In december 2005 heb ik na 8 jaar de stap gezet en ben naar de narcose tandarts in Alphen aan den Rijn geweest. Ik ben daar zo verschrikkelijk fijn geholpen. Uiteindelijk viel het erg mee... ik had maar 2 gaatjes en een wortelkanaalbehandeling.
Nu had ik toch iets last van een kies rechtsonder. Omdat mijn nieuwe tandarts (is de tandarts van mijn vriend, zodat we samen naar de afspraken kunnen) geen gegevens van me had wilde hij me niet helpen. Hij vond dat ik terug moest naar Alphen. Die vonden het geen probleem en ik kon 21 maart terecht om te kijken wat er aan de hand was.
Afgelopen vrijdagnacht verging ik echt van de pijn. Ik wilde mijn met kop wel tegen een muur lopen. In eerste instantie wilde ik helemaal niet naar een weekendtandarts... ik ben zo bang en je hoort de meest vreselijke verhalen over een noodtandarts. Maar het ging niet meer dus samen zaterdagmorgen naar de noodtandarts. Met zweethandjes in de bomvolle wachtkamer gewacht tot een mevrouw me kwam halen... Eenmaal op de stoel moest ik gelijk huilen van de angst. Ondanks de volle wachtkamer nam ze de tijd voor me, gaf me wat water en ging uitleggen wat ze ging doen. Al snel bleek dat de zenuw ontstoken was. Ze gaf me extra verdoving en ik mocht in de wachtkamer zitten totdat we zeker wisten dat hij ingewerkt was. Daarna heeft ze de zenuwbehandeling afgemaakt en moest ik zondagmorgen terugkomen voor een noodvulling.
Toen ik zondagmorgen binnen kwam zat ze al te wachten. Weer dezelfde vriendelijkheid... Toen de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of ze nog plek had in haar praktijk. En weet je wat ze zei: voor jou wel.
Ik ben zo vreselijk blij dat ik eigenlijk uit nood een hele lieve tandarts ben tegengekomen.
Nu had ik toch iets last van een kies rechtsonder. Omdat mijn nieuwe tandarts (is de tandarts van mijn vriend, zodat we samen naar de afspraken kunnen) geen gegevens van me had wilde hij me niet helpen. Hij vond dat ik terug moest naar Alphen. Die vonden het geen probleem en ik kon 21 maart terecht om te kijken wat er aan de hand was.
Afgelopen vrijdagnacht verging ik echt van de pijn. Ik wilde mijn met kop wel tegen een muur lopen. In eerste instantie wilde ik helemaal niet naar een weekendtandarts... ik ben zo bang en je hoort de meest vreselijke verhalen over een noodtandarts. Maar het ging niet meer dus samen zaterdagmorgen naar de noodtandarts. Met zweethandjes in de bomvolle wachtkamer gewacht tot een mevrouw me kwam halen... Eenmaal op de stoel moest ik gelijk huilen van de angst. Ondanks de volle wachtkamer nam ze de tijd voor me, gaf me wat water en ging uitleggen wat ze ging doen. Al snel bleek dat de zenuw ontstoken was. Ze gaf me extra verdoving en ik mocht in de wachtkamer zitten totdat we zeker wisten dat hij ingewerkt was. Daarna heeft ze de zenuwbehandeling afgemaakt en moest ik zondagmorgen terugkomen voor een noodvulling.
Toen ik zondagmorgen binnen kwam zat ze al te wachten. Weer dezelfde vriendelijkheid... Toen de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of ze nog plek had in haar praktijk. En weet je wat ze zei: voor jou wel.
Ik ben zo vreselijk blij dat ik eigenlijk uit nood een hele lieve tandarts ben tegengekomen.
Wat ontzettend lief trouwens dat ze je opneemt in haar bestand!