Gisteren heb ik een intakegesprek gehad bij een angsttandarts in Zwolle.
Het ging heel goed, boven mijn verwachting! Ik was er al tijden mee bezig, sinds ik in augustus een brief had gehad waarin de datum stond voor een 1e afspraak. Vooraf had ik een Oxazepam ingenomen. Dat hielp, je leert beter te relativeren en je voelt (achteraf) veel minder lichamelijke spanning. Ik
Een vriendin ging met me mee, die is daar zelf behandeld en bleef in de wachtruimte zitten. Het eerste wat me opviel was dat nergens, ook niet in de behandelkamer, zo'n typische tandartsgeur hing. Dat was al een opluchting. (Doen ze dat expres, omdat ze mensen behandelen met een tandartsfobie?) Ik had een gesprek met een superaardige tandarts, ze is er ook psychologe bij. Toen ik even de draad tijdens het verhaal kwijtraakte heb ik een lijstje erbij gepakt waarop ik dingen had geschreven waar ik bang voor was, wat ik wilde vragen en vertellen. Dat hielp. Ze vroeg me later of ik het zou aandurven als ze even in mijn mond zou kijken. Ik zei: ik denk het wel maar ik heb nog even de tijd nodig. (Een paar dagen geleden toen ik dat hoorde aan de telefoon van de receptioniste raakte ik in paniek en dacht ik: o nee, niet de 1e keer al!) Toen kreeg ik het wel eventjes benauwd. Ik heb haar verteld wat ik in de tussentijd aan stappen richting een tandarts had ondernomen maar wat buiten mij om door omstandigheden niet doorging. Op het moment dat ik besloot: oke ik wil het proberen, gaf ze meteen weer complimenten dat ik de tweede grote stap die dag zette: in de stoel gaan zitten (nou, die stoel bezorgt me normaal echt al de kriebels). Ik vertelde haar dat ik dit best moeilijk vond omdat ik toen na die val bij de 1e controle bij de kaakchirurg een heel nare ervaring hiermee had opgedaan. Het voelde wel goed om dat meteen maar eerlijk te vertellen. Ik was ook bang dat ze kwaad zou worden om de staat van mijn gebit. Ze legde een hand op mijn schouder: 'ik word niet kwaad'. Ik zei dat ik er moeite mee had als de stoel helemaal achterover zou gaan, dan ben ik de controle kwijt. Daar hebben we eerder al uitgebreid over gepraat. Ze gaf me zelf de touwtjes in handen: zij liet de stoel achterover zakken en ik mocht zelf aangeven wanneer ik het ver genoeg vond! Opnieuw gaf ze me de complimenten omdat ik besloten had om haar te laten kijken. Ik was ervan overtuigd (al jaren zat ik daar elke dag mee) dat ik nu zou horen dat er niets meer aan te doen was. Ik ben immers 10 jaar niet geweest. Ze had beloofd dat ze nog geen codes zou noemen, ze keek alleen met een spiegeltje. De achterkant van mijn ondertanden daar zit veel tandsteen maar ik had me daar veel ergere dingen voorgesteld. Tot mijn verbazing zei ze na een paar tellen kijken op die plekken: o, dit kunnen we weer helemaal in orde maken. En een gaatje tussen 2 voortanden bovenin: dat moet wel goed schoongemaakt worden maar daar kunnen we weer wat heel moois van maken. Ik dacht alleen maar: ??????????? Hoe is het mogelijk????? Dat was het beste nieuws, dat had ik nooit verwacht. Mijn gebeden zijn verhoord: ze kunnen me helpen!
Er is nu een kleine wachtlijst. Zodra 1 van de 5 tandartsen ruimte heeft krijg ik een oproep en het is de bedoeling, ook al zou ik misschien eerst iemand anders krijgen, dat ik deze tandarts op den duur als vaste behandelaar krijg. Ze zijn daar zo superaardig.... echt geweldig! Na dat gesprek had ik een receptie op mijn werk, iemand was 25 jaar in dienst. Gebak erbij natuurlijk, nou, ik had voor mezelf ook wat te vieren :D
Ik ben nog supermoe nu de dag erna maar ik ben voor de verandering eens trots op mezelf! Ik hoop dat ik hiermee ook anderen heb bemoedigd. Ik beschouwde me altijd de grootste ..... die er rondliep, als ik het durf... dan kunnen anderen het zeker.
Groetjes, Ingrid
Het ging heel goed, boven mijn verwachting! Ik was er al tijden mee bezig, sinds ik in augustus een brief had gehad waarin de datum stond voor een 1e afspraak. Vooraf had ik een Oxazepam ingenomen. Dat hielp, je leert beter te relativeren en je voelt (achteraf) veel minder lichamelijke spanning. Ik
Een vriendin ging met me mee, die is daar zelf behandeld en bleef in de wachtruimte zitten. Het eerste wat me opviel was dat nergens, ook niet in de behandelkamer, zo'n typische tandartsgeur hing. Dat was al een opluchting. (Doen ze dat expres, omdat ze mensen behandelen met een tandartsfobie?) Ik had een gesprek met een superaardige tandarts, ze is er ook psychologe bij. Toen ik even de draad tijdens het verhaal kwijtraakte heb ik een lijstje erbij gepakt waarop ik dingen had geschreven waar ik bang voor was, wat ik wilde vragen en vertellen. Dat hielp. Ze vroeg me later of ik het zou aandurven als ze even in mijn mond zou kijken. Ik zei: ik denk het wel maar ik heb nog even de tijd nodig. (Een paar dagen geleden toen ik dat hoorde aan de telefoon van de receptioniste raakte ik in paniek en dacht ik: o nee, niet de 1e keer al!) Toen kreeg ik het wel eventjes benauwd. Ik heb haar verteld wat ik in de tussentijd aan stappen richting een tandarts had ondernomen maar wat buiten mij om door omstandigheden niet doorging. Op het moment dat ik besloot: oke ik wil het proberen, gaf ze meteen weer complimenten dat ik de tweede grote stap die dag zette: in de stoel gaan zitten (nou, die stoel bezorgt me normaal echt al de kriebels). Ik vertelde haar dat ik dit best moeilijk vond omdat ik toen na die val bij de 1e controle bij de kaakchirurg een heel nare ervaring hiermee had opgedaan. Het voelde wel goed om dat meteen maar eerlijk te vertellen. Ik was ook bang dat ze kwaad zou worden om de staat van mijn gebit. Ze legde een hand op mijn schouder: 'ik word niet kwaad'. Ik zei dat ik er moeite mee had als de stoel helemaal achterover zou gaan, dan ben ik de controle kwijt. Daar hebben we eerder al uitgebreid over gepraat. Ze gaf me zelf de touwtjes in handen: zij liet de stoel achterover zakken en ik mocht zelf aangeven wanneer ik het ver genoeg vond! Opnieuw gaf ze me de complimenten omdat ik besloten had om haar te laten kijken. Ik was ervan overtuigd (al jaren zat ik daar elke dag mee) dat ik nu zou horen dat er niets meer aan te doen was. Ik ben immers 10 jaar niet geweest. Ze had beloofd dat ze nog geen codes zou noemen, ze keek alleen met een spiegeltje. De achterkant van mijn ondertanden daar zit veel tandsteen maar ik had me daar veel ergere dingen voorgesteld. Tot mijn verbazing zei ze na een paar tellen kijken op die plekken: o, dit kunnen we weer helemaal in orde maken. En een gaatje tussen 2 voortanden bovenin: dat moet wel goed schoongemaakt worden maar daar kunnen we weer wat heel moois van maken. Ik dacht alleen maar: ??????????? Hoe is het mogelijk????? Dat was het beste nieuws, dat had ik nooit verwacht. Mijn gebeden zijn verhoord: ze kunnen me helpen!
Er is nu een kleine wachtlijst. Zodra 1 van de 5 tandartsen ruimte heeft krijg ik een oproep en het is de bedoeling, ook al zou ik misschien eerst iemand anders krijgen, dat ik deze tandarts op den duur als vaste behandelaar krijg. Ze zijn daar zo superaardig.... echt geweldig! Na dat gesprek had ik een receptie op mijn werk, iemand was 25 jaar in dienst. Gebak erbij natuurlijk, nou, ik had voor mezelf ook wat te vieren :D
Ik ben nog supermoe nu de dag erna maar ik ben voor de verandering eens trots op mezelf! Ik hoop dat ik hiermee ook anderen heb bemoedigd. Ik beschouwde me altijd de grootste ..... die er rondliep, als ik het durf... dan kunnen anderen het zeker.
Groetjes, Ingrid
:smt041
Ik ben super trots op je!!!!!!!
1e afspraak gehad bij angsttandarts!
Supergaaf van je dat je al zover bent. Ben ook blij dat je weet dat je er niet alleen voor staat en dat je dit ook in gebed heb gebracht. Gaaf gewoon en ben superblij voor je. We hebben geprobeerd om kontakt met elkaar te krijgen wat amper gelukt is, maar jij weet waar je altijd terecht kunt. Doorgaan zo en ik zal ook voor je bidden voor de volgende behandelingen.
Gods bless :smt006
Alfred