Heeft iemand misschien info over de combinatie dissociatie & tandarts?
Ik zou daar wel wat over willen weten.
flower
ibrilman
Hoi,
het dissocieren ken ik op zich wel. Ik heb het zelf af en toe maar vooral bij extreem veel spanning of heftige emoties. Dan is het alsof ik dan afstand neem, soms heb ik het zelf echter niet in de gaten. Voor mij is het een overlevingsmechanisme, om niet over de kop te gaan. Ik kan me best voorstellen dat dit bij een tandarts ook wel gebeurt, in feite sluit je je overal voor af, voor alle indrukken. Kan erg handig zijn soms. Of ik dit bij de tandarts zou hebben weet ik niet, bij mij begint behandeling (na 8 jaar) in Oktober. Dus geen idee. Maar tijdens zo'n dissociatie schijn je erg rustig, zelfs teruggetrokken te zijn.
Weet je trouwens wel hoe je zelf weer uit zo'n dissociatie kunt komen? Heb je dat zelf in de hand of duurt zoiets bij jou de hele dag? Mocht je vragen hebben dan hoor ik het wel. We hebben in therapie veel tips hierover gehad, ook hoe je er weer uit kunt komen, en hoe zoiets komt.
Ik weet niet of ik helemaal dissocieer, maar ik neig ernaar. Ik ben gedeeltelijk er niet bij - ik antwoord kortaf met 'weet niet' & sluit me af.
Het is een handig overlevingstechniekje, maar....m'n angst wordt er niet minder van.
Uiteindelijk hou je vast aan niet-reele bedreigingen die je uit een eerder voorval hebt gekregen, maar nu niet meer ter sprake zijn.
Zelf ook in therapie gezeten en ik heb 1 x "imaginary exposure" gedaan - dan ga je terug naar dat moment en je beschrijft wat je zag en voelde en dacht, etc.
Ik wist dus echt niet veel te vertellen behalve erg vage kreten zoals 'ik zie enge dingen'. wat die dingen dan zijn weet ik niet eens echt...want ik ben er niet bij met m'n hoofd!
Ik moet dus bewuster gaan kijken en er op die manier bij blijven, zodat m'n angst minder kan worden en ik ook meer regie blijf voelen over mezelf - vooral over m'n lijf.
het dissocieren ken ik op zich wel. Ik heb het zelf af en toe maar vooral bij extreem veel spanning of heftige emoties. Dan is het alsof ik dan afstand neem, soms heb ik het zelf echter niet in de gaten. Voor mij is het een overlevingsmechanisme, om niet over de kop te gaan. Ik kan me best voorstellen dat dit bij een tandarts ook wel gebeurt, in feite sluit je je overal voor af, voor alle indrukken. Kan erg handig zijn soms. Of ik dit bij de tandarts zou hebben weet ik niet, bij mij begint behandeling (na 8 jaar) in Oktober. Dus geen idee. Maar tijdens zo'n dissociatie schijn je erg rustig, zelfs teruggetrokken te zijn.
Weet je trouwens wel hoe je zelf weer uit zo'n dissociatie kunt komen? Heb je dat zelf in de hand of duurt zoiets bij jou de hele dag? Mocht je vragen hebben dan hoor ik het wel. We hebben in therapie veel tips hierover gehad, ook hoe je er weer uit kunt komen, en hoe zoiets komt.
Ik weet niet of ik helemaal dissocieer, maar ik neig ernaar. Ik ben gedeeltelijk er niet bij - ik antwoord kortaf met 'weet niet' & sluit me af.
Het is een handig overlevingstechniekje, maar....m'n angst wordt er niet minder van.
Uiteindelijk hou je vast aan niet-reele bedreigingen die je uit een eerder voorval hebt gekregen, maar nu niet meer ter sprake zijn.
Zelf ook in therapie gezeten en ik heb 1 x "imaginary exposure" gedaan - dan ga je terug naar dat moment en je beschrijft wat je zag en voelde en dacht, etc.
Ik wist dus echt niet veel te vertellen behalve erg vage kreten zoals 'ik zie enge dingen'. wat die dingen dan zijn weet ik niet eens echt...want ik ben er niet bij met m'n hoofd!
Ik moet dus bewuster gaan kijken en er op die manier bij blijven, zodat m'n angst minder kan worden en ik ook meer regie blijf voelen over mezelf - vooral over m'n lijf.
dat was 't even voor nu.
Doeg!
zijn er mensen die ook (neigen naar) dissocieren als ze bij de tandarts zijn?
ik ben echt benieuwd of dat nou vaker voorkomt/hoe vaak/ hoe mensen daar mee omgaan, etc.
weet de digitandarts er misschien wat van?
en hoe is het bij Ibrilman gegaan? ben je al geweest bij de tandarts?
ik ben wel benieuwd.
groetjes,