Ik ga morgen PROBEREN te bellen met de praktijk van de angsttandarts (of in elk geval een zeer begripvol iemand, een 'een lieverd' volgens een kennis)! Een opmerking die ik las zette me aan het denken: "niets geeft zoveel rust als een gemaakt besluit". Ik probeer morgenochtend te bellen want ze zijn alleen 's morgens bereikbaar en morgenochtend heb ik therapie dus dan kan ik oefenen wat ik wil zeggen/vragen, hoop dat ik niet terugkrabbel maar als ik hem van tevoren inlicht, dan kan het zijn dat hij me eraan houdt, haha.
Donderdag moet ik voor controle naar de kaakchirurg en als ik hem dit dan kan vertellen, ben ik misschien gelijk van de controles bij hem af. Ik denk dat ik onder controle zou blijven elke paar weken zolang ik nog geen afspraak had lopen.
Ik ga ook proberen bij hem die hechtingen donderdag te laten verwijderen, ze bewegen nu en ik word er vreselijk zenuwachtig van. Ik wil daar vanaf zijn want ik weet niet hoe lang het anders kan duren. Ben alleen bang dat ik een paniekaanval krijg. (zijn 'stukjes/knoopjes' van een hechting makkelijker te verwijderen als alleen de draadjes?????)
Belangrijkste reden is dat ik ga proberen te bellen want ik wil niet altijd meer bang zijn. Ik ben van mijn grootste angst af (want dat hebben ze operatief meteen die paar kiezen getrokken), de rest is te saneren bij de tandarts. Ik dacht/denk er elke dag aan en word er alleen maar depressiever van. Bovendien heb ik binnen oktober en mei nog 2 bruiloften in het verschiet: ik wil weer gewoon kunnen lachen en praten en niet bang zijn hoe 'walgelijk' ik eruit zal zien. En dus 'gewoon' op de foto kunnen.
Ik hou jullie op de hoogte morgen.
Ingrid
Donderdag moet ik voor controle naar de kaakchirurg en als ik hem dit dan kan vertellen, ben ik misschien gelijk van de controles bij hem af. Ik denk dat ik onder controle zou blijven elke paar weken zolang ik nog geen afspraak had lopen.
Ik ga ook proberen bij hem die hechtingen donderdag te laten verwijderen, ze bewegen nu en ik word er vreselijk zenuwachtig van. Ik wil daar vanaf zijn want ik weet niet hoe lang het anders kan duren. Ben alleen bang dat ik een paniekaanval krijg. (zijn 'stukjes/knoopjes' van een hechting makkelijker te verwijderen als alleen de draadjes?????)
Belangrijkste reden is dat ik ga proberen te bellen want ik wil niet altijd meer bang zijn. Ik ben van mijn grootste angst af (want dat hebben ze operatief meteen die paar kiezen getrokken), de rest is te saneren bij de tandarts. Ik dacht/denk er elke dag aan en word er alleen maar depressiever van. Bovendien heb ik binnen oktober en mei nog 2 bruiloften in het verschiet: ik wil weer gewoon kunnen lachen en praten en niet bang zijn hoe 'walgelijk' ik eruit zal zien. En dus 'gewoon' op de foto kunnen.
Ik hou jullie op de hoogte morgen.
Ingrid
HET IS GELUKT!!!!!!! Nadat ik het mezelf had voorgenomen gisteren, heb ik akelig gedroomd en voelde me erg depressief (en nog erger) toen ik tussendoor wakker werd. Ik nam vanmorgen een half tabletje in om wat rustiger te worden. Toen de therapeut vanmorgen kwam, wilde ik het net noemen toen hij vroeg 'hoe zit het met de tandarts?'. Dus ik vertelde wat ik van plan was, en dat ik dat wilde proberen waar hij bij was. We hebben dus geoefend wat ik wilde zeggen/vragen. Hij schreef dat op plakbriefjes en plakte die iets boven mijn hoofd aan een boekenplank. Ik moest 'anders gaan zitten': voeten goed op de grond zetten, niet naar beneden kijken want dan zou het moeilijker zijn, met de rug tegen de leuning van de stoel en OMHOOG kijken. Op een bepaalde manier hielp dat ook nog. Ik dacht vooraf dat ik al zou gaan huilen zodra ze de telefoon oppakten. Dat was niet zo. De praktijk waar ik me in het begin had laten inschrijven had me niet meer in de computer staan, ze hadden nu ook een patientenstop. Ze gaf me een ander tel.nr. maar ik bedacht me een tandarts waarmee ik onlangs ge-emaild heb, die al een beetje weet van mijn tandartsfobie. Ik heb de receptioniste verteld van mijn valpartij, operatie en controles bij de kaakchirurg. Ze zei: ik kon een formulier daar ophalen en invullen. Zo kon ik daar meteen kennismaken, 'de sfeer proeven' en een beetje rondkijken. De wachtlijst is 4-6 weken, dus te overzien. In die tijd heb ik misschien dan nog 1x controle bij de kaakchirurg. Ze zei: bij de 1e afspraak word je rondgeleid door de assistente en heb je een gesprek bij de tandarts, waarbij hij ook alleen KIJKT en verder nog niets doet. Nou, dat moet toch nog haalbaar zijn:-)
Ik heb dus morgen positief nieuws te melden, hij zal wel opkijken. Ik ben erg blij dat ik dit telefoontje heb gered en kan nauwelijks geloven dat ik er vanmiddag nog naar binnen stap ook! Als dit nou ook zo voelt, elke keer als je een behandeling hebt gehad en jezelf overwonnen...
Nou morgen die hechtingen nog maar als ik dit kan (wat ik dacht NOOIT meer te kunnen) dan kan ik dat misschien ook wel...
Ik schrijf vanmiddag nog even hoe het in de praktijk was...
Ingrid
schrijf je hoe het vanmiddag is gegaan?
Alleen hierover twijfel ik. Ik heb zo'n erge fobie, ik wil graag eerst voor zo'n eerste afspraak met haar praten, ECHT praten. Ik ben 8 jaar niet geweest en dat soort dingen uitleggen of waarom, of DAT ik zeer panisch ben, dat kan ik niet binnen 10 minuten uitleggen, in zo'n korte tijd kun je geen 'vertrouwensband' opbouwen. Hoe kan ik dit oplossen? Ik had nog niet de lef om zelf meteen te vragen, kan ik eerst alleen met de tandarts praten. De eerste indrukken lijken zeer positief, maar wat als ze dat nou niet 'kunnen' doen?
Ik ben erg trots op mezelf nu en kan het nog niet geloven. Soms denk ik zelfs even een tijdje niet aan morgen, die controle bij de kaakchirurg. Af en toe vliegt het me aan en denk ik: o nee wat heb ik gedaan? Maar ik ben blij dat ik dit na 8 jaar eindelijk aangedurfd heb.
In elk geval heb ik de chirurg goed nieuws te melden, is ook wel eens leuk voor zo'n man om te horen natuurlijk.
PS: wat doen jullie als je erg twijfelt over hoe je tanden eruit zien? Verberg je het? Ik word steeds banger om met iemand een praatje te maken of iets te vragen in een winkel.
Ingrid