Ik ben erg bang voor de tandarts. Toen ik hoorde dat al mijn verstandskiezen eruit moesten (uitsnijden, want ze zijn niet door) werd ik al helemaal niet blij. Niet vanwege de spuiten, of behandeling, maar voor de pijn nadehand.
Kep er nu 2 laten weghalen inmiddels, en hier mijn 2 verhalen:
1ste: onderkaak... niet echt nerveus, spuiten vielen mee en heb niks gevoeld van de behandeling. Kreeg zetpillen voorgeschreven omdat ik dus pillen en drankjes niet door durf te slikken. (fobie)
Eemaal onderweg naar huis, begon de verdoving al uit te werken en de pijn werd gelijk al bizar erg. De uboprofen werkte maar kort en ik werd gek van de pijn. Toen waren ze op... moest eeuwen zeuren voor nieuwe, want ik gebruikte teveel... Na een paar dagen zat ik op de eerste hulp, pijnstilling kreeg ik niet meer van het ziekenhuis, gelukkig kreeg ik van de eerste hulp wel heftige pijnstillers, die werkte langer.
Maar die angst, gewoon geen pijnstilling krijgen terwijl je gek word... :o
Het heeft daarna nog een week geduurt en eindelijk werd het minder.
Ruim 2 jaar later, moest ik na lang aandringen toch die 2de ook laten doen. Ook onderkaak dus.
Ik ben naar ander ziekenhuis verwezen, omdat die van de 1ste niet de beste zou zijn. (Al kwam het niet door de behandeling achteraf..)
Ik zou van mijn moeder een pleister krijgen tegen de pijn... kweet de naam even niet meer, zo'n hele bekende heftige pijnstlling. Die had ze nog liggen en mocht ik hebben. Anders was ik er al helemaal niet aan begonnen.
Maar goed, zelfde verhaal verder, en weer extreme pijn, van de pleister werd ik kotsmisselijk dus die heb ik afgedaan... nog nooit zo'n spijt gehad!
Weer bedelen voor pijnstilling, iedere keer weer... huilen, gillen, help me gvd gewoon, het is toch mijn lijf, mijn pijn???
Weken lang pijn, helse pijn en toen moest ik weer terugkomen, anders kreeg ik zeker geen pijnstilling.
Het bleek ontstoken. Ze hebben het schoongespoeld en weer pijnstilling mee gegeven, en een penecillekuur (toch een drankje, maar met veel moeite wel gelukt) en een soort spoeling... dat was echt ranzig! Leek op water maar dan heel viezig, waterstofperoxide ofzo... Maar goed, alles om van de pijn af te komen.
Vanaf dat moment ging het beter.
Maar goed... nu nog 2... die overigens horizontaal richting mijn wang groeien, nou het zal wel... echt niet dus...
Ik durf nu echt niet meer.
Of:
2 weken onder narcose... geen pijn
of voldoende pijnstilling van te voren mee geven, zodat ik niet meer hoef te bedelen. (desnoods die pleisters) Maar ja, ze vinden het niet heftig genoeg ofzo om dat voor te schrijven.
Terwijl ik echt geen aansteller ben, die spuiten vink niks voorstellen, kep tattoo's en piercings, maar die pijn... nee...
Ik krijg nog liever 12 kinderen achter elkaar...
Kep er nu 2 laten weghalen inmiddels, en hier mijn 2 verhalen:
1ste: onderkaak... niet echt nerveus, spuiten vielen mee en heb niks gevoeld van de behandeling. Kreeg zetpillen voorgeschreven omdat ik dus pillen en drankjes niet door durf te slikken. (fobie)
Eemaal onderweg naar huis, begon de verdoving al uit te werken en de pijn werd gelijk al bizar erg. De uboprofen werkte maar kort en ik werd gek van de pijn. Toen waren ze op... moest eeuwen zeuren voor nieuwe, want ik gebruikte teveel... Na een paar dagen zat ik op de eerste hulp, pijnstilling kreeg ik niet meer van het ziekenhuis, gelukkig kreeg ik van de eerste hulp wel heftige pijnstillers, die werkte langer.
Maar die angst, gewoon geen pijnstilling krijgen terwijl je gek word... :o
Het heeft daarna nog een week geduurt en eindelijk werd het minder.
Ruim 2 jaar later, moest ik na lang aandringen toch die 2de ook laten doen. Ook onderkaak dus.
Ik ben naar ander ziekenhuis verwezen, omdat die van de 1ste niet de beste zou zijn. (Al kwam het niet door de behandeling achteraf..)
Ik zou van mijn moeder een pleister krijgen tegen de pijn... kweet de naam even niet meer, zo'n hele bekende heftige pijnstlling. Die had ze nog liggen en mocht ik hebben. Anders was ik er al helemaal niet aan begonnen.
Maar goed, zelfde verhaal verder, en weer extreme pijn, van de pleister werd ik kotsmisselijk dus die heb ik afgedaan... nog nooit zo'n spijt gehad!
Weer bedelen voor pijnstilling, iedere keer weer... huilen, gillen, help me gvd gewoon, het is toch mijn lijf, mijn pijn???
Weken lang pijn, helse pijn en toen moest ik weer terugkomen, anders kreeg ik zeker geen pijnstilling.
Het bleek ontstoken. Ze hebben het schoongespoeld en weer pijnstilling mee gegeven, en een penecillekuur (toch een drankje, maar met veel moeite wel gelukt) en een soort spoeling... dat was echt ranzig! Leek op water maar dan heel viezig, waterstofperoxide ofzo... Maar goed, alles om van de pijn af te komen.
Vanaf dat moment ging het beter.
Maar goed... nu nog 2... die overigens horizontaal richting mijn wang groeien, nou het zal wel... echt niet dus...
Ik durf nu echt niet meer.
Of:
2 weken onder narcose... geen pijn
of voldoende pijnstilling van te voren mee geven, zodat ik niet meer hoef te bedelen. (desnoods die pleisters) Maar ja, ze vinden het niet heftig genoeg ofzo om dat voor te schrijven.
Terwijl ik echt geen aansteller ben, die spuiten vink niks voorstellen, kep tattoo's en piercings, maar die pijn... nee...
Ik krijg nog liever 12 kinderen achter elkaar...
Waarom probeer je niet sommige klinieken in Nederland die je kunnen helpen in de eerste plaats met je angst maar misschien ook met pijnstillers?
Misschien wordt je daar beter begeleid, die mensen krijgen zoveel mensen die net zo bang zijn als jij en die zullen denk ik iets meer ervaring hebben met dit soort dingen.
Pijn is altijd moeilijk, daar kan je gek van worden maar als je niet gaat heb je er later misschien meer last van!
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!