Ik heb een ernstige vorm van tandvleesonsteking, zo weet ik sinds een jaar. Ik heb daarvoor al verschillende behandelingen gehad (van een tandarts in een tandartspraktijk), maar die heeft me nu doorgestuurd naar de 'hoofdtandarts' omdat een flapoperatie onvermijdelijk lijkt.
Punt is: ik ben 'pas' 29 jaar, en dat is jong, te jong eigenlijk om zo'n probleem te hebben. Vandaag is een kweek afgenomen, om te bekijken welke bacterie actief is. De mondhygieniste en tandarts denken dat het om een erg actieve/agressieve bacterie gaat, waarschijnlijk één die erfelijk is (mijn ouders hadden allebei al jong een kunstgebit hierdoor).
Ik probeer me nu geestelijk voor te bereiden op die operatie, als heldin op sokken die ik ben in de tandartsstoel. Als ik denk aan de staat van mijn gebit (de afbreuk van tandbeen etc) dan kan ik wel huilen, zo erg vind ik het. Ik doe ontzettend mijn best iedere dag met poesten, spoelen, ik ben in de weer met raggertjes, maar het mag allemaal niet baten. Ik voel me er echt ellendig en gefrustreerd door (ik begin een hekel te krijgen aan mijn mond) en zie heel erg op tegen de operatie.
Maar wat is het alternatief?? Ik heb het idee dat ik geen keuze heb. Als ik het niet doe, zullen de problemen alleen maar erger worden. Als ik in die tandartsstoel lig en ze prikken in het tandvlees (gevoelig en pijnlijk) dan krijg ik zin om te huilen van ellende (ik zie bij wijze van spreken de tanden al uit mijn mond vallen, mede door die opwekkende verhalen in de voorlichtingsboekjes...). Gelukkig zijn zowel de tandarts als de mondhygieniste heel aardig en ze stellen me echt op m'n gemak. Dat is het lichtpuntje voor mij in deze hele zaak.
Mijn vraag is nu: overdrijf ik dit misschien nu een beetje in mijn gevoel? Hoe erg is zo'n operatie precies? Hoe lang duurt het voordat je hersteld bent? Hoe voelt het vlak na de operatie? Mag ik erop vertrouwen dat het echt goed komt?
Punt is: ik ben 'pas' 29 jaar, en dat is jong, te jong eigenlijk om zo'n probleem te hebben. Vandaag is een kweek afgenomen, om te bekijken welke bacterie actief is. De mondhygieniste en tandarts denken dat het om een erg actieve/agressieve bacterie gaat, waarschijnlijk één die erfelijk is (mijn ouders hadden allebei al jong een kunstgebit hierdoor).
Ik probeer me nu geestelijk voor te bereiden op die operatie, als heldin op sokken die ik ben in de tandartsstoel. Als ik denk aan de staat van mijn gebit (de afbreuk van tandbeen etc) dan kan ik wel huilen, zo erg vind ik het. Ik doe ontzettend mijn best iedere dag met poesten, spoelen, ik ben in de weer met raggertjes, maar het mag allemaal niet baten. Ik voel me er echt ellendig en gefrustreerd door (ik begin een hekel te krijgen aan mijn mond) en zie heel erg op tegen de operatie.
Maar wat is het alternatief?? Ik heb het idee dat ik geen keuze heb. Als ik het niet doe, zullen de problemen alleen maar erger worden. Als ik in die tandartsstoel lig en ze prikken in het tandvlees (gevoelig en pijnlijk) dan krijg ik zin om te huilen van ellende (ik zie bij wijze van spreken de tanden al uit mijn mond vallen, mede door die opwekkende verhalen in de voorlichtingsboekjes...). Gelukkig zijn zowel de tandarts als de mondhygieniste heel aardig en ze stellen me echt op m'n gemak. Dat is het lichtpuntje voor mij in deze hele zaak.
Mijn vraag is nu: overdrijf ik dit misschien nu een beetje in mijn gevoel? Hoe erg is zo'n operatie precies? Hoe lang duurt het voordat je hersteld bent? Hoe voelt het vlak na de operatie? Mag ik erop vertrouwen dat het echt goed komt?
:smt006 Monique
Ik denk dat er inderdaad sprake is van een bepaalde bacterie waarmee je op jonge leeftijd bent besmet door bijvoorbeeld jouw ouders. Anders was de behandeling al aangeslagen. Bovendien zie je vaak bij jongere patienten dat er sprake is van een bepaalde bacterie.
Ik vraag mij af hoe diep de pockets (de ruimte tussen de tand en het tandvlees) zijn. Als deze niet dieper dan 6 mm zijn, dan is er (naar mijn mening!!!!) geen flapoperatie nodig. Maar misschien heb je ook furcaties (ruimtes tussen de wortels in waar normaal gesproken kaakbot ligt) en die zijn veel beter schoon te krijgen doormiddel van een flapoperatie.
Dus als je liever geen flapoperatie wilt, dan zou je misschien voor een behandeling kunnen kiezen die uit het reinigen van de tanden bestaat onder het tandvlees onder antibiotica (de kweek wijst uit welke antibiotica je nodig zult hebben). Echter...als de tandarts jou dit niet wil aanbieden, zul je toch een flapoperatie moeten ondergaan.
Of dit pijnlijk is e.d. is totaal persoonlijk. Wat voor de ene een fluitje van een cent is, is voor een ander een hel. Ik heb samen met de tandarts 1 x een flapoperatie uitgevoerd en deze man kon gewoon naar zijn werk gaan e.d.
Voor verdere (en persoonlijke!!!) informatie zal je toch echt bij jouw eigen tandarts te raad moeten gaan.
Verder zie ik jou iets zeggen over het tandbeen. Ik denk dat je kaakbot bedoeld. Daardoor denk ik dat je nog niet zo heel goed begrijpt wat er nou precies aan de hand is. Ik raad je aan om op deze site het informatieblokje eens goed te lezen over parodontitis.
Veel succes en sterkte gewenst!!!
Ik heb het stuk gelezen over parodontitis, braces, dat was inderdaad verhelderend. De optie die jij aangeeft (het reinigen van de tanden onder het tandvlees) als alternatief is al uitgeprobeerd. Dat bedoelde ik met hoe ik tot nu toe ben behandeld. Na die behandelingen onder plaatselijke verdoving zag mijn tandvlees er, zeker op bepaalde plaats,en een stuk gezonder uit, d.w.z. mooi roze. Op andere plaatsen (tussen een aantal kiezen en bij een paar tanden) bleef het echter ontstoken en over het algemeen bleef het gevoelig; ik merk het meteen als ik een paar dagen niet goed genoeg poets.
Bij de nazorg en het opnieuw meten van de pockets werd duidelijk dat een flapoperatie nodig is. Vervolgens heeft de andere tandarts besloten mij eerst nogmaals bij de mondhygienste te laten 'bekijken', zodat ook een kweek kon worden afgenomen, waardoor de actieve bacterie van twee kanten kan worden bestreden: antibiotica en de flapoperatie.
Vanmorgen was ik daar en de mondhygieniste/tandarts vertelde me het volgende: zij heeft opnieuw de plekken die ontstoken zijn weer goed schoongemaakt en behandeld (auw). Daarnaast nam zij de kweek. Over drie weken zal de uitslag komen. Na de antibiotica kuur die waarschijnlijk nodig zal zijn, wil ze opnieuw een herbeoordeling maken. Belangrijk vindt zij (en de tandarts) dat het zoveel mogelijk 'rustig' in mijn mond wordt/is (dat is het na alle reinigingen duidelijk nog steeds niet), voordat ze gaan opereren. Verder gaan ze nog goed met elkaar bespreken wat ze van mijn situatie vinden. Kortom, er wordt wel goed voor mij gezorgd.
Maar als ik dus weer in die stoel bij haar lig en voel hoe ze kweek afneemt in gebieden waar het ontstoken (dat voel je dus..) dan word ik weer een beetje verdrietig. Maarja, het komt vast wel goed. Ik hoop maar dat de antibiotica gaat helpen, tot die tijd doe ik erg mijn best met schoonmaken en ik begrijp dat ik daar - als ik mijn gebit nog een tijdje wil houden - de rest van mijn leven aan vast zit. Als mijn tandvlees straks weer in betere staat is, voel ik me vast wel gemotiveerd om dat vol te houden, voor nu ben ik een beetje moedeloos als ik voor de zoveelste keer aan het raggen, poetsen en spoelen ben...
Sterkte!
Het ouderwetse scheurbuik waar de zeevarenden vroeger mee te maken hadden is daar een voorbeeld van. Dit was in essentie een gebrek aan verse/goede voeding (door het lange verblijf op zee), o.a. de vitamine C.