Ik ben nieuw op deze site.
Mijn naam is Ingrid, ik ben 33 jaar en woon in Zwolle.
Ik heb al jaren een erge tandartsfobie. Eerder ben ik onder behandeling geweest bij een angsttandarts, waarbij ik een behoorlijk eind ben gekomen, zonder al te veel angst.
Tot het moment kwam dat ik 2 kiezen moest laten trekken, ik mocht zelf zeggen wanneer ik er aan toe was. Op een bepaalde manier ben ik helemaal fobisch voor trekken en heb nooit meer durven bellen (8 jaar). Inmiddels heb ik er veel aan gewerkt, ook in therapie en met een oprichter van een Engelse site over tandartsangst, daar chat ik mee 1x per week. (http://www.beyondfear.org)
Mijn probleem is dat ik echt wel terug zou willen (ben inmiddels ingeschreven bij een nieuwe tandarts die ook angstige patienten begeleidt, zover was ik al wel, alleen durf ik nog niet te bellen voor een gesprek), maar aangezien ik door diverse oorzaken heel snel angstig/paniekerig ben en soms paniekaanvallen heb, wordt het er niet minder op. Het ging een tijd steeds beter, alleen op dit moment is het zo'n beetje de hele dag in mijn hoofd. Soms zie ik het er niet meer door zitten, soms heb ik weer hoop. Gek word ik ervan.
Tijdje geleden heb ik tijdens zo'n paniekaanval die praktijk gebeld en gevraagd of die tandarts eens terug wilde bellen. Ik denk dat hij het bericht nooit gekregen heeft. Ik ben van plan een brief te schrijven waarin ik alles zet. Ik weet wel dat de angst op den duur wel minder zal worden, als ik eenmaal begin, maar die fobie voor het trekken... ik moet er niet aan denken!
Wat is de volgende stap wat haalbaar kan zijn? (het was trouwens wel een opluchting, te lezen over Kerkrade, maar dat is wel het uiterste redmiddel). Ik ben bang voor slecht nieuws, hoewel ik het niet denk want ik heb NOOIT pijn gehad o.i.d.
Wat nu???
Ingrid
Mijn naam is Ingrid, ik ben 33 jaar en woon in Zwolle.
Ik heb al jaren een erge tandartsfobie. Eerder ben ik onder behandeling geweest bij een angsttandarts, waarbij ik een behoorlijk eind ben gekomen, zonder al te veel angst.
Tot het moment kwam dat ik 2 kiezen moest laten trekken, ik mocht zelf zeggen wanneer ik er aan toe was. Op een bepaalde manier ben ik helemaal fobisch voor trekken en heb nooit meer durven bellen (8 jaar). Inmiddels heb ik er veel aan gewerkt, ook in therapie en met een oprichter van een Engelse site over tandartsangst, daar chat ik mee 1x per week. (http://www.beyondfear.org)
Mijn probleem is dat ik echt wel terug zou willen (ben inmiddels ingeschreven bij een nieuwe tandarts die ook angstige patienten begeleidt, zover was ik al wel, alleen durf ik nog niet te bellen voor een gesprek), maar aangezien ik door diverse oorzaken heel snel angstig/paniekerig ben en soms paniekaanvallen heb, wordt het er niet minder op. Het ging een tijd steeds beter, alleen op dit moment is het zo'n beetje de hele dag in mijn hoofd. Soms zie ik het er niet meer door zitten, soms heb ik weer hoop. Gek word ik ervan.
Tijdje geleden heb ik tijdens zo'n paniekaanval die praktijk gebeld en gevraagd of die tandarts eens terug wilde bellen. Ik denk dat hij het bericht nooit gekregen heeft. Ik ben van plan een brief te schrijven waarin ik alles zet. Ik weet wel dat de angst op den duur wel minder zal worden, als ik eenmaal begin, maar die fobie voor het trekken... ik moet er niet aan denken!
Wat is de volgende stap wat haalbaar kan zijn? (het was trouwens wel een opluchting, te lezen over Kerkrade, maar dat is wel het uiterste redmiddel). Ik ben bang voor slecht nieuws, hoewel ik het niet denk want ik heb NOOIT pijn gehad o.i.d.
Wat nu???
Ingrid
Je bent (als ik het goed heb) nu zo ver: je durft te bellen naar de tandarts en je durft ook om een gesprek te houden met de tandarts via de telefoon. Maar je durft nog niet in 'real life' met de tandarts te praten. Probeer je eens voor te stellen dat je het wel doet; waar precies ben je dan bang voor? Vind je de geur bijvoorbeeld onprettig of de kleding? Misschien is het een idee om gewoon eens in de wachtkamer te gaan zitten zonder er naar binnen te gaan. Dan kan je weer wat wennen.