder te behandelen, hoe vreemd dat in uw oren moet klinken.
De tandarts kan dan in alle rust met uw kind omgaan zonder dat er doorheen wordt gecommuniceerd door iemand anders. Uw kind begrijpt naar wie het moet luisteren.

eens

ja ik ben het er eigenlijk ook mee eens,
alleen ik herken het gevoel wel waar ze angstig voor is,
dat haar kind het vertrouwen in zijn moeder verliest.

ik wil daarom even inspringen, aangezien ik zelf heb meegemaakt dat het vertrouwen niet weg gaat naar de ouder toe.
ik zal het even uitleggen.

Laatst lag mijn kindje in het ziekenhuis wegens uitdroging (door het rota virus)
hij wildeo ok niks meer hebben en toen hebben ze hem (onder dwang natuurlijk) een sonde in zijn neusje moeten doen.
hij wordt altijd hysterisch als je aan zn neus komt en dat zei ik ook. dus dat ik bang was dat dit mis zou gaan.
ze zeiden: het is ook beter als jij er niet bij bent wanneer het gebeurd, maar pas als het klaar is, dan kan jij hem troosten en kalmeren.
het is namelijk zo dat een kind een "vervelende" behandeling met de ouder kan gaan associëren wanneer die erbij is en het juist toelaat.
dit hebben ze niet als jij er niet bij bent en je komt meteen naar hem toe als het klaar is.
ik weet het dit ging ook totaal tegen mijn gevoel in, maar ik weet nu ik het zelf heb meegemaakt, dat het het beste is wat ik heb gedaan.
toen ik namelijk terug kwam toen het gebeurd was, hing hij helemaal aan mijn nek en hij liet me niet meer los (zo'n heerlijk gevoel!) en de zusters van het ziekenhuis kregen blikken alsof ze konden doden;)
ik wil alleen maar zeggen dat ik je begrijp over het niet aanwezig zijn bij een rottige behandeling,
maar wilde dit wel even geschreven hebben en ik hoop dat je het van me aan wil nemen:)

Liefs

Ik kan me echt heel goed voorstellen dat je daar behoorlijk tegenaan hikt: je zoontje van vier alleen naar binnen laten gaan. Je wilt natuurlijk niet dat je zoon iets zal overkomen wat hem nog lang als erg nare ervaring bij zou kunnen blijven.
Toch denk ik dat Lieneke en Cobravosje je een goed advies hebben geven door je aan te raden niet mee te gaan.

Ben je zelf bang voor tandartsen? Als dat het geval is. wees je je er dan van bewust dat je, onuitgesproken, je angst heel snel over kunt brengen op je kind.

De vorige keer, toen je zoon behandeld werd terwijl hij op jou lag, was de tandarts toen vriendelijk tegen hem?

Je zoon is blijkbaar zo geschrokken van het geluid van de boor dat hij is gaan huilen en niet meer mee wilde werken. Het niet meewerken was dus niet het gevolg van ervaren pijn.
Misschien kun je je zoon voorbereiden op de volgende afspraak door boekjes die hiervoor speciaal gemaakt zijn met hem te bekijken? En dan zou ik niet tegen je zoon zeggen van: "Volgende week gaan we naar de tandarts en laten we nu eens in dit boekje kijken hoe dat gaat". Nee, ik zou zo'n boekje bekijken zoals je ook een boekje over de dierentuin bekijkt waar je misschien in de zomer eens heen gaat. Op deze site staan o.a. kinderboeken: http://www.bambodino.nl/
Mijn zus speelde met haar dochter, toen die nog klein was, ter voorbereiding tandartsje.
Misschien gaat je zoon het allemaal wel heel erg interessant vinden! :) In jouw beleving moet je je kind WEGsturen en blijf jij achter. Maar ik denk dat je zoon vriendelijk wordt uitgenodigd mee te gaan en dat hij daar gewoon op ingaat.

Als ik jou was zou ik ook overwegen om iemand anders die hem goed kent (z'n vader, z'n oma of tante, een buurvrouw) mee te laten gaan. Zo iemand zal er minder moeite mee hebben om in de wachtkamer te blijven wachten dan jij. Ik weet hoe dat voelt als je denkt dat je kind mogelijk iets heel vervelends ervaart. Mijn dochter was twee keer zo oud als jou zoon toen er voor het eerst wat aan haar gebit gerepareerd moest worden. Ik vond dat toen zo erg en ik was zo bang dat mijn reacties niet goed zouden zijn voor haar, dat ik iemand anders heb gevraagd met haar mee te gaan. En dat is heel goed geweest.

Ik ben benieuwd wat je denkt naar aanleiding van de reacties die je tot nog toe hebt gehad op je vraag.
Laat je nog wat van je horen?

Dit gaat echter tegen alles in mij in omdat ik weet dat mijn zoontje dan helemaal gek word als ik hem alleen die behandelkamer in stuur en ik bang ben dat hij zelfs het vertrouwen in mij straks kwijt raakt.

Je moet hem ook niet alleen naar binnen sturen, je moet wachten tot de tandarts alleen hem op komt halen, nuanceverschil.
Ik herinner me getrek en geduw aan een gebroken arm. Ik was 3 1/2, m'n vader zat in de wachtkamer. Ik weet nog dat ik in eerste instantie zéér boos was op het ziekenhuispersoneel, maar volgens mij niet op m'n vader. Die mocht immers niet mee dus hij kon er allemaal niks aan doen.

Achteraf was ie trots op me, dat weet ik ook nog.
En toen viel ik om, vanwege de kilo's gips. Dat was minder :oops:

Volgens mijn ouders zat ik, op driejarige leeftijd, constant te zeuren 'wanneer gaan we naar het ziekenhuis?' toen mijn amandelen moesten worden geknipt. :D