Sorry, lang verhaal ....
INLEIDING
Na een aantal jaar meelezen, op de rand staan van het bellen na de zoveelste ontsteking en het verbergen voor iedereen inclusief m'n partner moest het er toch echt van komen. Het begin van de ellende begon toen ik zo'n 19 jaar was en na het stappen zag dat er een meisje werd lastig gevallen bij de tramhalte, heldhaftig zei ik er iets van en voor ik het wist stond er een ambulance naast me en kon ik mee voor onderzoek.
Een aantal noodzakelijk dingen werden toen gedaan, maar er was nogal wat schade met kapotte kiezen en daar moest de verzekering eerst een akkoord voor geven, want je bent blijkbaar fors verzekerd bij dergelijke situaties, top! Moest eerst aangifte gedaan worden, daar netjes m'n verhaal verteld en toen volgde de afwijzing omdat er alcohol in het spel was van mijn zijde en dat stond in de polisvoorwaarden als uitzondering.
Het herstellen van de schade kon ik zelf niet ophoesten, dus maar het e.e.a laten trekken in de loop der tijd, puur vanwege de kosten. Niet veel later werd ik zelf ernstig ziek, verloor m'n werk en m'n toenmalig partner, daarna in alle ellende door niet te betalen ook m'n aanvullende verzekering en kon ik triest genoeg zelfs een controle niet eens meer betalen.
Gebit werd steeds rotter, stukken braken af van kiezen, zwarte plekken waar ooit kiezen zaten en constant ontstekingen die geregeld hun weg vonden buiten de kaak.
Doffe ellende dus, constant aan de Perio Aid, pijnstillers, kruidnagel (!), sterke drank en proberen te verbergen hoe rot het allemaal was.
Fast-forward, inmiddels bijna 36 jaar oud en begin dit jaar een mailtje gestuurd naar een tandarts in de buurt en de situatie uitgelegd, want ik had echt geen flauw idee of ze hier überhaupt nog iets mee konden. Onderkaak zat vol met resten, afgebrokkelde kiezen en zelfs een mailtje was al een flinke drempel.
Kon een week later komen voor een eerste controle en toen begonnen de zorgen toch ook wel. Wat kost alles? Zelfs een aantal kiezen laten verwijderen is voor ons al een prijzig geintje, dan nog consults, overzichtsfoto's etc. en ik begon al te vrezen dat ik misschien niet eens kón gaan vanwege de kosten.
Moeder had nog een deel van de erfenis van haar moeder en zou garant staan voor een deel van de kosten, dus één onzekerheid minder...
Maagkrampen, zweet brak me uit, hartkloppingen ... en ik stond nog niet eens binnen, haha. Eenmaal die drempel van het pand over, leek de drempel van het gaan en onder ogen zien van de situatie ook ineens weg. Vriendelijke mensen bij de balie, mocht direct in een machine staan en ergens op kauwen zodat ze een goede foto hadden van het geheel, ging de eerste keer niet helemaal goed dus mocht nogmaals terug die kamer in. Daarna eindelijk een tandarts ontmoet, die geur van zo'n behandelkamer en dat steriele maakte me even zenuwachtig, maar de tandarts was bijzonder aardig maar gaf wel al snel aan dat er flink wat moest gebeuren.
Waar ik uitging van de onderste kaak bleek juist de bovenste kaak problemen te veroorzaken, zo in de spiegel leek het aardig in tact en best gaaf maar toen gaf ze aan dat ik het beste voor een kunstgebit boven kon gaan. Ik wist niet echt wat ik kon verwachten, maar SHOCK!
De onderkant, mijn 'probleemkindje' bleek echter op de kiezen (die paar die er nog waren) na aardig in tact, het zichtbare deel (9 elementen naast elkaar) mankeerden niets, zelfs geen gaatje en dus stelde ze voor om beneden voor een frameprothese (of plaatje) te gaan, maar dat alles pas nadat de bovenkant opgeknapt was. Nou, dan sta je na een half uurtje weer buiten, enerzijds opgelucht en anderzijds verbouwereerd.
Verteld aan partner, naaste familie en men was vooral trots dat ik er iets aan wilde doen. Vonden het ook heftig en men verwachtte het eigenlijk niet.
VERVOLGSTAPPEN
Had direct al een op een kaartje een afspraak staan met de klinische tandtechnieker, daar ben ik drie keer geweest voor het maken van een mal, happen, kleurbepaling en dat was eigenlijk niet zo spannend, laat staan pijnlijk. Ondertussen gingen we zelf nog op vakantie, dus daarna zou ik de afspraak maken in het ziekenhuis want ik had een doorverwijzing gekregen voor de kaakchirurg. Die zou de elementen uit het bovengebit en de rotte plekken uit het ondergebit verwijderen en de noodprothese plaatsen.
Prothese zou binnen een week klaar liggen, afspraak dus gemaakt voor de week erna en twee dagen ervoor kreeg ik een belletje vanuit het ziekenhuis. Vanwege de Corona kon de afspraak helaas nog niet doorgaan en ik zou nog wel horen wanneer dit wel kon. En dat is dan zowel een teleurstelling als een opluchting, al komt dat laatste vooral door de voorgeschiedenis en angst.
Inmiddels zijn we een aantal maanden verder, m'n eerdere afspraak van juni kon ook al niet doorgaan aangezien ik zelf klachten had die overeen kwamen met corona, dus die mocht niet doorgaan. Maar het werd maandag 13 juni en ook alvast een afspraak voor de (mogelijk) volgende fase van trekken, de 27ste.
Over het trekken zelf heb ik niet veel te zeggen, daar voel je echt niets van en dat is nogal vreemd voor de hersenen omdat je bewust bent van wat ze doen dus je 'wacht' je eigenlijk op de pijn. Had wel muziek in en die heb ik bij het trekken en wrikken af en toe wat harder gezet. Fijn dat dit kon.
Helemaal geen pijn? Nou, de verdovingen (10-12 stuks als ik goed geteld heb) waren wel écht akelig ook al ging het snel, de tweede keer nog een stuk erger je hele kaak nog aan het herstellen is van de eerste lading kiezen die eruit gehaald zijn. Ik kan het niet mooier maken dan het is, de tranen stonden in m'n ogen.
Maar beiden keren stond ik binnen een half uur na aanmelden bij de balie weer beneden buiten, wat nabloeden en direct gekoeld en ibuprofen (600mg) bruis naar binnen en de pijn was best te doen moet ik zeggen.
LEVEN MET EEN PROTHESE
Nog geen uur nadat ik thuis kwam na het plaatsen van de noodprothese schrok ik me rot, want de prothese zakte ineens. Na wat slikken en speeksel zat ie ineens weer goed en sindsdien ook niet meer losgekomen.
We zijn nu ruim een dag verder na het plaatsen van de noodprothese. De pijn valt eigenlijk wel mee, alleen het gevoel is zóoo vreemd. Vandaag voor het eerst het gebit uitgedaan om te spoelen en te reinigen en eruit ging zonder pijn, erin wel even twee momentjes dat je je spieren aanspant, maar ik had ergere verhalen gelezen en gehoord.
Door alle spanning was ik vergeten om een afspraak te maken bij de tandarts na het plaatsen om te laten kijken of alles goed is en of er al iets aangepast dient te worden, die afspraak staat nu voor 3 augustus.
Heb de eerste dag kunnen drinken, wat gehakt op en yoghurt. Vandaag voor het eerst proberen te kauwen op stukjes banaan en dat ging zonder pijn. Brood e.d. nog niet aangedurfd aangezien vooral de voorkant flink gevoelig is.
ALLES FIJN?
Nee, want de prothese zit niet bepaald fijn. En dan doel ik niet op de drukplekken of blaren maar dat ie scheef zit (of scheef trekt door omstandigheden, geen idee) en voor m'n gevoel net iets te ver naar voren toe waardoor ik in m'n natuurlijke mondhouding de bovenprothese voorbij m'n ondergebit heb zitten, maar dat laatste kan natuurlijk ook zijn omdat de stand nu anders is/door de zwellingen etc.
Als ik de rechter (tweede) snijtand op de onderste zet klopt het daar, maar zit er echt een forse ruimte naar de andere zijde en komt daar niets op elkaar. Aan de andere zijde kloppen er meer, maar matcht die niet meer.
Praten lukt ook maar moeizaam. Moet veel slikken (heb het gevoel dat het slikken ervoor zorgt dat ie weer beter op z'n plaats komt en dat ie losser komt als ik dat niet doe) na een zin, de klank lijkt nergens op en het kost echt veel moeite. Als ik stil zit/lig gaat het verder wel. Moet ik wat meer praten dan volgt er af en toe ook een soort 'kokhals' momentje en moet ik eerst weer rustig slikken voor ik verder kan praten. En aan de onderkant een vervelend trekkerig gevoel sinds vanmiddag.
Het einde klinkt allemaal dramatisch, maar ik besef dat er een hoop gebeurd is in m'n mond, dingen tijd nodig hebben en het uiteindelijk allemaal wel goedkomt, maar om te wennen aan de look, het gevoel en de nieuwe situatie helpt het niet dat ie er 'scheef' in zit.
Maandag in ieder geval weer eens terug naar de tandarts, ben benieuwd.
Zal proberen hier geregeld een update te plaatsen over de stand van zaken en mijn ervaringen in de hoop dat anderen er iets aan hebben en er niet zolang mee blijven lopen.
INLEIDING
Na een aantal jaar meelezen, op de rand staan van het bellen na de zoveelste ontsteking en het verbergen voor iedereen inclusief m'n partner moest het er toch echt van komen. Het begin van de ellende begon toen ik zo'n 19 jaar was en na het stappen zag dat er een meisje werd lastig gevallen bij de tramhalte, heldhaftig zei ik er iets van en voor ik het wist stond er een ambulance naast me en kon ik mee voor onderzoek.
Een aantal noodzakelijk dingen werden toen gedaan, maar er was nogal wat schade met kapotte kiezen en daar moest de verzekering eerst een akkoord voor geven, want je bent blijkbaar fors verzekerd bij dergelijke situaties, top! Moest eerst aangifte gedaan worden, daar netjes m'n verhaal verteld en toen volgde de afwijzing omdat er alcohol in het spel was van mijn zijde en dat stond in de polisvoorwaarden als uitzondering.
Het herstellen van de schade kon ik zelf niet ophoesten, dus maar het e.e.a laten trekken in de loop der tijd, puur vanwege de kosten. Niet veel later werd ik zelf ernstig ziek, verloor m'n werk en m'n toenmalig partner, daarna in alle ellende door niet te betalen ook m'n aanvullende verzekering en kon ik triest genoeg zelfs een controle niet eens meer betalen.
Gebit werd steeds rotter, stukken braken af van kiezen, zwarte plekken waar ooit kiezen zaten en constant ontstekingen die geregeld hun weg vonden buiten de kaak.
Doffe ellende dus, constant aan de Perio Aid, pijnstillers, kruidnagel (!), sterke drank en proberen te verbergen hoe rot het allemaal was.
Fast-forward, inmiddels bijna 36 jaar oud en begin dit jaar een mailtje gestuurd naar een tandarts in de buurt en de situatie uitgelegd, want ik had echt geen flauw idee of ze hier überhaupt nog iets mee konden. Onderkaak zat vol met resten, afgebrokkelde kiezen en zelfs een mailtje was al een flinke drempel.
Kon een week later komen voor een eerste controle en toen begonnen de zorgen toch ook wel. Wat kost alles? Zelfs een aantal kiezen laten verwijderen is voor ons al een prijzig geintje, dan nog consults, overzichtsfoto's etc. en ik begon al te vrezen dat ik misschien niet eens kón gaan vanwege de kosten.
Moeder had nog een deel van de erfenis van haar moeder en zou garant staan voor een deel van de kosten, dus één onzekerheid minder...
Maagkrampen, zweet brak me uit, hartkloppingen ... en ik stond nog niet eens binnen, haha. Eenmaal die drempel van het pand over, leek de drempel van het gaan en onder ogen zien van de situatie ook ineens weg. Vriendelijke mensen bij de balie, mocht direct in een machine staan en ergens op kauwen zodat ze een goede foto hadden van het geheel, ging de eerste keer niet helemaal goed dus mocht nogmaals terug die kamer in. Daarna eindelijk een tandarts ontmoet, die geur van zo'n behandelkamer en dat steriele maakte me even zenuwachtig, maar de tandarts was bijzonder aardig maar gaf wel al snel aan dat er flink wat moest gebeuren.
Waar ik uitging van de onderste kaak bleek juist de bovenste kaak problemen te veroorzaken, zo in de spiegel leek het aardig in tact en best gaaf maar toen gaf ze aan dat ik het beste voor een kunstgebit boven kon gaan. Ik wist niet echt wat ik kon verwachten, maar SHOCK!
De onderkant, mijn 'probleemkindje' bleek echter op de kiezen (die paar die er nog waren) na aardig in tact, het zichtbare deel (9 elementen naast elkaar) mankeerden niets, zelfs geen gaatje en dus stelde ze voor om beneden voor een frameprothese (of plaatje) te gaan, maar dat alles pas nadat de bovenkant opgeknapt was. Nou, dan sta je na een half uurtje weer buiten, enerzijds opgelucht en anderzijds verbouwereerd.
Verteld aan partner, naaste familie en men was vooral trots dat ik er iets aan wilde doen. Vonden het ook heftig en men verwachtte het eigenlijk niet.
VERVOLGSTAPPEN
Had direct al een op een kaartje een afspraak staan met de klinische tandtechnieker, daar ben ik drie keer geweest voor het maken van een mal, happen, kleurbepaling en dat was eigenlijk niet zo spannend, laat staan pijnlijk. Ondertussen gingen we zelf nog op vakantie, dus daarna zou ik de afspraak maken in het ziekenhuis want ik had een doorverwijzing gekregen voor de kaakchirurg. Die zou de elementen uit het bovengebit en de rotte plekken uit het ondergebit verwijderen en de noodprothese plaatsen.
Prothese zou binnen een week klaar liggen, afspraak dus gemaakt voor de week erna en twee dagen ervoor kreeg ik een belletje vanuit het ziekenhuis. Vanwege de Corona kon de afspraak helaas nog niet doorgaan en ik zou nog wel horen wanneer dit wel kon. En dat is dan zowel een teleurstelling als een opluchting, al komt dat laatste vooral door de voorgeschiedenis en angst.
Inmiddels zijn we een aantal maanden verder, m'n eerdere afspraak van juni kon ook al niet doorgaan aangezien ik zelf klachten had die overeen kwamen met corona, dus die mocht niet doorgaan. Maar het werd maandag 13 juni en ook alvast een afspraak voor de (mogelijk) volgende fase van trekken, de 27ste.
Over het trekken zelf heb ik niet veel te zeggen, daar voel je echt niets van en dat is nogal vreemd voor de hersenen omdat je bewust bent van wat ze doen dus je 'wacht' je eigenlijk op de pijn. Had wel muziek in en die heb ik bij het trekken en wrikken af en toe wat harder gezet. Fijn dat dit kon.
Helemaal geen pijn? Nou, de verdovingen (10-12 stuks als ik goed geteld heb) waren wel écht akelig ook al ging het snel, de tweede keer nog een stuk erger je hele kaak nog aan het herstellen is van de eerste lading kiezen die eruit gehaald zijn. Ik kan het niet mooier maken dan het is, de tranen stonden in m'n ogen.
Maar beiden keren stond ik binnen een half uur na aanmelden bij de balie weer beneden buiten, wat nabloeden en direct gekoeld en ibuprofen (600mg) bruis naar binnen en de pijn was best te doen moet ik zeggen.
LEVEN MET EEN PROTHESE
Nog geen uur nadat ik thuis kwam na het plaatsen van de noodprothese schrok ik me rot, want de prothese zakte ineens. Na wat slikken en speeksel zat ie ineens weer goed en sindsdien ook niet meer losgekomen.
We zijn nu ruim een dag verder na het plaatsen van de noodprothese. De pijn valt eigenlijk wel mee, alleen het gevoel is zóoo vreemd. Vandaag voor het eerst het gebit uitgedaan om te spoelen en te reinigen en eruit ging zonder pijn, erin wel even twee momentjes dat je je spieren aanspant, maar ik had ergere verhalen gelezen en gehoord.
Door alle spanning was ik vergeten om een afspraak te maken bij de tandarts na het plaatsen om te laten kijken of alles goed is en of er al iets aangepast dient te worden, die afspraak staat nu voor 3 augustus.
Heb de eerste dag kunnen drinken, wat gehakt op en yoghurt. Vandaag voor het eerst proberen te kauwen op stukjes banaan en dat ging zonder pijn. Brood e.d. nog niet aangedurfd aangezien vooral de voorkant flink gevoelig is.
ALLES FIJN?
Nee, want de prothese zit niet bepaald fijn. En dan doel ik niet op de drukplekken of blaren maar dat ie scheef zit (of scheef trekt door omstandigheden, geen idee) en voor m'n gevoel net iets te ver naar voren toe waardoor ik in m'n natuurlijke mondhouding de bovenprothese voorbij m'n ondergebit heb zitten, maar dat laatste kan natuurlijk ook zijn omdat de stand nu anders is/door de zwellingen etc.
Als ik de rechter (tweede) snijtand op de onderste zet klopt het daar, maar zit er echt een forse ruimte naar de andere zijde en komt daar niets op elkaar. Aan de andere zijde kloppen er meer, maar matcht die niet meer.
Praten lukt ook maar moeizaam. Moet veel slikken (heb het gevoel dat het slikken ervoor zorgt dat ie weer beter op z'n plaats komt en dat ie losser komt als ik dat niet doe) na een zin, de klank lijkt nergens op en het kost echt veel moeite. Als ik stil zit/lig gaat het verder wel. Moet ik wat meer praten dan volgt er af en toe ook een soort 'kokhals' momentje en moet ik eerst weer rustig slikken voor ik verder kan praten. En aan de onderkant een vervelend trekkerig gevoel sinds vanmiddag.
Het einde klinkt allemaal dramatisch, maar ik besef dat er een hoop gebeurd is in m'n mond, dingen tijd nodig hebben en het uiteindelijk allemaal wel goedkomt, maar om te wennen aan de look, het gevoel en de nieuwe situatie helpt het niet dat ie er 'scheef' in zit.
Maandag in ieder geval weer eens terug naar de tandarts, ben benieuwd.
Zal proberen hier geregeld een update te plaatsen over de stand van zaken en mijn ervaringen in de hoop dat anderen er iets aan hebben en er niet zolang mee blijven lopen.