Twee maanden geleden heb ik een intake gesprek gehad bij een angsttandarts in Zwolle. Er was een korte wachtlijst en vandaag was mijn eerste echte afspraak. Gelukkig is de tandarts die ik heb een vrouw, en superaardig. Tot gisteren was ik er wel steeds mee bezig maar ging het nog wel met de zenuwen. Gisteren was ik zenuwachtig ondanks de gewone medicijnen (angstremmers) Voor de echte tandartsbezoeken mag ik Oxazepam gebruiken van de huisarts, voor deze bezoeken werken mijn gewone angstremmers niet, daar ben ik te bang voor. Moet je nagaan dat ik al een angststoornis heb, en dan moet je een tandartsfobie gaan overwinnen...
Ik heb goed geslapen vannacht, het was mijn roostervrije dag dus ik hoefde niet al vanaf 7 uur 's morgens eraan te denken. Ik kon tot 9 uur uitslapen. Alleen heel gek gedroomd, dat ik achtervolgd werd in New York, overal verbergen, een boel explosies enz. Ik werd toch vrij ontspannen wakker. Ik nam een Oxazepam en heb nog even wat zitten puzzelen en een douche genomen. Om kwart over 11 had ik de afspraak. Ik ging er nog vrij 'rustig' naar toe maar toen ze me kwam halen en vroeg hoe ik me voelde, vloog het me even naar de keel. Ik was bang dat ik zou gaan huilen. Ze zei dat dat heel normaal was, dit was mijn eerste behandeling in 10 jaar tijd! We hebben een poosje zitten praten en toen vroeg ze wat ik wilde dat ze zou gaan doen. We spraken af dat ze zou kijken en tandsteen op een voortand (achterzijde) zou verwijderen. Ze liet me eerst met dat haakje (ik haatte dat ding altijd) voelen op een schone tand hoe dat voelde, en daarna op een tand met tandsteen. Toen ik daar aan begon te wennen begon ze wat tandsteen weg te halen. Een paar keer verkrampte ik helemaal, had het gevoel dat ik geen kant opkon. Ik vroeg haar na de eerste keer of ze tips voor me had voor ontspanning. Daar wilde ze net mee beginnen. Ik kon een oefening toepassen die de haptonome me had geleerd. Als ik bang werd of ik begon te trillen dan stopte ze meteen en gaf me de tijd om die oefening weer toe te passen. Elke keer ging dat toch wat vlotter en was ik ietsje meer 'ontspannen'. Wat me ook hielp was dat ik de mp-3 speler op had. Aan het eind merkte ik dat ik werkelijk naar de muziek lag te luisteren. Tussendoor vroeg ze: we hebben nog een kwartier. Wat denk je ervan? Vind je dit genoeg voor de eerste keer (toen had ze een beetje verwijderd) of zullen we de hele tand schoonmaken? Toen kreeg ik weer wat moed terug en zei: 'ik ben hier nou toch. Nou zet ik ook door.' Om nou twee weken te wachten om iets af te maken waar je anders toch tegenop ziet, ik dacht: dan maar in 1 keer. Dat is toch weer een behandeling minder uiteindelijk :D Het voelt een stuk schoner en meer ruimte. Alleen een beetje gek in het begin met eten en je voelt er toch steeds met de tong langs. Dat moet ik afleren, dat doe ik veel te vaak, des te drukker ga ik me maken. Ik moet leren 'loslaten'. Dat lukt me vaak alleen voor ik ga slapen als ik gedoucht heb en ontspannen ben.
Daarna ging ik naar mijn ouders en realiseerde ik me heel goed dat ik voor het eerst in 10 jaar een behandeling heb gehad. Ik was echt trots op mezelf, wel heel moe maar dat is normaal. Mijn ouders dachten dat ik vrijdag moest dus voor hun was dat een hele verrassing, en ook dat ik alleen gegaan was. Ze waren ook heel blij voor me. Dit was een volgende grote horde die ik genomen heb. Mijn vader en mijn schoonzus zeiden een paar keer: 'dat viel best mee toch?' Maar dan probeerde ik toch weer uit te leggen dat voor iemand met een tandartsfobie zoiets helemaal niet makkelijk is en dat het een reuzenoverwinning is. Ik ga nu toch wel met een wat prettiger gevoel de kerstdagen tegemoet nu ik begonnen ben. Voor mij wachtte ook nog een verrassing toen ik thuiskwam. 10 januari ben ik uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek (terwijl mijn WIW-contract bij mijn huidige baan 31 januari afloopt, dan zit ik zonder werk!) Wat zou dat mooi zijn. Ik ga uiteraard nog nergens van uit maar ben wel heel blij en dankbaar met deze kans. Dit was voor mij een extra 'beloning' voor wat ik vandaag heb overwonnen. Over twee weken is de volgende afspraak. Ik vind het toch wel fijn dat je bij een angsttandarts geregeld terug moet komen: des te eerder zijn je tanden weer gezond en des te eerder leer je je angst stapsgewijs overwinnen. Volgende keer gaat ze ook weer tandsteen weghalen van een andere voortand, daar zit minder dan bij deze tand. Ik weet nu wat ik kan verwachten. Ze zal dus eerder klaar zijn. Tuurlijk, een tandartsbezoek zal nooit leuk worden maar het was haalbaar. Ze werken met ontspanningstechnieken en heel veel begrip. Ik ben blij met deze tandarts.
Ingrid[/list]
Ik heb goed geslapen vannacht, het was mijn roostervrije dag dus ik hoefde niet al vanaf 7 uur 's morgens eraan te denken. Ik kon tot 9 uur uitslapen. Alleen heel gek gedroomd, dat ik achtervolgd werd in New York, overal verbergen, een boel explosies enz. Ik werd toch vrij ontspannen wakker. Ik nam een Oxazepam en heb nog even wat zitten puzzelen en een douche genomen. Om kwart over 11 had ik de afspraak. Ik ging er nog vrij 'rustig' naar toe maar toen ze me kwam halen en vroeg hoe ik me voelde, vloog het me even naar de keel. Ik was bang dat ik zou gaan huilen. Ze zei dat dat heel normaal was, dit was mijn eerste behandeling in 10 jaar tijd! We hebben een poosje zitten praten en toen vroeg ze wat ik wilde dat ze zou gaan doen. We spraken af dat ze zou kijken en tandsteen op een voortand (achterzijde) zou verwijderen. Ze liet me eerst met dat haakje (ik haatte dat ding altijd) voelen op een schone tand hoe dat voelde, en daarna op een tand met tandsteen. Toen ik daar aan begon te wennen begon ze wat tandsteen weg te halen. Een paar keer verkrampte ik helemaal, had het gevoel dat ik geen kant opkon. Ik vroeg haar na de eerste keer of ze tips voor me had voor ontspanning. Daar wilde ze net mee beginnen. Ik kon een oefening toepassen die de haptonome me had geleerd. Als ik bang werd of ik begon te trillen dan stopte ze meteen en gaf me de tijd om die oefening weer toe te passen. Elke keer ging dat toch wat vlotter en was ik ietsje meer 'ontspannen'. Wat me ook hielp was dat ik de mp-3 speler op had. Aan het eind merkte ik dat ik werkelijk naar de muziek lag te luisteren. Tussendoor vroeg ze: we hebben nog een kwartier. Wat denk je ervan? Vind je dit genoeg voor de eerste keer (toen had ze een beetje verwijderd) of zullen we de hele tand schoonmaken? Toen kreeg ik weer wat moed terug en zei: 'ik ben hier nou toch. Nou zet ik ook door.' Om nou twee weken te wachten om iets af te maken waar je anders toch tegenop ziet, ik dacht: dan maar in 1 keer. Dat is toch weer een behandeling minder uiteindelijk :D Het voelt een stuk schoner en meer ruimte. Alleen een beetje gek in het begin met eten en je voelt er toch steeds met de tong langs. Dat moet ik afleren, dat doe ik veel te vaak, des te drukker ga ik me maken. Ik moet leren 'loslaten'. Dat lukt me vaak alleen voor ik ga slapen als ik gedoucht heb en ontspannen ben.
Daarna ging ik naar mijn ouders en realiseerde ik me heel goed dat ik voor het eerst in 10 jaar een behandeling heb gehad. Ik was echt trots op mezelf, wel heel moe maar dat is normaal. Mijn ouders dachten dat ik vrijdag moest dus voor hun was dat een hele verrassing, en ook dat ik alleen gegaan was. Ze waren ook heel blij voor me. Dit was een volgende grote horde die ik genomen heb. Mijn vader en mijn schoonzus zeiden een paar keer: 'dat viel best mee toch?' Maar dan probeerde ik toch weer uit te leggen dat voor iemand met een tandartsfobie zoiets helemaal niet makkelijk is en dat het een reuzenoverwinning is. Ik ga nu toch wel met een wat prettiger gevoel de kerstdagen tegemoet nu ik begonnen ben. Voor mij wachtte ook nog een verrassing toen ik thuiskwam. 10 januari ben ik uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek (terwijl mijn WIW-contract bij mijn huidige baan 31 januari afloopt, dan zit ik zonder werk!) Wat zou dat mooi zijn. Ik ga uiteraard nog nergens van uit maar ben wel heel blij en dankbaar met deze kans. Dit was voor mij een extra 'beloning' voor wat ik vandaag heb overwonnen. Over twee weken is de volgende afspraak. Ik vind het toch wel fijn dat je bij een angsttandarts geregeld terug moet komen: des te eerder zijn je tanden weer gezond en des te eerder leer je je angst stapsgewijs overwinnen. Volgende keer gaat ze ook weer tandsteen weghalen van een andere voortand, daar zit minder dan bij deze tand. Ik weet nu wat ik kan verwachten. Ze zal dus eerder klaar zijn. Tuurlijk, een tandartsbezoek zal nooit leuk worden maar het was haalbaar. Ze werken met ontspanningstechnieken en heel veel begrip. Ik ben blij met deze tandarts.
Ingrid[/list]
1e behandeling gehad bij de angsttandarts
Petje af hoor, goed dat je gegaan bent en dan nog helemaal alleen ook nog. En je hebt de behandeling goed af kunnen ronden, helemaal geweldig. Ben je zelf ook niet supertrots op jezelf?
En dan het nieuws over die baan, dat is helemaal fijn.
Sluit mooi aan op je andere baan die af aan het lopen is.
Ik hoop dat je daar een goede kans maakt!!!
Gr Ingrid :D :smt006
Het ging al wat beter als de eerste keer. Ik krijg er zelfs vooraf een positief gevoel bij ondanks de angst en spanning die je toch wel voelt.
Ik vertelde de tandarts dat ik de week erna (vandaag) een sollicitatiegesprek had. Ze zei meteen: oke, laten we eens kijken wat we eraan kunnen doen om je weer te laten lachen en meer zelfvertrouwen te laten krijgen. Ze heeft heel wat tandsteen weggehaald, achteraan de ondertanden. Ik heb al veel meer ruimte en een veel frissere smaak en adem. Ik realiseer me nu: dit is de juiste stap geweest en ik ben blij met deze tweede kans (ik was al 10 jaar niet geweest). Ik ga echt naar die tandarts met het vertrouwen dat ze me kan helpen, ik zie het ook echt als (oefen)therapie. Vorige keer kon ik me al iets sneller herstellen en 'ontspannen' als de eerste keer. De mp3-speler biedt echt afleiding, ik was er bewuster naar aan het luisteren. Ik ben zo ongelooflijk blij dat ik al een veel frissere adem heb, een slechte adem daar word je toch heel onzeker van. Voor het eerst in twee en een half jaar hoef ik me daar veel minder zorgen over te maken. Ik realiseer me nu: er gaat letterlijk een wereld voor me open! En dat is toch heel wat. Eerder was het al nauwelijks mogelijk bij de controles bij de kaakchirurg na de val ruim twee jaar geleden om in mijn mond te laten kijken. Nu laat ik zelfs al tandsteen weghalen. Vorige keer heb ik mezelf nog ergens in overwonnen: voor het eerst in vele jaren heb ik eens in de spiegel gekeken naar mijn gebit. Ze vroeg me om even met haar mee te kijken. En het zag er lang niet zo slecht uit als waar ik bang voor was.
Zo'n angsttandarts is echt een uitkomst. Zeer lieve begripvolle mensen en als je je ergens druk om maakt of dat je denkt iets te voelen, kun je er gewoon naar laten kijken. Ik ben er natuurlijk nog lang niet maar ik krijg weer wat zelfvertrouwen terug: ik ben trots op mezelf als ik weer geweest ben en elke keer is weer een stapje in de goede richting. Langzamerhand krijg ik er goede hoop op dat het weer goed gaat komen, dat ik uiteindelijk mijn angst kan overwinnen. Ik heb er niet voor niet tien jaar voor geknokt. Dit is echt mijn tweede kans.
Ik hoop anderen hiermee ook te bemoedigen. Ben je lang niet geweest, ben je erg bang, laat je inschrijven bij een angsttandarts: het is toch minder erg als dat je jezelf voorstelt.
(dit schrijft een van de grootste angsthazen die er rondloopt, inclusief dat ik al een angststoornis heb)
Ingrid