Beste mensen van Tandarts.nl,
Ik weet niet of dit het juiste subforum is, maar het komt er denk ik het dichtst in de buurt. Ik moet vooral mijn verhaal even kwijt en wie weet hebben jullie nog tips voor me!
Ik zal om te beginnen mijn voorgeschiedenis even uitleggen (misschien meer zodat ik het zelf even kwijt ben dan omdat omdat jullie er wat aan hebben, maar goed).
Zolang als ik me kan herinneren, tot een paar jaar geleden, kapte ik alle emoties die in me opkwamen af en stopte ze weg. Ook zit al sinds die tijd met verkeerde denkpatronen en een slecht, vertekend zelfbeeld. Inmiddels wordt ik hier ook voor behandeld, door een psycholoog en een psychiater.
Op mij dertiende ben ik in behandeling geweest bij een orthodontist voor een 'routinebeugel'. Ik had een prima gebit, het stond alleen op bepaalde plekken wat scheef en dus is besloten toch een beugel te doen. Deze orthodontist heeft de behandeling echter volledig verknalt. Er was bij afspraken nooit aandacht voor mij (of andere patiënten). De orthodontisten (het was een praktijk met meerdere orthodontisten) stonden met mekaar te kletsen en sleutelden intussen zonder er ook maar naar te kijken aan je gebit. Eerst kreeg ik de verkeerde beugel; ik zou een buitenboordbeugel voor 's nachts krijgen ter voorbereiding op een plaatjesbeugel, maar er werd in plaats daarvan een metalen prothese in mijn mond geplaatst. De orthodontist hield vol dat dit mijn schuld was omdat ik niet aangaf tijden de plaatsing dat dit niet de beoogde beugel was. Dat ik als dertienjarige hier niets vanaf wist en dat ik het wat te druk had met kermen van de pijn omdat de prothese ook nog niet paste (er is een halfuur op gehamerd voordat iemand eens besloot te kijken of de boel wel paste), maakte haar niet uit, zelfs niet toen ik haar de brief liet zien waarin zwart op wit staat dat ik een buitenboordbeugel voor 's nachts zou krijgen, en géén metalen prothese. Dit was echter nog maar het begin. Ik ben half gestikt bij het maken van een afdruk omdat de houder niet goed in mijn mond zat en het spul mijn keel in gleed. Toen ik probeerde overeind te komen om niet te stikken duwde de orthodontist mij zonder te kijken terug plat op de stoel en foeterde dat ik mee moest werken. Toen ik uiteindelijk het spul liggend wist uit te spugen was het uiteraard mijn fout dat het verkeerd was gegaan. Later scheurden mijn mondhoeken bij de plaatsing van de plaatjesbeugel flink uit, en de plaatjes van de beugel bleven nooit langer dan ongeveer 2-3 week zitten. Uiteraard was dit alles volgens de orthodontist mijn schuld. Uiteindelijk hebben we de behandeling gestaakt omdat ik ondraaglijke hoofdpijn kreeg van de elastiekjes die ik in moest nadat de plaatjesbeugel verwijderd was (een verwijdering die bepaald niet zachtzinnig ging en waarbij de lijm niet goed is verwijderd). Opnieuw kreeg ik hier de schuld van. Na de behandeling zijn twee draadjes achter mijn boven en ondertanden blijven zitten; deze zitten er nog.
Ik heb mijzelf jarenlang de schuld gegeven van wat er gebeurd is, ik dacht dat het inderdaad allemaal aan mij lag en dat ik gewoon een slechte patiënt was. Omdat ik mijn emoties altijd onmiddellijk wegstopte heb ik tot een paar maanden geleden nooit met mijn ouders besproken wat er allemaal gebeurd is bij de orthodontist. Toen ik dit wel deed waren mijn ouders woedend op de orthodontist en drong het eindelijk pas tot mij door dat het gebeurde mijn schuld niet was.
Nadat de behandeling voorbij was kon ik niets meer aan mijn gebit verdragen. Het was weliswaar gezond, maar ik weigerde, om redenen die ik zelf nog niet helemaal begrijp maar waar ik met de psycholoog naar op zoek ben, om ook nog maar iets aan mijn gebit te doen; de tanden konden me wat mij betreft uit de bek vallen. Dit is ongeveer een jaar lang zo gegaan. In die tijd zijn er behoorlijk wat gaten in mijn gebit gekomen en is er een stukje aan de bovenkant en achterkant van mijn rechtersnijtand en een stuk glazuur van mijn rechterhoektand afgebrokkeld. Als 'compensatie' heb ik daarna een tijd lang véél te hard en te vaak gepoetst, waardoor mijn tandvlees nu sterk teruggetrokken is (overigens heb ik wonder boven wonder nergens pijn van). in die tijd heb ik ook antidepressiva gekregen die leiden tot een zeer droge mond en een boel lekkere trek, wat uiteraard ook niet helpt. Tot slot heb ik het idee dat een paar van mijn tanden iets meer speling hebben dan eerst (in de kapotte snijtand ongeveer 2-3 mm, in de anderen 1-2 mm). Inmiddels poets ik weer goed, regelmatig en niet te hard.
Afgelopen december ben ik pas weer naar de tandarts gegaan, wat met extreme stress gepaard ging (ik was er bijna een week lang doodziek van). De tandarts heeft me doorverwezen naar de bijzondere tandheelkunde in het Martiniziekenhuis in Groningen (opnieuw, extreme stress). De tandarts die geschikt is voor mij is echter met zwangerschapsverlof en is pas in september terug. De andere tandartsen willen echter wel dat ik bij deze specifieke tandarts terecht kom (wat ik me gezien de problematiek voor kan stellen). Bij het UMCG duurt het nog langer (18 maanden!).
Nu was mijn vraag of het verantwoord is om met een gebit in deze staat tot september te wachten, of dat ik het beter in Leeuwarden of Zwolle kan proberen? Als het wel verantwoord is blijf ik liever in Groningen.
Ik hoop dat ik een beetje een samenhangend verhaal getypt heb zo, als jullie vragen hebben vraag dan gerust!
In ieder geval bedankt dat ik mijn verhaal hier even kwijt kan.
Foto's:
http://i.imgur.com/JsTzm.jpg
http://i.imgur.com/zKOcj.jpg
Ik weet niet of dit het juiste subforum is, maar het komt er denk ik het dichtst in de buurt. Ik moet vooral mijn verhaal even kwijt en wie weet hebben jullie nog tips voor me!
Ik zal om te beginnen mijn voorgeschiedenis even uitleggen (misschien meer zodat ik het zelf even kwijt ben dan omdat omdat jullie er wat aan hebben, maar goed).
Zolang als ik me kan herinneren, tot een paar jaar geleden, kapte ik alle emoties die in me opkwamen af en stopte ze weg. Ook zit al sinds die tijd met verkeerde denkpatronen en een slecht, vertekend zelfbeeld. Inmiddels wordt ik hier ook voor behandeld, door een psycholoog en een psychiater.
Op mij dertiende ben ik in behandeling geweest bij een orthodontist voor een 'routinebeugel'. Ik had een prima gebit, het stond alleen op bepaalde plekken wat scheef en dus is besloten toch een beugel te doen. Deze orthodontist heeft de behandeling echter volledig verknalt. Er was bij afspraken nooit aandacht voor mij (of andere patiënten). De orthodontisten (het was een praktijk met meerdere orthodontisten) stonden met mekaar te kletsen en sleutelden intussen zonder er ook maar naar te kijken aan je gebit. Eerst kreeg ik de verkeerde beugel; ik zou een buitenboordbeugel voor 's nachts krijgen ter voorbereiding op een plaatjesbeugel, maar er werd in plaats daarvan een metalen prothese in mijn mond geplaatst. De orthodontist hield vol dat dit mijn schuld was omdat ik niet aangaf tijden de plaatsing dat dit niet de beoogde beugel was. Dat ik als dertienjarige hier niets vanaf wist en dat ik het wat te druk had met kermen van de pijn omdat de prothese ook nog niet paste (er is een halfuur op gehamerd voordat iemand eens besloot te kijken of de boel wel paste), maakte haar niet uit, zelfs niet toen ik haar de brief liet zien waarin zwart op wit staat dat ik een buitenboordbeugel voor 's nachts zou krijgen, en géén metalen prothese. Dit was echter nog maar het begin. Ik ben half gestikt bij het maken van een afdruk omdat de houder niet goed in mijn mond zat en het spul mijn keel in gleed. Toen ik probeerde overeind te komen om niet te stikken duwde de orthodontist mij zonder te kijken terug plat op de stoel en foeterde dat ik mee moest werken. Toen ik uiteindelijk het spul liggend wist uit te spugen was het uiteraard mijn fout dat het verkeerd was gegaan. Later scheurden mijn mondhoeken bij de plaatsing van de plaatjesbeugel flink uit, en de plaatjes van de beugel bleven nooit langer dan ongeveer 2-3 week zitten. Uiteraard was dit alles volgens de orthodontist mijn schuld. Uiteindelijk hebben we de behandeling gestaakt omdat ik ondraaglijke hoofdpijn kreeg van de elastiekjes die ik in moest nadat de plaatjesbeugel verwijderd was (een verwijdering die bepaald niet zachtzinnig ging en waarbij de lijm niet goed is verwijderd). Opnieuw kreeg ik hier de schuld van. Na de behandeling zijn twee draadjes achter mijn boven en ondertanden blijven zitten; deze zitten er nog.
Ik heb mijzelf jarenlang de schuld gegeven van wat er gebeurd is, ik dacht dat het inderdaad allemaal aan mij lag en dat ik gewoon een slechte patiënt was. Omdat ik mijn emoties altijd onmiddellijk wegstopte heb ik tot een paar maanden geleden nooit met mijn ouders besproken wat er allemaal gebeurd is bij de orthodontist. Toen ik dit wel deed waren mijn ouders woedend op de orthodontist en drong het eindelijk pas tot mij door dat het gebeurde mijn schuld niet was.
Nadat de behandeling voorbij was kon ik niets meer aan mijn gebit verdragen. Het was weliswaar gezond, maar ik weigerde, om redenen die ik zelf nog niet helemaal begrijp maar waar ik met de psycholoog naar op zoek ben, om ook nog maar iets aan mijn gebit te doen; de tanden konden me wat mij betreft uit de bek vallen. Dit is ongeveer een jaar lang zo gegaan. In die tijd zijn er behoorlijk wat gaten in mijn gebit gekomen en is er een stukje aan de bovenkant en achterkant van mijn rechtersnijtand en een stuk glazuur van mijn rechterhoektand afgebrokkeld. Als 'compensatie' heb ik daarna een tijd lang véél te hard en te vaak gepoetst, waardoor mijn tandvlees nu sterk teruggetrokken is (overigens heb ik wonder boven wonder nergens pijn van). in die tijd heb ik ook antidepressiva gekregen die leiden tot een zeer droge mond en een boel lekkere trek, wat uiteraard ook niet helpt. Tot slot heb ik het idee dat een paar van mijn tanden iets meer speling hebben dan eerst (in de kapotte snijtand ongeveer 2-3 mm, in de anderen 1-2 mm). Inmiddels poets ik weer goed, regelmatig en niet te hard.
Afgelopen december ben ik pas weer naar de tandarts gegaan, wat met extreme stress gepaard ging (ik was er bijna een week lang doodziek van). De tandarts heeft me doorverwezen naar de bijzondere tandheelkunde in het Martiniziekenhuis in Groningen (opnieuw, extreme stress). De tandarts die geschikt is voor mij is echter met zwangerschapsverlof en is pas in september terug. De andere tandartsen willen echter wel dat ik bij deze specifieke tandarts terecht kom (wat ik me gezien de problematiek voor kan stellen). Bij het UMCG duurt het nog langer (18 maanden!).
Nu was mijn vraag of het verantwoord is om met een gebit in deze staat tot september te wachten, of dat ik het beter in Leeuwarden of Zwolle kan proberen? Als het wel verantwoord is blijf ik liever in Groningen.
Ik hoop dat ik een beetje een samenhangend verhaal getypt heb zo, als jullie vragen hebben vraag dan gerust!
In ieder geval bedankt dat ik mijn verhaal hier even kwijt kan.
Foto's:
http://i.imgur.com/JsTzm.jpg
http://i.imgur.com/zKOcj.jpg
Re: Rant + Pas in september een afspraak?
Maar goed dat je nu, ondanks je angst, toch weer naar een tandarts bent gegaan.
Op je vraag of je tot september kunt wachten met een behandeling kan ik geen antwoord geven, maar wat zegt de tandarts die jou heeft doorverwezen daarvan? Hij heeft jouw tanden immers 'live' gezien, en misschien ook wel foto's gemaakt? Hij zal dat dus het beste kunnen beoordelen, lijkt mij.
In ieder geval sterkte ermee.
Re: Rant + Pas in september een afspraak?
Bedankt voor je reactie!