Beste forummers,
Ook ik ben een lange tijd niet naar de tandarts geweest, voor de angst dat er geboord moest worden, vooral dat er tandsteen verwijderd zou worden en de ongrijpbaarheid van het begrip tandarts. Als je je been breekt, kan je dat voelen, kan je dat zien en kan je daar iets mee. Als je een gaatje hebt, of tandsteen, kan je dat in sommige gevallen wel zien, maar voordat je inziet dat er iets mis is met je tanden en dat daar iets aan gedaan moet worden, ben je een stuk verder. Dat stuk heb ik al die tijd bewust weggedrukt en ik ben van mijn 20e tot mijn 25e niet meer naar de tandarts geweest.
Afgelopen zondag had ik een probleem met een van mijn tanden, er was een stuk afgebroken en ik besloot dat het nu genoeg was en dat ik mezelf bij elkaar moest rapen en toch naar de tandarts moest gaan. Van mijn familie had ik begrepen dat mijn tandarts intussen wat rustiger was geworden en niet meer zo chagrijnig was (in tegenstelling tot vroeger, hij snauwde en vertelde eigenlijk nauwelijks wat hij ging doen). Al mijn moed bij elkaar geraapt en een afspraak gemaakt, gelukkig kon ik gelijk terecht.
Heb eerst de assistente en daarna de tandarts uitgelegd dat ik niet durfde de afgelopen 5 jaar en dat ik nu voornamelijk om de pijnklacht toch gegaan was. Gelukkig begrepen zij dit volkomen en heeft de tandarts vandaag (de eerste afspraak na de 'onderbreking') alleen maar gevoeld en gekeken (met een spiegeltje, dus geen afgrijselijk haakje). We zijn overeengekomen dat hij in ieder geval alles uitlegt wat er gebeurt en dat hij heel duidelijk is als er iets gevuld of gerepareerd moet worden. Vooral omdat het een voor mij ongrijpbaar gebied is, is duidelijkheid voor mij heel belangrijk. Hij heeft aangegeven dat het stuk, waarvan ik dacht dat het afgebroken was, waarschijnlijk een stuk tandsteen is wat losgekomen is. Hij kon dit vanaf daar niet goed bekijken en heeft gevraagd of ik het een goed idee vond om naar de mondhygieniste te gaan, om daar mijn gebit te laten reinigen.
Daarnaast hebben we een afspraak gemaakt voor later in de week, waarbij hij beter naar mijn tanden en kiezen kan kijken en wat foto's kon maken. Tijdens het korte onderzoek van vandaag had hij 3 of 4 cariesplekken geconstateerd, maar dat hij absoluut niet ontevreden was over de staat van het gebit na 5 jaar absentie van onderhoud. Hij wil wel dat er goed naar het tandvlees wordt gekeken, omdat hij dat in zorgelijke staat vind verkeren. Nu is dat een familiekwaal (slecht tandvlees) dus daar maak ik me minder zorgen om.
Hoe dan ook: ik ben opgelucht dat ik gegaan ben. Ik weet nu waar ik aan toe ben en ben blij dat mijn gebit er binnenkort weer stralend uit gaat zien. Zeker als al dat tandsteen is verdwenen zal dat al een stuk opschonen. Ik zou iedereen op dit forum (of die dit stuk leest) willen zeggen: je kan het! De eerste stap is moeilijk, maar je komt een eind en op een gegeven moment moet je het verleden afsluiten en de toekomst, JOUW toekomst een nieuwe kans geven!
Ook ik ben een lange tijd niet naar de tandarts geweest, voor de angst dat er geboord moest worden, vooral dat er tandsteen verwijderd zou worden en de ongrijpbaarheid van het begrip tandarts. Als je je been breekt, kan je dat voelen, kan je dat zien en kan je daar iets mee. Als je een gaatje hebt, of tandsteen, kan je dat in sommige gevallen wel zien, maar voordat je inziet dat er iets mis is met je tanden en dat daar iets aan gedaan moet worden, ben je een stuk verder. Dat stuk heb ik al die tijd bewust weggedrukt en ik ben van mijn 20e tot mijn 25e niet meer naar de tandarts geweest.
Afgelopen zondag had ik een probleem met een van mijn tanden, er was een stuk afgebroken en ik besloot dat het nu genoeg was en dat ik mezelf bij elkaar moest rapen en toch naar de tandarts moest gaan. Van mijn familie had ik begrepen dat mijn tandarts intussen wat rustiger was geworden en niet meer zo chagrijnig was (in tegenstelling tot vroeger, hij snauwde en vertelde eigenlijk nauwelijks wat hij ging doen). Al mijn moed bij elkaar geraapt en een afspraak gemaakt, gelukkig kon ik gelijk terecht.
Heb eerst de assistente en daarna de tandarts uitgelegd dat ik niet durfde de afgelopen 5 jaar en dat ik nu voornamelijk om de pijnklacht toch gegaan was. Gelukkig begrepen zij dit volkomen en heeft de tandarts vandaag (de eerste afspraak na de 'onderbreking') alleen maar gevoeld en gekeken (met een spiegeltje, dus geen afgrijselijk haakje). We zijn overeengekomen dat hij in ieder geval alles uitlegt wat er gebeurt en dat hij heel duidelijk is als er iets gevuld of gerepareerd moet worden. Vooral omdat het een voor mij ongrijpbaar gebied is, is duidelijkheid voor mij heel belangrijk. Hij heeft aangegeven dat het stuk, waarvan ik dacht dat het afgebroken was, waarschijnlijk een stuk tandsteen is wat losgekomen is. Hij kon dit vanaf daar niet goed bekijken en heeft gevraagd of ik het een goed idee vond om naar de mondhygieniste te gaan, om daar mijn gebit te laten reinigen.
Daarnaast hebben we een afspraak gemaakt voor later in de week, waarbij hij beter naar mijn tanden en kiezen kan kijken en wat foto's kon maken. Tijdens het korte onderzoek van vandaag had hij 3 of 4 cariesplekken geconstateerd, maar dat hij absoluut niet ontevreden was over de staat van het gebit na 5 jaar absentie van onderhoud. Hij wil wel dat er goed naar het tandvlees wordt gekeken, omdat hij dat in zorgelijke staat vind verkeren. Nu is dat een familiekwaal (slecht tandvlees) dus daar maak ik me minder zorgen om.
Hoe dan ook: ik ben opgelucht dat ik gegaan ben. Ik weet nu waar ik aan toe ben en ben blij dat mijn gebit er binnenkort weer stralend uit gaat zien. Zeker als al dat tandsteen is verdwenen zal dat al een stuk opschonen. Ik zou iedereen op dit forum (of die dit stuk leest) willen zeggen: je kan het! De eerste stap is moeilijk, maar je komt een eind en op een gegeven moment moet je het verleden afsluiten en de toekomst, JOUW toekomst een nieuwe kans geven!