eindelijk een afspraak, maar god wat ben ik zenuwachtig

Ik weet niet of je het nog leest voordat je gaat, maar heel veel suc6. Ga er vanuit dat het alleen maar beter kan worden, alleen zal je door de angst heen moeten. En dat is niet altijd gemakkelijk.
Sterkte. :wink:

WAUW! Wat knap je dat je zo adequaat hebt gereageerd en gelijk hebt gebeld! En heel prettig dat je gelijk terecht kan. Nu ben je wel even zenuwachtig, maar je zit er niet dagen tegenaan te hikken! Heel veel succes!!!!

Toppie!!! :D Wat goed zeg!!!!!

Mooi!

De tandarts in militaire dienst, had er nog niet bij stilgestaan maar daar zeg je me wat ja.

Nou zeker die kies met die noodkroon daar is toch flink aan behandeld.. Dat kan toch wel napijn geven.

Ik durf het niet te zeggen of het voldoedne zal zijn maar ibuprofen 400 heeft bij mij een flink effect. Als het echt helemaal niet te houden is toch weer bellen he? Misschien ontstaat er druk onder die noodvulling en als dat zo is dan moet je er wat aan doen.
Ook kun je (op recept) naar ibuprofen 600, dit wordt vrij veel gebruikt voor dit soort klachten.

Op zich is een paar dagen napijn na een wortelkanaalbehandeling niet vreemd, maar ik vind het wel goed dat je even hebt gebeld (altijd doen als je het niet helemaal vertrouwt!) en is ook goed dat ze even gaan kijken. Wat DJ ook al schreef: het kan zijn dat er druk onder de noodvulling ontstaat en dat kan de pijn veroorzaken en dan is het beter als je even langsgaat.

Sterkte, hoor, morgen (en nu, met de pijn!). Probeer je niet al te druk te maken, hè?

:smt006 Monique

Ehmmm... Ik wil niet lastig doen, hoor en ik hoop ook niet dat je je nu extra zorgen gaat maken, maar ik denk toch echt dat er een begin is gemaakt met een wkb als ik je verhaal zo lees. Als er echt over een ontsteking is gesproken, is het waarschijnlijker dat het binnenste van de kies (onder de vulling; de wortelkanalen) ontstoken zijn. Alleen dan kan ik ook verklaren waar het ontstekingsremmende middeltje in is gedaan...

:smt006 Monique

Echt dapper van je dat je deze stap hebt genomen! Nu vol blijven houden en regelmatig gaan he. :wink:
Gelukkig dat de iboprufen en de para's hun werk goed doen!

Bert, ben je al geweest? Zo ja, dan ben ik heel benieuwd!

Een wortelkanaalbehandeling valt ook alles mee, hoor! Ik heb er zelf 2 gehad. Ik zag er ook vreselijk tegenop (vooral tegen de 1e), maar het lijkt in de verste verte niet op de indianenverhalen die je vaak hoort. Het is goed te verdoven (alleen als het ernstig ontstoken is, kost dat wel wat meer moeite).

:smt006 Monique

Hoi Bert,

Ik had het dus toch mis, hè? Nou ja, liever dat ik het mis heb dan de tandarts... :wink:
Hartstikke goed van je, zeker dat je zonder kriebels in de stoel hebt gezeten!

Hoe is het nu met de pijn? Over?

Succes, hoor, woensdag!

:smt006 Monique

Dag Bertje,

Jouw angst voor operatiekamers in combinatie met (tand)artsen is mij zeer bekend helaas. Ik ben zelf twee maal in een ziekenhuis geopereerd en heb daarvoor in totaal vier maal excuses van de behandelend artsen, het ziekenhuis en de klachtenfunctionaris gekregen voor vertoonde menselijke lompheid en erkend medisch broddelwerk (jawel, voor iedere operatie twee maal excuses....het is bijna routine :lol: ). Bij gevolg ben ik doodsbang voor witjassen, operatiekamers, ziekenhuizen.....Daar onderliggend aan is een fundamenteel gevoel van hulpeloosheid, machteloosheid en afhankelijkheid van de integriteit, goedwillendheid en kunde van de behandelend arts. Mijn tandarts heeft nooit iets gedaan om mijn angst te verdienen, maar van de weeromstuit ben ik ook bang voor hem geworden. Hij gaat daar gelukkig heel erg goed mee om en langzaam groeien we nu weer naar elkaar toe en begin ik mij weer veilig bij hem te voelen. Ziekenhuizen en wat daarmee samenhangt blijven voor mij een probleem. Net als blijkbaar voor jou. Misschien dat mijn oplossing jou helpt. Mijn oplossing bestaat uit drie delen.
1. Zelfstandige Behandel Centra in plaats van ziekenhuizen
2. van te voren lijstje maken
3. blijven zoeken totdat jij tevreden bent met je arts

Hieronder licht ik deze punten toe.
1. Zelfstandige Behandel Centra
Ik ga om ziekenhuizen heen naar zogeheten Zelfstandige Behandel Centra te gaan.. Dus GEEN Priveklinieken, maar zbcs. Verschil is dat een ZBC door de verzekering vergoede behandelingen uitvoert. In een ZBC is alles minder massaal en neemt de arts de tijd voor je. De verpleegkundigen ondersteunen de arts en zijn verdomd goed in hun vak. Ik ben inmiddels twee keer behandeld in een zelfstandig behandelcentrum en begin nu langzaam te helen van mijn eerdere rotervaringen. Wat ik persoonlijk een groot voordeel van een zogeheten ZBC vind ten opzichte van een ziekenhuis: selectie van het personeel is streng en de kwaliteitseisen hebben betrekking op meer dan alleen de medisch technische maatstaf. Artsen en verpleging worden naast hun technische competentie geselecteerd op hun omgang met klanten en met de andere medewerkers. Nadeel: niet alle zorg kan ik een ZBC worden geleverd. Je zou eens kunnen zoeken wel ZBC een kaakchirurg in dienst heeft. Dat is gewoon degelijk rondvragen en zoeken (googelen) op het internet. Ook een kaakchirurg met een privepraktijk kan een uitkomst zijn. Er zit er een die ik ken met een eigen kliniek in Nijmegen met een dubbele wat Spaanse achternaam. Die heeft destijds mijn verstandskiezen getrokken en dat heel goed gedaan, zelfs nadat ik hem praktisch een klap had verkocht in mijn angst. De naam weet ik helaas niet meer, het is lang terug. Ook moet je verders wel gezond zijn om in een ZBC behandeld te kunnen worden. Dus geen hartpatient oid. Als je verders gezond bent: ik vind het een uitkomst! Los van ZBC is mijn punt eigenlijk: ik ga weg uit een massale omgeving naar een omgeving waar maatwerk mogelijk is en kleinschaligheid de norm. :smt008

2. Lijstje maken
Ikzelf maak een lijst met bulletpoints waarin ik samenvat:
1. wat de reden van mijn bezoek is
2. wat mijn klachten zijn en hoe ik ze ervaar
3. wat mijn ervaring met artsen is (dus mijn negatieve ervaringen)
4. waar ik tegenop zie
5. wat ik fijn vind in de behandeling/wat voor mij belangrijk is
Dat helpt mij in mijn voorbereiding om het voor mezelf ook scherp te krijgen. Tevens kan ik dit lijstje afvinken in het gesprek en weet ik zeker dat ik ondanks mijn angst alle onderwerpen aan de orde laat komen. Tot nu toe heb ik alleen maar positieve reacties op mijn lijstjes gekregen van mijn artsen. Het geeft voor hun aan dat je een gemotiveerde klant bent, maar ook dat je je beschadigingen hebt opgelopen en je ervan bewust bent dat je daarmee wilt werken. Je zult het wel ter sprake moeten brengen en aan moeten geven wat voor jou specifiek moeilijk is en hoe zij jou kunnen helpen. Als je een arts hebt die echt wel wil, moet je hem/haar handvaten geven om met jou te werken. Het zijn immers geen helderzienden. Mijn ervaring is dat ze het lijstje heel prettig vinden en zeer serieus nemen. Ik heb zelfs al een keer plezier gemaakt in een operatiekamer. Waar gaat het concreet om. Een van mijn voorwaarden is bijvoorbeeld dat ik altijd 1 arm vrij hou. Dus alle aparatuur mogen ze aansluiten - met beleid - maar mijn rechterarm is van mij. Dat geeft mij een gevoel van vrijheid. In plaats van dat je volkomen vast ligt. Een andere voorwaarde die het voor mij beter maakt: ik wil meekijken enuitleg krijgen. Ook: ik wil altijd worden behandeld door de arts met wie ik de afspraken heb gemaakt. Niks niet team, 1 behandeld arts. Dat is voor mij echt al spannend genoeg. Het klinkt misschien als veeleisend, maar ik heb gemerkt dat de helderheid en duidelijkheid in mijn voorwaarden de artsen ook een stuk rust geeft en dat ze het ook nog eens leuk vinden om vervolgens het binnen hun organisatie voor jou te gaan regelen. Dat was iets wat ik nooit had verwacht! Nou, en zo tik je de boel samen af. Dat kost voor jou en voor hun meer tijd, maar ik geef ook altijd aan dat het de enige manier is om nog met mij te werken en dat ik van mijn kant ook bereid ben om dusmeerdere malen voorbereidende gesprekken te hebben al moet ik daarvoor soms meerdere malen naar de andere kant van Nederland rijden. Ik pas me aan aan hun schema of maak op voorhand langere afspraken. Ik vind ook dat die verantwoordelijkheid bij mij ligt en die neem ik dus. Kortom: ik pas me aan aan de geldende processen (afspraken van een half uur, daar houden we het dus ook binnen, zjn we dan niet klaar, maak ik een nieuwe afspraak etc.) en maak binnen die kaders mijn specifieke afspraken met hun. Waar resulteert dat in? Ik ben zoals gezegd inmiddels tweemaal - waarvan een keer voor echt een aardig zware operatie - in een zbc behandeld en dat is FANTASTISCH gegaan. Terwijl ik dus echt k-ervaringen met operatiekamers, artsen en ziekenhuizen heb en nauwelijks meer een operatiekamer in te krijgen ben. Een operatiekamer is voor mij het meest moeilijke punt - zoals ook een tandartsstoel dat is - omdat dat de plek is waar ik mij definitief over moet geven. En overgeven dat stond voor mij in een ziekenhuis gelijk aan op mijn knieen geslagen worden. Voor jouw begrip: na mijn laatste operatie in een ZBC kwam ik in volle paniek uit de narcose en heeft een anesthesieassiste simpelweg een krukje gepakt, is bij me gaan zitten en ten minste een uur lang onafgebroken mijn hand vastgehouden totdat ik kalmeerde. Niets onrustbanden of kalmerende middelen, gewoon menselijkheid en bescherming terwijl ik bij lag te komen en lag te huilen. Dat was voor mij zo hartverwarmend en bijzonder....terwijl zij maar bleef herhalen dat het de normaalste zaak van de wereld was om dat te doen, dat het heel begrijpelijk was dat ik zo reageerde gezien mijn ziekenhuiservaringen en dat het echt helemaal geen probleem was. Hoewel ik dat alles betwijfel, gaf zij mij daarmee het gevoel zo enorm welkom te zijn. Ik werd zo verzorgd en beschermd.... je begrijpt: tranen van ontroering mijnerzijds en weer een stukje verder op mijn weg naar genezing van mijn rotervaringen. Maar jij zult wel moeten overleggen en moeten aangeven dat je bang bent. Dat was voor mij verschrikkelijk moeilijk, omdat zoveel mensen helemaal geen moeite lijken te hebben met dingen die voor mij inmiddels zo verschrikkelijk moeilijk zijn. Ik voelde me daardoor een enorme loser. Totdat mijn angst zo groot werd dat ik wel moest aan gaan geven omdat het niet meer ging. En daar ben ik dus aan alle kanten op niets dan warmte, begrip, vriendelijkheid en medewerking gestuit. Ronduit hartverwarmend en helend.

3. blijven zoeken
Je schrijft dat je 10 november een afspraak hebt als ik me niet vergis.
Dat, en dat is mijn laatste punt, is hartstikke goed. Maar hou er goed rekening mee: het is jouw besluit om je te laten behandelen. Ik begrijp dat je pijn hebt, maar overweeg eens het volgende. Er zijn kaakchirurgen met eigen praktijken. Die ook gewoon door je verzekering worden vergoed. Daar kun je vaak sneller terecht dan in een ziekenhuis. Misschien is het wel een optie voor jou om een aantal afspraken te maken en te kijken bij wie je je thuis voelt. Je gaat gewoon praten, desnoods buiten de behandelkamer en laat alle punten de revue passeren. Voel je je niet thuis bij iemand: wegwezen. Dat vind ik ook nog altijd heel moeilijk, maar ik heb dat twee keer niet gedaan en ben daar twee keer slecht uitgekomen. Inmiddels luister ik naar mijn gevoel. Voel ik me niet thuis bij een arts, dan zeg ik dat ook al kan ik dat niet rationeel onderbouwen. Ik geef daarbij uiteraard ook aan dat het niet aan die persoon ligt, de combinatie van die persoon met mij klopt gewoon niet. Nou, dat kan. Zonder dat dat iets negatiefs over mij of die ander zegt. Laat duidelijk zijn dat ik het erg belangrijk vind om op te merken dat het niets negatief zegt over een van ons beiden. Ik ga er nog altijd van uit dat iedereen zijn best doet. Alleen menselijk klopt het soms niet, maar daar hoeft de arts in kwestie zich wat mij betreft niet rot over te voelen. Voor een ander mens werkt zijn benadering misschien wel. Ik ben ook maar ik en zeker niet de de maatstaf van hoe je met iedereen om moet gaan. En dan zoek ik door. Dat kost reuzeveel energie. Maar je uit leveren aan iemand bij wie je je niet vertrouwd voelt in een omgeving die voor jou toch al verschrikkelijk moeilijk is....dat helpt de boel alleen maar verder kapot en om dat te helen....dat kost nog veel en veel meer energie. Voel jij je de 10e wel thuis bij je kaakchirurg, prima. EN REGEL DAN WEL DAT JE DIE PERSOON OOK IN DE OPERATIEKAMER TREFT!!! Dat kun je echt afspreken, als doen ze soms alsof dat niet kan.

Bertje, met excuses, het is een reus van een antwoord geworden. MAar ik herkende zoveel in jouw vraag en verhaal dat ik dit graag met je wilde delen in de hoop dat het je helpt. Nogmaals, het is mijn oplossing wat ik je hier geef en net als aan alle andere oplossingen zitten er haken en ogen aan en dingen die anderen anders zouden doen. Dit werkt voor mij. Het is veel geregel en geregisseer aan jouw kant, maar dat is iets waarvan ik weet dat ik het kan. Met andere woorden: in plaats van mij op mijn zwakke kant te concentreren (mijn haast verlammende angst) en mij daarin te verliezen, probeer ik in iedere ontmoeting met (tand)artsen mijn energie in te zetten op mijn sterke kant (regelen en communiceren) om zo tot een gelijkwaardige samenwerking te komen. En dat heeft mij gebracht tot hartverwarmende ervaringen met zeer kundige en ongelooflijk geduldige (tand)artsen.

Ik wens je heel veel succes. Wil je meer weten, kun je me altijd mailen! Zet um op, je bent hartstikke op de goede weg!

Traveller :smt006

He Bertje,

Wat fijn dat het je helpt! Succes met het maken van je lijstje. Ik vond het de eerste keer wel lastig om mijn lijstje ter sprake te brengen. Sommige artsen staan zo ingesteld op hun eigen routine, dat ze als een miterailleur alle vragen op je afvuren. Mijn truc daarop: direct bij binnenkomst mijn lijstje (soms een volle A4 hoor) op tafel leggen en op de eerste vraag (gegarandeerd: wat is uw klacht of bij de betere artsen "waarmee kan ik u van dienst zijn?") zeggen: "Ik heb het allemaal opgeschreven, want dan hou ik zelf ook het overzicht over wat we bespreken. Ik ben namelijk niet zo handig met artsen." Dat maakt de meesten wel wakker. Schroom ook vooral niet om te protesteren. Sommigen willen eerst onderzoeken, dan praten. Daar ga ik niet in mee. We gaan eerst praten, dan ga ik besluiten of ik die arts aan me laat zitten en dan gaan we rustig onderzoeken waarbij we stoptekens hebben. Vervolgens, hoe klein de ingreep ook is in de ogen van de arts, laat ik me nooit meteen behandelen. Ik wil eerst naar huis, en alle antwoorden en de hele ervaring op me in laten werken. Als het dan nog steeds goed voelt, dan gaan we naar de behandeling. Waar ik van te voren nog een keer alle afspraken die we in mijn beleving hebben gemaakt, herhaal en vraag of dat volgens de arts ook de afspraken zijn. Dan weet ik namelijk zeker dat we met hetzelfde referentiekader werken en staat de arts ook weer op scherp ten aanzien van hoe hij/zij met mij om moet gaan. Alles in alle vriendelijkheid hoor, maar wel zo dat we allemaal weer even opletten wat we aan het doen zijn. Het feit dat het voor hun routine is, geeft voor mij alleen maar aan dat ze dan juist extra aandacht aan de mens achter de tand aandacht kunnen besteden. De ingreep kennen ze toch als hun broekzak :smt048 !

Heel veel succes en hou je ons op de hoogte?

Groetjes
Traveller :smt024

Super om te horen dat het je mee is gevallen! Heel fijn om te lezen!!!

Kijk, zulk nieuws horen we graag! Mooi dat het goed is gegaan!

He Bertje,

Even off-line geweest. Vroeg me laatst al af of je 10 november had overleefd. Geweldig dat het zo goed is gegaan, gefeliciteerd! Bijschrijven in het lijstje met goede ervaringen :wink:

Traveller