Ok, hier mijn verhaal.
Ik ben een man van 40 jaar, en al 16 jaar niet naar de tandarts geweest. Al van jongs af aan pijnlijke ervaringen met tandartsen. Ook tandartsen de schuld gegeven van een aantal van mijn klachten. Onnodig trekken van tanden, niet kijken naar stand gebit, spoedeisende behandeling ziekenhuis ( kaakchirurg ) vanwege meerdere abcessen na behandeling, noem maar op.
Behalve een aantal tanden in mijn onderkaak is mijn gebit inmiddels zodanig slecht dat dit volgens mij niet meer te redden is. De overgebleven tanden in de onderkaak zijn ook slecht, maar daar weet ik het nog niet zeker van. Mijn slechte gebit en het slecht kunnen kauwen levert klachten op. Om nog maar te zwijgen over de slechte adem. Ik heb steeds vaker een zeurende pijn in de onderkaak. De afgelopen dagen heb ik hier pijnstillers voor nodig gehad.
Mijn kaakspieren lijken ook steeds vaker gespannen te zijn en te blijven, waarschijnlijk bescherm ik mezelf tegen teveel pijn, maar levert dit ook nieuwe pijn op. De afgelopen week heb ik echter steed vaker last. Ik ben niet aanvullend verzekerd, en zit sinds afgelopen najaar in de WW (collectief ontslag).
Ik ben al een aantal keren langs een tweetal praktijken gereden ( alleen voor informatie! ), om zelfs voor de ingang weer om te keren. Het zweet brak/breekt me steeds uit, alleen al bij het denken aan het laten behandelen.
Ik merk inmiddels wel dat mijn gebit mijn zelfvertrouwen ondermijnt, maar durf ook weinig te ondernemen. Mijn angst zit steeds me in de weg. Ik hang/hing aan mijn (slechte) gebit ook een aantal problemen op. Ik kan/kon een aantal dingen, die mij in in het verleden overkomen afschuiven op mijn gebit. Andersom doe/deed ik andere dingen niet, vanwege mijn gebit. Ook vond ik in het helpen bij andermans problemen afleiding van mijn eigen situatie.
Ik ben voor de kosten nog niet zo bang, behalve als deze de € 5000 ver gaan overschrijden. Meer zal ietwat moeilijker worden, maar enige reserve is er nog...
Zelfs nu, bij het schrijven van mijn relaas, ben ik bang voor het zetten van de eerste stap. Dat besef ik me inmiddels wel.
Ik hoop te kunnen zeggen dat ik morgen in ieder geval naar mijn huisarts bel, omdat ik niet weet wat ik met mijn angst - om de eerste stap te zetten - moet. Ik heb in ieder geval twee mensen op de hoogte gebracht van mijn intenties.
Ik denk dat ik op de goede weg ben, maar hoop toch op advies ( en zo ) ...
Zowiezo stel ik priveberichten - met betrekking tot goede angsttandartsen in de buurt van Alkmaar - op prijs.
Ik ben een man van 40 jaar, en al 16 jaar niet naar de tandarts geweest. Al van jongs af aan pijnlijke ervaringen met tandartsen. Ook tandartsen de schuld gegeven van een aantal van mijn klachten. Onnodig trekken van tanden, niet kijken naar stand gebit, spoedeisende behandeling ziekenhuis ( kaakchirurg ) vanwege meerdere abcessen na behandeling, noem maar op.
Behalve een aantal tanden in mijn onderkaak is mijn gebit inmiddels zodanig slecht dat dit volgens mij niet meer te redden is. De overgebleven tanden in de onderkaak zijn ook slecht, maar daar weet ik het nog niet zeker van. Mijn slechte gebit en het slecht kunnen kauwen levert klachten op. Om nog maar te zwijgen over de slechte adem. Ik heb steeds vaker een zeurende pijn in de onderkaak. De afgelopen dagen heb ik hier pijnstillers voor nodig gehad.
Mijn kaakspieren lijken ook steeds vaker gespannen te zijn en te blijven, waarschijnlijk bescherm ik mezelf tegen teveel pijn, maar levert dit ook nieuwe pijn op. De afgelopen week heb ik echter steed vaker last. Ik ben niet aanvullend verzekerd, en zit sinds afgelopen najaar in de WW (collectief ontslag).
Ik ben al een aantal keren langs een tweetal praktijken gereden ( alleen voor informatie! ), om zelfs voor de ingang weer om te keren. Het zweet brak/breekt me steeds uit, alleen al bij het denken aan het laten behandelen.
Ik merk inmiddels wel dat mijn gebit mijn zelfvertrouwen ondermijnt, maar durf ook weinig te ondernemen. Mijn angst zit steeds me in de weg. Ik hang/hing aan mijn (slechte) gebit ook een aantal problemen op. Ik kan/kon een aantal dingen, die mij in in het verleden overkomen afschuiven op mijn gebit. Andersom doe/deed ik andere dingen niet, vanwege mijn gebit. Ook vond ik in het helpen bij andermans problemen afleiding van mijn eigen situatie.
Ik ben voor de kosten nog niet zo bang, behalve als deze de € 5000 ver gaan overschrijden. Meer zal ietwat moeilijker worden, maar enige reserve is er nog...
Zelfs nu, bij het schrijven van mijn relaas, ben ik bang voor het zetten van de eerste stap. Dat besef ik me inmiddels wel.
Ik hoop te kunnen zeggen dat ik morgen in ieder geval naar mijn huisarts bel, omdat ik niet weet wat ik met mijn angst - om de eerste stap te zetten - moet. Ik heb in ieder geval twee mensen op de hoogte gebracht van mijn intenties.
Ik denk dat ik op de goede weg ben, maar hoop toch op advies ( en zo ) ...
Zowiezo stel ik priveberichten - met betrekking tot goede angsttandartsen in de buurt van Alkmaar - op prijs.
Re: De eerste stap ...
Jeminee wat een verhaal.
Ik snap je helemaal.
Het is ook doodeng.
Die eerste stap zetten, voor het maken van een afspraak.
Ik vin al knap dat je het hier heb neergezet.
ook dat is al moeilijk, alles weer terug graven uit je verleden en ook die emotie daarbij :smt014
Ik hoop echt dat je het durft.
Kan nu even niets anders zeggen dat ik met je meeleef.
Snap heel goed wa je bedoel....net als velen met mij.
Houd je ons op de hoogte
We kunnen elkaar steunen en van elkaar leren.
Liefs Wobbel :wink:
Re: De eerste stap ...
Eindelijk, twee-en een half jaar later, mezelf over de drempel geholpen afgelopen vrijdag. Bij praktijk naar binnen gelopen om de eerste echte afspraak te gaan maken. Toen er ook nog een afspraak uitviel voor vanmiddag, kon ik dus niet meer terug, en heb ik dus ja gezegd. Vandaag dus echte intake & fotos laten maken en als het goed is komt het behandelplan binnen een aantal dagen mijn kant op.
Ik zweet nu ik dit typ nog wel en weer een beetje, maar ben redelijk gerustgesteld dat ik de eerste van mijn twee grootste angsten - het steeds maar niet over de drempel kunnen stappen - nu bereikt heb. Ik stond al 1 keer eerder binnen bij deze praktijk - zo'n 3 maanden geleden. Ze waren ze al aan het afsluiten, ik deed er ook bijzonder lang over om naar de deur toe te lopen vanaf mijn auto. Waar ik normaal de file ontwijk, bleef ik er nu in staan...
Maar nu nog de volgende stap - het blijven zitten voor de behandeling.
Zit nu in mijn nachtdienst, blij dat ik de stap uiteindelijk gezet heb.
Re: De eerste stap ...
Ik had al zo lang geen tandarts en tandartspraktijk van binnen gezien, de tandarts bleek heel aardig en de spreekkamer enzo, daar was niks te zien van enge behandeldingen, zelfs de stoel zag er redelijk normaal uit, als stoel. Al ben ik daar niet in gaan zitten, ik heb er alleen naar gekeken. In een andere kamer werd een foto gemaakt, daar hoef je niet eens je mond voor open te doen. Er draait iets om je hoofd en op een beeldscherm komt de situatie te zien. Ikzelf heb er niet naar gekeken (naar die foto), de tandarts wél uiteraard en hij deed of het heel normaal was wat hij te zien kreeg.
Mijn gebit was niet te redden. Met twee afspraken (eerst om te happen en een week later voor alles trekken onder narcose) liep ik de deur uit. En ik kon wel juichen! Inmiddels heb ik sinds 8 dagen een volledige prothese.
Ik weet hoe groot de stap is. Maar je hebt de eerste gezet, en dat is een geweldig cadeau aan jezelf.
Hou je haaks hoor, je zult zien: het valt allemaal reuze mee, en je gevoel van opluchting zal onbeschrijfelijk mooi zijn!
Re: De eerste stap ...
Ik kan je alleen maar een hart onder de riem steken. Ik hen inmiddels de eerste stap na 12 jaar achter de rug. Ik ben zeer opgelucht maar ook wel verdrietig dat ik het zo ver heb laten komen. Inmiddels zijn er twee kiezen getrokken waarvan er 1 behoorlijk ontstoken was en heb ik een gedeeltelijke wortelkanaalbehandeling achter de rug die in januari wordt afgemaakt. Dan ook moet ik terug voor schoonmaken en nog een aantal gaatjes vullen.
Als je de eerste stap hebt gezet valt er zoveel van je af. Ik slaap weer beter ben er niet meer de hele dag mee bezig. Ik heb mezelf voor genomen dat ik volgend jaar weer een gesaneerd bekkie heb. Ik heb ook hulp gehad via een psychologe vanwege extreme angst.
Dus ik zou zeggen als ik het kan, kan jij het ook. Veel sterkte heb vertrouwen in jezelf en in de tandarts.