Weet jij het nog..?
Dat busje dat het schoolplein op kwam rijden met de vreselijke herinneringen..?
hier is mijn verhaal:
Een week van te voren kreeg je een brief. Het eerste jaar werd die aan de leerlingen mee gegeven, maar iedereen verstopte die wel zo slim dat de ouders er nooit achterkwamen. In de jaren daarna werder ze thuisgestuurd. Eerst kwam de assistente binnen, werden de namen genoemd, en werdt met z'n 2tjes naar binnen gesleept door een gerimpeld fossiel met een knotje, en een bril waarvan je dacht, waar háál je het vandaan. Ik zat altijd met Martin. Martin..de grootste bek van de hele klas, todat hij in de stoel moest. Er werd er altijd 1 in de stoel gelegd, en de ander moest ernaast zitten, en kijken.
Door de assistente werd je in de stoel gelegd, en werden alle martelwerktuigen voor je neus uit de la gehaald en neer gelegd. Bij elk haakje, boortje of tangetje werd Martin een tint bleker. Hij had een mooi setje tanden, vanaf de voorkant gezien, maar volgens de tandarts *een grijze man met een altijd en eeuwige glimlach van "ik ga je goed pijn doen vandaag"* was het een nest van bacteriën, en stelde hij zich vreselijk aan.
Daar zat hij dan, Martin's hand in de mijne, wachtend tot de tandarts kwam. Nou, daar was hij dan. Binnen lopend met een grijns van oor tot oor, en de smerig smakende plastic handschoenen al aan. De stoel ging achteruit, en daar lag je dan. "Kijk maar goed meisje, jij mag hierna..."
Het haakje werd over elke kies heen getrokken en als je nog geen gaatjes had, werden die er ter plekke in gemaakt. Eindelijk had hij dan een gaatje gevonden achter in martin z'n kies. Ik voelde zijn hand harder knijpen, en zijn ogen werden nat. Zonder waarschuwing of verdoving werdt de boor erin gezet. Met volle kracht duuwde hij de boor dieper en dieper. Piepen en kreten van pijn waren buiten te horen. Ik probeerde hem te sussen.."stil maar, ik ben er..even doorzetten, je doet het heel goed..kijk mij maar aan..hij is bijna klaar..goed zo...doe maar rustig..knijp maar..". Na het vullen van het gaatje werd hem nog even grondig verteld kan hij echt beter moest poetsen, omdat anders de boel getrokken moest worden. De stoel ging weer overeind, en bijna flauw vallend kroop hij eventjes bij mij op schoot voor een knuffel. Ik voelde hem trillen en in mijn trui knijpen.
Daarna was het mijn beurt. Martin zat naast me en hield mijn hand vast. Mijn gebit is nooit geweldig geweest, en dat wist hij maar al te goed. Ik probeerde me te focusen op mijn hand in die van Martin, maar toen de tandarts zijn spiegeltje en haakje tevoorschijn toverde was dat het enige waar ik aan dagt. "En nu wijd open doen, en stil liggen." Ik haalde diep adem en deed mijn mond open. De lamp werd op mijn mond gericht en hij boog over me heen. Ik voelde het spiegeltje achter mijn kies, en daarna het haakje over het kauwvlak. Gelukkig, geen gaatje. Toch werd er nog even flink in gerommeld en gevoeld of er echt niets zat. Zo ging dit ook bij de kies daarnaast. Maar toen was het over met mijn geluk. Daar zat een gaatje. Hij duwde de scherpe punt van het haakje er precies in, en begon erin te rommelen. Ik zag zijn ogen glinsteren en hoorde hoe hij op een wraakzuchtige toon zei "En dat is één." of iets in die richting. Helaas was dat niet de enige. Hij wist er nog 2 te vinden, en eentje waar later een gat in zou komen, dus die zou hij ook meteen maar doen. Martin kneep zachtjes in mijn hand, op een manier van, knijp maar in mijn hand als het pijn doet.
Ik hoorde de boor en keek martin aan terwijl de tandarts de draaiende boor langzaam naar mijn mond bracht. Hij duwde het spiegeltje vervelend hard in mijn tandvlees, en bracht de boor naar de kies. Ik voelde een schok van pijn door mijn hele mond heen gaan toen hij voor de eerste keer de kies aanraakte. Ik gaf een flinke schreeuw, kneep mijn ogen dicht en hoopte dat het maar snel voorbij zou zijn. Dit was nog niets in vergelijking met de keren daarna. Het voelde alsof hij mijn hele kies kapot aan het boren was. En volgens martin zag dat er ook zo uit. Van de gaatjes erna kan ik niet veel meer herinneren dan de stem van martin die zei "schreeuw maar als je wilt..je bent al op de helft..nog maar eentje..knijp maar in mijn hand..het is bijna voorbij". Daarna werd ook mij verteld dat hij beter alles zou kunnen trekken omdat dat over een paar jaar toch moest gebeuren. Martin en ik zaten inmiddels als in de 2e klas van de middelbare school, dus ergens schaamden we ons best wel. Martin hielp mij omhoog en we liepen samen het schoolplein op. We gingen ergens staan waar de leraren niet konden zien dat we de helft van het lesuur gewoon buiten zaten i.p.v. in de les. We staken een sigaretje op, en Martin gebaarde mij dat ik bij hem op schoot moest gaan zitten. Ik ging zitten, en legde mijn hoofd op zijn schouder. Ook ik voelde me slap, en ik sloeg mijn armen om hem heen. Hij streelde mijn haar en mijn nek. We spraken af dat het hele tandartsgebeuren tussen ons tweetjes zou blijven.
Een jaartje of 4 daarna is hij met mij mee gegaan voor een tattoo op mijn onderbuik. Hij zat naast me, hield mijn hand vast en zei "knijp maar in mijn hand..het is bijna voorbij.." we keken elkaar aan en schoten meteen in de lach.
Nu zijn we 16 en een half jaar getrouwd, en hebben een prachtige dochter, Joanatey.
Deel jou verhaal..het lijkt me leuk om het te lezen..:D
Dat busje dat het schoolplein op kwam rijden met de vreselijke herinneringen..?
hier is mijn verhaal:
Een week van te voren kreeg je een brief. Het eerste jaar werd die aan de leerlingen mee gegeven, maar iedereen verstopte die wel zo slim dat de ouders er nooit achterkwamen. In de jaren daarna werder ze thuisgestuurd. Eerst kwam de assistente binnen, werden de namen genoemd, en werdt met z'n 2tjes naar binnen gesleept door een gerimpeld fossiel met een knotje, en een bril waarvan je dacht, waar háál je het vandaan. Ik zat altijd met Martin. Martin..de grootste bek van de hele klas, todat hij in de stoel moest. Er werd er altijd 1 in de stoel gelegd, en de ander moest ernaast zitten, en kijken.
Door de assistente werd je in de stoel gelegd, en werden alle martelwerktuigen voor je neus uit de la gehaald en neer gelegd. Bij elk haakje, boortje of tangetje werd Martin een tint bleker. Hij had een mooi setje tanden, vanaf de voorkant gezien, maar volgens de tandarts *een grijze man met een altijd en eeuwige glimlach van "ik ga je goed pijn doen vandaag"* was het een nest van bacteriën, en stelde hij zich vreselijk aan.
Daar zat hij dan, Martin's hand in de mijne, wachtend tot de tandarts kwam. Nou, daar was hij dan. Binnen lopend met een grijns van oor tot oor, en de smerig smakende plastic handschoenen al aan. De stoel ging achteruit, en daar lag je dan. "Kijk maar goed meisje, jij mag hierna..."
Het haakje werd over elke kies heen getrokken en als je nog geen gaatjes had, werden die er ter plekke in gemaakt. Eindelijk had hij dan een gaatje gevonden achter in martin z'n kies. Ik voelde zijn hand harder knijpen, en zijn ogen werden nat. Zonder waarschuwing of verdoving werdt de boor erin gezet. Met volle kracht duuwde hij de boor dieper en dieper. Piepen en kreten van pijn waren buiten te horen. Ik probeerde hem te sussen.."stil maar, ik ben er..even doorzetten, je doet het heel goed..kijk mij maar aan..hij is bijna klaar..goed zo...doe maar rustig..knijp maar..". Na het vullen van het gaatje werd hem nog even grondig verteld kan hij echt beter moest poetsen, omdat anders de boel getrokken moest worden. De stoel ging weer overeind, en bijna flauw vallend kroop hij eventjes bij mij op schoot voor een knuffel. Ik voelde hem trillen en in mijn trui knijpen.
Daarna was het mijn beurt. Martin zat naast me en hield mijn hand vast. Mijn gebit is nooit geweldig geweest, en dat wist hij maar al te goed. Ik probeerde me te focusen op mijn hand in die van Martin, maar toen de tandarts zijn spiegeltje en haakje tevoorschijn toverde was dat het enige waar ik aan dagt. "En nu wijd open doen, en stil liggen." Ik haalde diep adem en deed mijn mond open. De lamp werd op mijn mond gericht en hij boog over me heen. Ik voelde het spiegeltje achter mijn kies, en daarna het haakje over het kauwvlak. Gelukkig, geen gaatje. Toch werd er nog even flink in gerommeld en gevoeld of er echt niets zat. Zo ging dit ook bij de kies daarnaast. Maar toen was het over met mijn geluk. Daar zat een gaatje. Hij duwde de scherpe punt van het haakje er precies in, en begon erin te rommelen. Ik zag zijn ogen glinsteren en hoorde hoe hij op een wraakzuchtige toon zei "En dat is één." of iets in die richting. Helaas was dat niet de enige. Hij wist er nog 2 te vinden, en eentje waar later een gat in zou komen, dus die zou hij ook meteen maar doen. Martin kneep zachtjes in mijn hand, op een manier van, knijp maar in mijn hand als het pijn doet.
Ik hoorde de boor en keek martin aan terwijl de tandarts de draaiende boor langzaam naar mijn mond bracht. Hij duwde het spiegeltje vervelend hard in mijn tandvlees, en bracht de boor naar de kies. Ik voelde een schok van pijn door mijn hele mond heen gaan toen hij voor de eerste keer de kies aanraakte. Ik gaf een flinke schreeuw, kneep mijn ogen dicht en hoopte dat het maar snel voorbij zou zijn. Dit was nog niets in vergelijking met de keren daarna. Het voelde alsof hij mijn hele kies kapot aan het boren was. En volgens martin zag dat er ook zo uit. Van de gaatjes erna kan ik niet veel meer herinneren dan de stem van martin die zei "schreeuw maar als je wilt..je bent al op de helft..nog maar eentje..knijp maar in mijn hand..het is bijna voorbij". Daarna werd ook mij verteld dat hij beter alles zou kunnen trekken omdat dat over een paar jaar toch moest gebeuren. Martin en ik zaten inmiddels als in de 2e klas van de middelbare school, dus ergens schaamden we ons best wel. Martin hielp mij omhoog en we liepen samen het schoolplein op. We gingen ergens staan waar de leraren niet konden zien dat we de helft van het lesuur gewoon buiten zaten i.p.v. in de les. We staken een sigaretje op, en Martin gebaarde mij dat ik bij hem op schoot moest gaan zitten. Ik ging zitten, en legde mijn hoofd op zijn schouder. Ook ik voelde me slap, en ik sloeg mijn armen om hem heen. Hij streelde mijn haar en mijn nek. We spraken af dat het hele tandartsgebeuren tussen ons tweetjes zou blijven.
Een jaartje of 4 daarna is hij met mij mee gegaan voor een tattoo op mijn onderbuik. Hij zat naast me, hield mijn hand vast en zei "knijp maar in mijn hand..het is bijna voorbij.." we keken elkaar aan en schoten meteen in de lach.
Nu zijn we 16 en een half jaar getrouwd, en hebben een prachtige dochter, Joanatey.
Deel jou verhaal..het lijkt me leuk om het te lezen..:D