Leven met een kunstgebit

Ik laat volgende week de gehemelteplaat er uit weg slijpen. Mijn tandarts is er op tegen, maar voldoet wel aan mijn wens. Dit is niet meer te doen. En dan ga ik maar plakken met Olivafix, een kleefpasta met natuurlijke ingrediënten. Ik doe 's morgens een uur over een bakje yoghurt dat ik smakeloos opeet. Voor de gebitsextractie at ik erg goed met havermoutpap en vers fruit en had ik binnen 20 minuten smakelijk gegeten.

Ik start de dag helemaal niet meer goed op en ik blijf afvallen. Moet ik 's avonds eten dan komt het wel eens voor dat het eten zo in de prullenbak gekieperd wordt. Zo'n afkeer heb ik ontwikkeld van mijn mond. En ik was zo'n fijnproever. Enorm obsessief en ongezond gedrag hier. Zodra ik dat gebit alleen al zie en het in mijn mond moet proppen ga ik al over mijn nek. Ik kan dat ding een uur inhouden en pas op het moment dat ik het uitdoe ontspant mijn hoofd wat en kom ik uit de bevriezing weg. Wat een hel ! Ik droom 's nachts over een portie bami met pindasaus. Maar de lol in eten is weg.

Ik zit hier al anderhalf jaar thuis en ik kom de deur niet meer uit. Ik blijf over mijn nek gaan met dat ding in mijn kop. Gisteren met een psycholoog er over gesproken. Maar ja. geen oplossing.

Op Facebook is recent een groep opgericht Leven met een kunstgebit. Het is wel fijn om daar de realistische ervaringen te lezen van andere mensen met een kunstgebit. Dat ik dus echt niet de enige ben met zo veel problemen. Het is emotioneel een enorm trauma / shock om je tanden en kiezen kwijt te raken. Het is gewoon alsof mijn hoofd geamputeerd is. En dan zeggen mensen: Het went. Het went wel. Maar ooooooh, wat een drama is dat ding. Nooit meer zomaar in een broodje lopen happen en er van genieten.

Echt waar. Je zou er een apart beroep van kunnen maken: emotionele begeleiding bij een gebitsextractie.

Dit geeft erkenning. Dat is fijn. Maar ja. Dan nog zit ik in de bull shit hier.