Zo, dat heb ik weer gehad.
Een paar dagen geleden vroeg ik op dit forum advies dat ging over het laten verwijderen van een verstandskies (die er nog niet door was).
Ik was ontzettend nerveus en dat terwijl ik nooit moeite had om naar de tandarts heen te gaan. Boren doet me bijvoorbeeld niks en het laten trekken van een gewone kies ook niet. Maar ja tot nu toe kon dit gewoon bij mijn oude vertrouwde tandarts.
Nu moest ik naar de kaakchirurg in het ziekenhuis. Dat klinkt voor mij allemaal wat griezeliger. Maar ja, het moest nu eenmaal.
Gisterochtend (woensdag 31-03) om 9.00 uur zat ik in de wachtkamer. Ik barstte al in huilen uit toen ik de assistente uitlegde dat ik een angst heb voor alles wat maar met het ziekenhuis te maken heeft. Het is toch wel weer moeilijk dat ik dat dan weer uit moet leggen en daar kwamen de waterlanders, kon het gewoon niet meer tegen houden.
Gelukkig waren mijn vriend en mijn moeder er om me een beetje geestelijke steun te geven. Helpt toch altijd wel.
De een naar de ander verliet de ‘verrichtingskamer’met een zak ijs tegen de kaak. Ik was zo jaloers op hen, dat ze het al hadden gehad. Maar na een paar minuten moest ik dan.. Mensen kunnen je zo zenuwachtig maken door hun eigen ervaring wat ‘spannender’ te maken. Dan zeggen ze: “Oh, de behandeling viel wel mee, maar de spuiten..â€
Nou ik kan je een ding vertellen: het viel allemaal geweldig mee. De spuiten voelde ik niet eens echt. Van pijn kan ik al helemaal niet spreken. Daarna kreeg ik een groene deken over mijn ogen en dat was eigenlijk heel erg ontspannend. Ik hield me vooral bezig met het ontspannen van mijn buik, handen, benen en ademhaling, want ongemerkt spande ik ze steeds aan. Het geluid van de boor is eigenlijk het meest angstaanjagende, terwijl je je daar eigenlijk helemaal niet druk om hoeft te maken..
Toen zei de assistente: “Nou, er zit al iets beweging inâ€. Ik dacht, dat kan toch nooit, ik voel niks. En opeens ze dat hij er al uit was. Toen de kaakchirurg ging hechten, leek het net of hij in mijn mond aaide. Zo rustig en pijnloos was het allemaal.
En toen liep ìk dus met die zak met ijs tegen mijn kaak aan naar buiten.
Ik vond het harstikke stoer, die zak ijs. Haha, beetje kinderachtig, maar ik was zo blij dat ik het heb aangedurfd dat ik dat aan iedereen wou laten zien. En dat kon dus met die zak ijs.
Thuis ben ik lekker op de bank gekropen, heb gelijk een Ibuprofen genomen en heb heerlijk de herhaling van GTST gekeken. Van pijn heb ik nauwelijks last gehad.
Vannacht werd ik wel even wakker en nadat ik nog een pijnstiller heb geslikt werd ik pas weer om 10.30 wakker.
Het is me allemaal erg meegevallen. Maar ik begrijp dat als je angst veel groter is, dat het soms niet uitmaakt hoe een ander het ervaart. Mensen zeggen altijd geruststellend: Het valt wel mee. Maar als je met jou angst zit, kùn je dat niet aannemen. Ook als je het al eens ondergaan hebt blijft het net zo moeilijk als de keer ervoor.
Ik heb dat met injecties, bloedprikken e.d. Je voelt er niks van, het is zo voorbij enz enz. Allemaal van die prietpraat. Bij mij gaat het niet eens om de pijn, maar het is een soort
‘dwanggedachte’ die je zelf niet onder controle hebt.
Sorry voor het enorm lange verhaal, maar ik moest het gewoon even kwijt. Wie weet hebben sommigen van jullie er iets aan, misschien ook niet. Maar het voelt heerlijk om het even van me af te schrijven.
Groetjes Eva
Een paar dagen geleden vroeg ik op dit forum advies dat ging over het laten verwijderen van een verstandskies (die er nog niet door was).
Ik was ontzettend nerveus en dat terwijl ik nooit moeite had om naar de tandarts heen te gaan. Boren doet me bijvoorbeeld niks en het laten trekken van een gewone kies ook niet. Maar ja tot nu toe kon dit gewoon bij mijn oude vertrouwde tandarts.
Nu moest ik naar de kaakchirurg in het ziekenhuis. Dat klinkt voor mij allemaal wat griezeliger. Maar ja, het moest nu eenmaal.
Gisterochtend (woensdag 31-03) om 9.00 uur zat ik in de wachtkamer. Ik barstte al in huilen uit toen ik de assistente uitlegde dat ik een angst heb voor alles wat maar met het ziekenhuis te maken heeft. Het is toch wel weer moeilijk dat ik dat dan weer uit moet leggen en daar kwamen de waterlanders, kon het gewoon niet meer tegen houden.
Gelukkig waren mijn vriend en mijn moeder er om me een beetje geestelijke steun te geven. Helpt toch altijd wel.
De een naar de ander verliet de ‘verrichtingskamer’met een zak ijs tegen de kaak. Ik was zo jaloers op hen, dat ze het al hadden gehad. Maar na een paar minuten moest ik dan.. Mensen kunnen je zo zenuwachtig maken door hun eigen ervaring wat ‘spannender’ te maken. Dan zeggen ze: “Oh, de behandeling viel wel mee, maar de spuiten..â€
Nou ik kan je een ding vertellen: het viel allemaal geweldig mee. De spuiten voelde ik niet eens echt. Van pijn kan ik al helemaal niet spreken. Daarna kreeg ik een groene deken over mijn ogen en dat was eigenlijk heel erg ontspannend. Ik hield me vooral bezig met het ontspannen van mijn buik, handen, benen en ademhaling, want ongemerkt spande ik ze steeds aan. Het geluid van de boor is eigenlijk het meest angstaanjagende, terwijl je je daar eigenlijk helemaal niet druk om hoeft te maken..
Toen zei de assistente: “Nou, er zit al iets beweging inâ€. Ik dacht, dat kan toch nooit, ik voel niks. En opeens ze dat hij er al uit was. Toen de kaakchirurg ging hechten, leek het net of hij in mijn mond aaide. Zo rustig en pijnloos was het allemaal.
En toen liep ìk dus met die zak met ijs tegen mijn kaak aan naar buiten.
Ik vond het harstikke stoer, die zak ijs. Haha, beetje kinderachtig, maar ik was zo blij dat ik het heb aangedurfd dat ik dat aan iedereen wou laten zien. En dat kon dus met die zak ijs.
Thuis ben ik lekker op de bank gekropen, heb gelijk een Ibuprofen genomen en heb heerlijk de herhaling van GTST gekeken. Van pijn heb ik nauwelijks last gehad.
Vannacht werd ik wel even wakker en nadat ik nog een pijnstiller heb geslikt werd ik pas weer om 10.30 wakker.
Het is me allemaal erg meegevallen. Maar ik begrijp dat als je angst veel groter is, dat het soms niet uitmaakt hoe een ander het ervaart. Mensen zeggen altijd geruststellend: Het valt wel mee. Maar als je met jou angst zit, kùn je dat niet aannemen. Ook als je het al eens ondergaan hebt blijft het net zo moeilijk als de keer ervoor.
Ik heb dat met injecties, bloedprikken e.d. Je voelt er niks van, het is zo voorbij enz enz. Allemaal van die prietpraat. Bij mij gaat het niet eens om de pijn, maar het is een soort
‘dwanggedachte’ die je zelf niet onder controle hebt.
Sorry voor het enorm lange verhaal, maar ik moest het gewoon even kwijt. Wie weet hebben sommigen van jullie er iets aan, misschien ook niet. Maar het voelt heerlijk om het even van me af te schrijven.
Groetjes Eva