Hi allemaal,
Zoals jullie in de titel van het topic kunnen lezen ga ik 11 juni eindelijk weer naar de tandarts. Dat geeft aan dat ik een tijdje niet ben geweest. Hieronder zal ik uitleggen hoe dat gekomen is;
Ik ben nu 25 jaar. In mijn kindertijd had ik een tandarts waar nooit iets aan de hand was, ons gezin (vader, moeder, zus en ik) waren altijd binnen 20 minuten weer weg. Toen hij met pensioen ging moesten we naar een andere tandarts en opeens hadden we allemaal een slecht gebit, ik kwam er nog het beste vanaf met flink wat tandsteen en 2 gaatjes. (Ik was toen 9 jaar) Duidelijk werd wel dat ik toch wel een beugel zou moeten en ik werd doorverwezen naar de orthodontist. Na de nodige intakes werd duidelijk dat ik ten behoeve van deze beugel 2 kiezen zou moeten laten trekken.
Vanwege een chronische aandoening gaan mijn gewrichten snel uit de kom en kan ik niet (heel moeilijk) plaatselijk verdoofd worden. Je raadt het al, het trekken van die kiezen was geen succes. Ik voelde alles doordat de verdoving niet werkte en door de kracht die de kaakchirurg moest zeggen trok hij mijn kaak uit de kom. Hierdoor ontwikkelde ik een tandartsangst, ik ging steeds minder vaak naar de tandarts en tot ik het huis uit ging, ging ik ongeveer eens in de 1,5 jaar naar de tandarts en godzijdank had ik eigenlijk alleen maar tandsteen.
Toen ik ben gaan samenwonen met mijn vriend in een stad aan de andere kant van het land moest ik op zoek naar een tandarts hier, ik kwam bij een vrij grote praktijk terecht die door een groot deel van NL zit. Veel tandartsen, mondhygiënisten. Ik zou bij een tandarts komen die zich gespecialiseerd had in pijnpatiënten. Ik merkte hier niets van, ik werd niet op mijn gemak gesteld. Toen ik binnenkwam begon ze tegen mij te klagen dat ze speciaal voor mij in een andere behandelruimte beneden moest zitten (haar ruimte is boven) omdat ik met mijn rolstoel niet naar boven kon en deze ruimte vond ze niet prettig. Dit was mijn eerste kennismaking met haar. Ik moest foto's laten maken en hieruit bleek dat ik één gaatje had welke ik moest laten boren/vullen en een algehele gebitsreiniging. Ze zei dat ik mijn mond verder open moest doen, maar dat lukte niet vanwege mijn kaakproblemen, dat geloofde ze niet en toen ze trok luxeerde inderdaad mijn kaak weer. Sindsdien luxeert mijn kaak bijna elke dag, wat verdomd veel pijn doet.
Ik heb af en toe last van kaak/kiespijn, maar dit komt volgens mij meer omdat ik vanwege mijn aandoening morfine slik en dus weinig pijn voel en ook die pijn verdoofd word. Het is nu 2,5 jaar geleden dat ik bij die tandarts op intake ben geweest en ik ben nooit teruggegaan om het gaatje te laten vullen. Ik had er geen last van en vond het wel even prima.
Gisteren heb ik rondgebeld en ik heb besloten me in te schrijven bij een tandarts in Almelo. Dit is wederom een tandarts die gespecialiseerd is in angstige patiënten. Ik hoop het echt, ik weet dat ik veel tandsteen heb dat weggehaald moet worden en waarschijnlijk wel een paar gaatjes. Ik ben bang voor de pijn omdat verdovingen dus nagenoeg niets doen en ik mijn kaak met eten al luxeer en ik ben bang dat dat bij de controle ook gebeurt. Maar hoe langer ik wacht hoe groter de problemen zullen worden, eens moet het er toch van komen. Ik heb dus gebeld, de receptioniste klonk erg aardig en meelevend. Ze zei direct: Ik deel je bij mevrouw X in en dan mag je gelijk naar de mondhygiëniste, ik zet als opmerking dat je een angstpatiënt bent maar het is zou naar zijn als je voor een consult van 10 minuten één uur heen en één uur terug moet rijden. M.a.w. ik heb nu 11 juni een afspraak voor controle en gelijk de gebitsreiniging erachter aan. (Kon niet eerder vanwege haar en mijn vakantie) Ik ben trots dat ik de stap heb gezet en ervoor ga, als er geboord/gevuld moet worden dan gebeurt dat niet direct maar daar wordt dan een aparte afspraak voor gemaakt.
Ik ben doodsbang, maar kijk er ook naar uit om eindelijk mijn angst te overwinnen. Over iets meer dan 2 jaar ga ik trouwen en hopelijk sta ik dan met een stralend gebit op de foto's. :smt003
Zoals jullie in de titel van het topic kunnen lezen ga ik 11 juni eindelijk weer naar de tandarts. Dat geeft aan dat ik een tijdje niet ben geweest. Hieronder zal ik uitleggen hoe dat gekomen is;
Ik ben nu 25 jaar. In mijn kindertijd had ik een tandarts waar nooit iets aan de hand was, ons gezin (vader, moeder, zus en ik) waren altijd binnen 20 minuten weer weg. Toen hij met pensioen ging moesten we naar een andere tandarts en opeens hadden we allemaal een slecht gebit, ik kwam er nog het beste vanaf met flink wat tandsteen en 2 gaatjes. (Ik was toen 9 jaar) Duidelijk werd wel dat ik toch wel een beugel zou moeten en ik werd doorverwezen naar de orthodontist. Na de nodige intakes werd duidelijk dat ik ten behoeve van deze beugel 2 kiezen zou moeten laten trekken.
Vanwege een chronische aandoening gaan mijn gewrichten snel uit de kom en kan ik niet (heel moeilijk) plaatselijk verdoofd worden. Je raadt het al, het trekken van die kiezen was geen succes. Ik voelde alles doordat de verdoving niet werkte en door de kracht die de kaakchirurg moest zeggen trok hij mijn kaak uit de kom. Hierdoor ontwikkelde ik een tandartsangst, ik ging steeds minder vaak naar de tandarts en tot ik het huis uit ging, ging ik ongeveer eens in de 1,5 jaar naar de tandarts en godzijdank had ik eigenlijk alleen maar tandsteen.
Toen ik ben gaan samenwonen met mijn vriend in een stad aan de andere kant van het land moest ik op zoek naar een tandarts hier, ik kwam bij een vrij grote praktijk terecht die door een groot deel van NL zit. Veel tandartsen, mondhygiënisten. Ik zou bij een tandarts komen die zich gespecialiseerd had in pijnpatiënten. Ik merkte hier niets van, ik werd niet op mijn gemak gesteld. Toen ik binnenkwam begon ze tegen mij te klagen dat ze speciaal voor mij in een andere behandelruimte beneden moest zitten (haar ruimte is boven) omdat ik met mijn rolstoel niet naar boven kon en deze ruimte vond ze niet prettig. Dit was mijn eerste kennismaking met haar. Ik moest foto's laten maken en hieruit bleek dat ik één gaatje had welke ik moest laten boren/vullen en een algehele gebitsreiniging. Ze zei dat ik mijn mond verder open moest doen, maar dat lukte niet vanwege mijn kaakproblemen, dat geloofde ze niet en toen ze trok luxeerde inderdaad mijn kaak weer. Sindsdien luxeert mijn kaak bijna elke dag, wat verdomd veel pijn doet.
Ik heb af en toe last van kaak/kiespijn, maar dit komt volgens mij meer omdat ik vanwege mijn aandoening morfine slik en dus weinig pijn voel en ook die pijn verdoofd word. Het is nu 2,5 jaar geleden dat ik bij die tandarts op intake ben geweest en ik ben nooit teruggegaan om het gaatje te laten vullen. Ik had er geen last van en vond het wel even prima.
Gisteren heb ik rondgebeld en ik heb besloten me in te schrijven bij een tandarts in Almelo. Dit is wederom een tandarts die gespecialiseerd is in angstige patiënten. Ik hoop het echt, ik weet dat ik veel tandsteen heb dat weggehaald moet worden en waarschijnlijk wel een paar gaatjes. Ik ben bang voor de pijn omdat verdovingen dus nagenoeg niets doen en ik mijn kaak met eten al luxeer en ik ben bang dat dat bij de controle ook gebeurt. Maar hoe langer ik wacht hoe groter de problemen zullen worden, eens moet het er toch van komen. Ik heb dus gebeld, de receptioniste klonk erg aardig en meelevend. Ze zei direct: Ik deel je bij mevrouw X in en dan mag je gelijk naar de mondhygiëniste, ik zet als opmerking dat je een angstpatiënt bent maar het is zou naar zijn als je voor een consult van 10 minuten één uur heen en één uur terug moet rijden. M.a.w. ik heb nu 11 juni een afspraak voor controle en gelijk de gebitsreiniging erachter aan. (Kon niet eerder vanwege haar en mijn vakantie) Ik ben trots dat ik de stap heb gezet en ervoor ga, als er geboord/gevuld moet worden dan gebeurt dat niet direct maar daar wordt dan een aparte afspraak voor gemaakt.
Ik ben doodsbang, maar kijk er ook naar uit om eindelijk mijn angst te overwinnen. Over iets meer dan 2 jaar ga ik trouwen en hopelijk sta ik dan met een stralend gebit op de foto's. :smt003
Re: 11 juni (eindelijk weer) naar de tandarts!
Allereerst super van je dat je toch de stap hebt genomen om weer naar de tandarts te gaan. Heel veel tandartsen komen dagelijks angstige patiënten tegen en niet geheel onlogisch want de tandheelkunde verhalen van vroeger doen velen de haren op de armen rechtovereind staan.
Het grote dilemma echter is dat juist de angstige patiënten de bezoeken vaak veel te lang uitstellen, ze willen niet gaan omdat ze bang zijn dat er van alles moet gebeuren. Het dilemma is dus dat wanneer men juist niet gaat het alleen maar erger en erger kan worden doordat het gebit erop achteruit gaat.
Zelf was ik vroeger als de dood voor de tandarts. Heb een aantal jaar terug de tandarts sinds 4 jaar niet gegaan te zijn weer bezocht. Gelukkig bleef het bij 6 gaatjes dus kwam ik er goed vanaf. Echter heb ik een schat van een tandarts (dame) en heeft zij aan het begin heel veel tijd genomen voor mijn behandelingen. Waarom ik "in het begin" zeg? Omdat ik nu zelfs, klinkt raar i know, met plezier naar de tandarts ga.
Aan het begin moet je, hoe moeilijk het ook klinkt, gewoon even cold Turkey gaan en er gewoon heen gaan. Hoe vaker je komt des te minder de angst wordt. Je kan het vergelijken met brotofobie (angst voor onweer). In plaats van onder je bed te gaan liggen moet je gewoon naar je raam lopen en genieten van de lichtshow.
Nogmaals ben ik trots op je dat weer besluit te gaan en let op, doorzetten nu he :smt001 :D :wink:
Groetjes,
Viktor