Beugeldrama dochter 7 jaar

Vanmiddag weer naar het ziekenhuis geweest. Dit keer een dubbele afspraak. Eerst naar de ortho en daarna nog naar de oogarts. Dat was echter geen goed idee van mij want voor dochter was het teveel teleurstelling in een keer. Qua beugels is er nog steeds vooruitgang, al had de ortho wel iets meer vooruitgang verwacht/gehoopt. Dat was voor dochter best wel een tegenvaller omdat ze zo goed haar best doet nu, ondanks dat ze de beugels nog steeds vreselijk vindt. Ze was echt even verdrietig erdoor. Tevens heeft de ortho besloten om over twee maanden de hyrax beugel te plaatsen, twee dagen voor haar achtste verjaardag. Tevens zullen er dan twee melktandjes verwijderd worden. Ben benieuwd. Bij de oogarts bleken haar ogen wederom fors achteruit te zijn gegaan (van -2 naar -3), wat betekent dat ze nieuwe glazen of een nieuwe bril nodig heeft. Dochter vindt het heel erg dat ze slecht ziet en vindt een bril hebben maar stom. Dat heeft ze ook duidelijk gemaakt. Ze heeft, vooral bij de oogarts, best wel even drama gemaakt vanmiddag. Ze riep dat ze helemaal klaar was met die stomme bril en beugels en dat ze die niet meer ging dragen en dat het allemaal heel stom en oneerlijk was dat zij dit allemaal moest en dat ze alles en iedereen stom vond. Tis wel een beetje een dramaqueen hoor, maar ik begrijp heel goed dat ze even gigantisch baalt van alles. Gelukkig heeft ze nu lekker twee weken vakantie en gaan we samen een aantal dagen eropuit om leuke dingen te doen. De beugels zijn ook weer wat strakker afgesteld en daar heeft ze nu wel even last van. In combinatie met haar verdriet en frustratie, is het resultaat dat ze vandaag bepaald niet de gezelligste is. Alles wat ik vraag is 'neeee' en dan op een hele boze schreeuwerige toon. Heb dat maar voor lief genomen omdat ik haar echt wel begrijp en boos worden of zelf geïrriteerd reageren helemaal tot ontploffing leidt. Heb haar op tijd naar bed gebracht in de hoop dat de slaap haar goed doet en ze morgen weer wat vrolijker is. Uiteraard wel even lekker met haar geknuffeld en haar getroost en bij haar blijven zitten tot ze sliep.

Beste robocop,
Het is niet precies bekend waardoor het gebit van mijn dochter zo extreem scheef is. Ze heeft wel geduimd totdat ze een beugel kreeg en het niet meer kon, ondanks dat ik al veel eerder heb geprobeerd het haar af te leren. Het niet kunnen duimen was de eerste periode ook wel heel frustrerend voor dochter en ze deed de beugel zelfs vaak uit om toch te kunnen duimen. Volgens de orthodontist heeft het duimen ongetwijfeld bijgedragen aan de stand van haar kaken en gebit, maar kan dit nooit de enige oorzaak zijn, gezien de ernst van de problematiek. Wat het dan wel is, is dus niet duidelijk. Dochter heeft in ieder geval geen schisis of een andere aangezichtsaandoening en ook geen problemen met haar gehoor of concentratieproblemen en ze is ook niet overdreven vaak verkouden. En volgens mij ademt ze ook niet door haar mond. Feit is wel dat de stand van haar kaken en gebit dusdanig problematisch is, dat er al vroeg ingegrepen moest worden. Dat zie ik zelf zeker wel in. Tandartsen sturen kinderen van 6,5 niet voor niks naar de orthodontist en reguliere orthodontisten sturen kinderen ook niet zomaar door naar een gespecialiseerde ortho in het ziekenhuis. Dat is voor mij toch wel een teken dat er iets mis is en dat er wat moet gebeuren. De orthodontist had het laatst wel over oromyofunctionele therapie, een soort logopedie dat helpt om goede mondgewoonten te ontwikkelen en zo te voorkomen dat de open beet op den duur terugkomt. Hiervoor krijgt dochter binnenkort een logopedisch onderzoek, om te onderzoeken of ze daar mogelijk baat bij kan hebben en of het handig is daar nu al mee te starten of later pas.
En wat betreft het nut en de noodzaak van de operaties; deze zullen pas in de puberteit uitgevoerd worden, als het nodig is. Op dit moment ligt dat wel in de lijn der verwachtingen, maar er wordt pas tegen die tijd (en dan hebben we het over zo'n 6 tot 8 jaar) besloten of er daadwerkelijk geopereerd gaat worden en wat er dan precies gedaan gaat worden.

Vorige week hebben we weer controle gehad bij de ortho in het ziekenhuis. Met de activator en de buitenbeugel gaat het nog steeds langzaam maar gestaag vooruit. Deze is ook weer wat strakker afgesteld. Over drie weken wordt de hyraxbeugel geplaatst. Helaas moeten daarvoor wel twee melkkiezen getrokken worden. Deze staan dusdanig scheef en in de weg dat het niet mogelijk is de hyraxbeugel te plaatsen zonder deze kiezen te verwijderen. Heel vervelend, vooral voor dochter, maar het is helaas niet anders. De kiezen worden volgende week getrokken, zodat de wondjes genezen zijn op het moment dat de beugel geplaatst wordt. Dochter vindt het eng en is boos dat zij dit allemaal moet ondergaan. Ik snap haar, maar inmiddels weet ik ook dat dit allemaal wel weer over gaat. Ik geef haar gewoon even - binnen grenzen - de ruimte en dan komt dit ook echt wel weer goed. Ik weet inmiddels wel zo'n beetje hoe mijn dochter in elkaar steekt. Zo gaat het met haar bril ook. Boosheid en verdriet dat haar ogen achteruit gaan, bij de opticien chagrijnig naar binnen gaan, beetje drama maken, maar uiteindelijk toch wel blij zijn met haar nieuwe bril en dat ze alles weer scherp kan zien.
Het logopedisch onderzoek heeft inmiddels ook plaatsgevonden. Hier is uitgekomen dat oromyofunctionele therapie haar waarschijnlijk kan helpen om goede mondgewoonten aan te leren en daardoor misschien ook duidelijker te kunnen praten. Hiermee zal ze na de zomer starten, zodat ze eerst nog kan wennen aan de hyraxbeugel (dat is voorlopig het laatste wat erbij komt, meer gaat ook niet passen trouwens) en iedereen vakantie kan vieren. Hoop van harte dat dit haar gaat helpen en bij gaat dragen aan het behandeltraject.

Twee weken geleden zijn er twee melkkiezen getrokken die dusdanig in de weg stonden dat de beugel anders niet geplaatst kon worden. Vervelend dat het nodig was, maar wat moet dat moet. Het trekken van de kiezen was niet fijn. De kiezen groeiden in het gemelte van mijn dochter, waardoor de verdovingen lastiger te zetten waren. De spuiten deden haar behoorlijk pijn en eigenlijk was het toen al meteen huilen en boos zijn. Ook het trekken heeft ze wel gevoeld. Ze gilde heel hard au op het moment dat de ortho de kiezen eruit trok. Daarna is ze nog de hele dag boos en uit haar doen geweest en wilde geen troost en ook niks eten. De boosheid zakte redelijk snel, maar er hoeft maar iets te gebeuren en ze haalt dit er weer bij en ook de beugels wilde ze regelmatig niet dragen waar ze dan weer confrontaties in zocht en mij uit ging dagen.
Vanmorgen is de hyrax geplaatst. Het plaatsen ging vrij snel en soepel, maar dochter vind het echt een onding. Haar tong is geirriteerd, eten is lastig, ze kan nog lastiger praten dan voorheen en de rest van de beugels doet ze niet in, wat ik ook zeg. Er is geen land mee te bezeilen. Ze is heel erg boos op alles en iedereen en wil niks. Ze is nu zelfs op het punt dat ze hele nare dingen tegen mij roept. Ik begrijp dat ze boos is, maar ze hoeft mij geen rotmoeder of heks te noemen en me ook niet van kindermishandeling te betichten dus momenteel mag ze even op haar kamer blijven om af te koelen. Ik merk aan mezelf dat ik heel moe wordt van dat beugelgedoe en vooral dochters gedrag daardoor. Maar ergens snap ik haar ook wel weer. Het is ook allemaal niet niks wat ze op haar jonge leeftijd allemaal al moet ondergaan.

Inmiddels bijna een week verder en het gaat nu langzaam beter. Afgelopen vrijdag is dochter acht jaar geworden, maar tussen de feestjes door hebben dochter en ik toch behoorlijk wat aanvaringen gehad. We moeten de hyrax dagelijks aandraaien. Dit geeft veel spanning op haar tanden/kaak, waardoor ze vaak niet wil meewerken aan het aandraaien en de andere beugels vaak uit doet of niet (meer) in wil doen. Zoekt ook vaak de confrontatie over de kleinste dingen en probeert overal een machtsspelletje van te maken. Afgelopen dagen ook een paar keer echt boos moeten worden omdat ze uit frustratie dingen kapot maakte. Een bord met eten tegen de vloer smijten of een schoen naar mijn hoofd gooien zijn toch echt dingen die ik niet accepteer, ook niet als je heel boos bent of pijn hebt of je enorm gefrustreerd voelt of het leven heel oneerlijk vindt. Dan krijgt ze ook gewoon straf. Er zijn grenzen. Dan ben ik maar een stomme rotmoeder en al wat niet meer haar mond uitkwam. En eerlijk, het doet mij ook echt wel pijn als mijn dochter zoiets zegt. Ik zie haar pijn en verdriet en frustratie ook. Weet niet of ze er al de leeftijd voor heeft, maar zou graag afspraken met haar willen maken over het dragen/aandraaien van de beugels en wat zij en ik kunnen doen bij confrontaties. Afspraken die haalbaar en realistisch zijn en waar de ortho ook mee kan leven.

Dat is een goede tip mathildez, dankjewel! We moeten elke dag een halve slag draaien en heb nu met dochter afgesproken dat we 's ochtends een kwart slag doen en 's avonds nog een keer een kwart slag. Een nog kleinere slag gaat me denk ik niet lukken, is al een heel gepruts, hoewel dat ook kan liggen aan het feit dat de medewerking van dochter af en toe te wensen overlaat. Hoop dat dit de spanning op haar kaken en tanden wel zal verminderen.
Vanochtend was echt een drama. Dochter was alleen maar boos en aan het gillen dat ze niet wilde draaien. Op een gegeven heb ik haar in de houdgreep moeten houden en door haar wangen tussen haar kaken te knijpen haar mond te openen de beugel aangedraaid. Voelt bijna misdadig, maar zag op dat moment echt geen andere oplossing.
Heb met dochter ook afgesproken dat we weer met een soort beloningssysteem gaan werken, dus beugels de hele week netjes dragen zonder drama en gezeur betekent iets lekkers kiezen om te eten of iets leuks doen in het weekend. Ben er nog steeds geen groot fan van, maar als het werkt... Beter dan elke dag ruzie maken en machtsspelletjes spelen met mijn kind van net acht. Dat komt onze band ook niet ten goede.

De hyraxbeugel van mijn dochter zit aan haar kiezen vastgeplakt, niet vastgeschroefd in het gehemelte. We draaien nu twee keer per dag een kwart slag en dat is voor dochter veel fijner. Leuk vindt ze het nog steeds niet, maar het geeft minder druk/pijn. Ze is ook veel minder boos en opstandig de laatste dagen, ook een hele verademing na een week van constant ruzie, schreeuwen, gezeik, gedoe en machtsspelletjes. Bij dochter is inmiddels ook al een spleetje tussen de tanden te zien, maar haar voortanden stonden eerst bijna volledig over elkaar heen.
Eten gaat inmiddels al beter, ze kan bijna alles eten zolang het kleine stukjes zijn. Praten is wel echt nog lastig, dat frustreert haar het nog het meest.
Ik ben mij er echt wel van bewust dat hetgeen mijn dochter momenteel moet ondergaan echt wel heftig is, zeker op haar leeftijd. Toch snap ik het wel en ben ik ook overtuigd van de noodzaak. Alles wordt uitgelegd en beargumenteerd. Ik kan alles vragen aan de orthodontist en krijg ook overal antwoord op. En ik zoek ook wel online naar informatie, maar mijn dochter is toch wel een dermate specifiek geval dat er weinig te vinden is. De meeste kinderen die al zo jong starten met zo'n lang traject hebben een schisis of een andere aangeboren aandoening. Dat geldt voor mijn dochter gelukkig niet. Cursussen volgen etc. is vast heel nuttig maar daar heb ik helaas echt de tijd niet voor.
In ons dorp is er wel een meisje van zeven met een schisis die ook al sinds haar zesde een beugel heeft. Wel andere problematiek maar toch. Dit meisje is een paar maanden jonger dan dochter en zit een groep lager, maar volgend jaar komen ze bij elkaar in een combinatieklas 4/5 (mijn dochter gaat naar groep 5; het andere meisje naar groep 4). Eigenlijk ben ik daar wel heel blij mee omdat ze dan misschien steun aan elkaar kunnen hebben.

Vandaag weer controle gehad in het ziekenhuis. De ortho is tevreden over de vooruitgang qua verbreding van de bovenkaak. We draaien nog een paar weken door en daarna is het verbreden voorlopig klaar. De hyrax beugel blijft wel zitten, omdat er in een later stadium waarschijnlijk nog een paar keer een korte periode gedraaid moet worden zodat de bovenkaak goed mee blijft groeien met de onderkaak. Het ziet er nu wel vreemd uit. Dochter heeft tussen haar voortanden een enorme spleet, waar die eerder juist bijna helemaal over elkaar heen stonden. De snijtanden naast de voortanden staan juist flink naar achteren, in haar gehemelte (dat was al zo en wordt later met slotjes gecorrigeerd). Over het algemeen gaat het nu vrij goed. Dochter heeft inmiddels vakantie van school en merk dat haar dat goed doet. Minder spanning en conflict en op de een of andere manier heeft ze minder moeite met het dragen van de beugel. Blijkbaar is het vooral in het openbaar een ding.
Ze vroeg vandaag wel aan de ortho wanneer ze eindelijk klaar was met de beugels. Het antwoord van de ortho dat dat nog minstens acht jaar gaat duren maakte haar wel even heel teleurgesteld en verdrietig (blijkbaar was die boodschap nog niet helemaal geland). Maar bij het weggaan zei ze wel 'maar gelukkig ben je wel een leuke ortho, dat maakt het wel minder stom om zo lang beugels te moeten'. Had ik niet verwacht dat ze dat zou zeggen.
Na de vakantie start dochter met oromyofunctionele logopedie. Hoop dat ze daar baat bij gaat hebben.
Volgende week gaan we op vakantie. Ben benieuwd hoe het dan gaat. Ze zal ook daar de beugels moeten dragen. Vrees dat dat wel een beetje een dingetje gaat worden, zeker ook op sociaal gebied.

Inmiddels zijn we alweer bijna twee maanden verder. Met het verbreden van de kaak zijn we inmiddels voorlopig klaar, dus geen gedraai meer aan de hyrax beugel (die overigens wel nog in haar mond zit). De spleet tussen haar voortanden is veel kleiner nu. Tijdens de vakantie was het beugeldragen wel af en toe een discussiepunt. Zeker toen we weg waren. Ik merk dat dochter het daardoor lastiger vindt om contact te leggen met andere kinderen. Ergens begrijpelijk, maar geen reden om de beugel dan maar niet te dragen. Dus ik heb haar ook gezegd dat ze het maar gewoon uit moet leggen waar de beugel voor is en dat ze ook best mag benoemen dat ze het zelf ook niet leuk vindt. Maar dat het wel moet. Uiteindelijk ging het prima en heeft ze leuke vriendinnetjes gehad tijdens de vakantie waarmee ze leuk heeft kunnen spelen en zwemmen. Tijdens het zwemmen moest de beugel eruit en omdat ze vanwege het warme weer heel veel heeft gezwommen heeft ze de beugel wel minder gedragen dan normaal. Helaas was de vooruitgang dan ook wat minder groot dan verwacht tijdens de laatste controle bij de ortho afgelopen week. Maar hij snapte ook wel dat ze op vakantie de beugel wat minder had gedragen en was het met mij eens dat ik haar niet uit het zwembad wilde halen zodat ze haar beugel kon dragen. Dan gaat zo'n beugel helemaal beperkend werken en dat zorgt helemaal voor veel weerstand.
Twee weken geleden is dochter gestart in groep vijf en dat gaat tot nu toe heel goed. Ze heeft een fijne klas en de kinderen doen niet (meer) vervelend of lacherig over beugels, ook de kinderen uit groep vier die erbij gekomen zijn niet. Dat is voor dochter heel fijn. Ik merk ook dat ze minder de confrontatie aangaat over het dragen van de beugel. Ze heeft inmiddels ook twee sessies oromyofunctionele logopedie achter de rug. Ze leert er goede mondgewoonten dmv spelletjes en ik merk ook dat ze er thuis wel mee bezig is om de juiste mondmotoriek te gebruiken. We doen ook elke avond samen speloefeningetjes, wat stiekem best leuk is.
Ze had afgelopen week ook een keer afgesproken met het meisje met schisis die nu in haar klas zit. Dat meisje heeft ook logopedie en ze waren elkaar hun oefeningetjes aan het leren (ook al heeft dat meisje andere problematiek; zij praat heel nasaal waar mijn dochter slist). Ik had zo het gevoel dat ze elkaar heel goed begrepen zonder dat expliciet uit te spreken.

Hallo Ineke,
Dankjewel voor je lieve bericht.
Uiteraard bewaar ik alle informatie en de ervaringen die ik opschrijf voor mijn dochter. Mocht ze later, als ze ouder is, behoefte hebben om dit terug te lezen, dan kan dat.
Op dit moment is ze daar nog te jong voor. Ik wil haar niet belasten met mijn gevoelens, frustraties en verdriet dat er soms ook wel is.
Inmiddels zijn we weer een maand verder. Het gaat nog steeds langzaam maar gestaag vooruit. Ook de oromyofunctionele therapie lijkt te werken. Dochter doet goed haar best en we oefenen samen elke dag. Ze vindt het ook niet vervelend om erheen te gaan.
De beugels zelf blijft ze vervelend vinden. Geregeld heeft ze nog even een uitbarsting van boosheid en verdriet erover. Gelukkig duren die nooit heel lang en komt ze daarna ook zelf haar excuses aanbieden.

Waar ik twee weken terug nog erg optimistisch was over hoe het allemaal ging, is het nu weer helemaal mis.
Afgelopen week kreeg dochter veel pijn in haar gehemelte en onder haar tong. als ze de beugels in haar mond had. Echt tot huilen aan toe omdat het zo drukte. Ze wilde de beugels ook echt niet meer in doen en haalde alles steeds los en eruit. Toen heb ik toch maar even gekeken wat dit kon zijn en toen bleken er tanden in haar gehemelte en onder haar tong te groeien die nu net een klein beetje doorkomen. Extra tanden welteverstaan, want ze mist verder nergens tanden. De beugel drukt daar op als ze die draagt, waardoor ze pijn krijgt. Heb meteen de orthodontist gebeld en we konden de volgende dag langskomen. Die bevestigde dat er inderdaad tanden zaten en om te controleren of het er niet meer waren, moesten er uitgebreide foto's/scans van dochters hele mond (inclusief gehemelte) gemaakt worden. Gelukkig werkte ze daarbij goed mee. Ze heeft dus de kleine snijtanden boven en onder extra in aanleg. En die moeten er dus uit, want ze staan in de weg en zijn niet functioneel.
Maar omdat ze zo scheef liggen dat ze maar een klein stukje door kunnen komen, zal er gesneden moeten gaan worden om ze te verwijderen. Omdat dit nogal wat bloed kan veroorzaken, met name in de onderkaak, en ook gehecht moet worden na afloop wil de orthodontist dit het liefst onder narcose doen. Om een trauma te voorkomen want ze moet nog zo lang en zo veel ondergaan. En dochter was al aan het huilen en aan het gillen dat ze niet wilde snijden omdat ze dat eng vond.
Probleem: daarvoor kan dochter pas in januari terecht ivm de wachtlijst. Tot die tijd geen beugel dragen is echter ook geen optie. Daarom is er nu een tijdelijke oplossing bedacht. Er zijn een soort orthodontische schroefjes in dochters kaak geboord. Daaraan zitten dan weer haakjes vast waaraan elastieken bevestigd moeten worden die de functie van de activator overnemen. De buitenboordbeugel met hoofd-nekband moet daarbij ook gewoon gedragen worden en ook de hyrax en het tonghekje blijven zitten.
Eerst was dochter blij dat ze de activator even niet hoefde te dragen, maar het boren van de schroefjes was absoluut niet prettig. Het was goed verdoofd, maar je voelt en hoort toch dat er in je kaak geboord wordt. Ze was erg bang en heeft erg gehuild en met momenten ook wel gegild omdat het toch pijn deed. De rest van de dag wilde ze niks. Ze wilde niet eten, niks doen, huilde om alles en was met momenten heel erg boos. En dat snapte ik. Want ik had het ook moeilijk met wat zij allemaal moest ondergaan. Ook mij deed het pijn om haar te zien lijden. Ik heb haar op schoot genomen en met haar geknuffeld. En toen rolden er ook bij mij enkele tranen over mijn wangen. Helaas heeft mijn dochter dat ook gezien. Ik heb haar toen uitgelegd dat ik het ook moeilijk vind wat zij allemaal moet doorstaan en dat ik haar zoveel pijn zag hebben en dat ik daar een beetje verdriet om had. En dat het ook helemaal niet erg is dat ze verdrietig is. Dochter veegde mijn wangen droog, gaf me een knuffel en zei dat ik de liefste moeder van de wereld was. De volgende dag kwam ze daar echter weer op terug, want die elastieken trokken toch wel erg hard en dat deed pijn en toen was ik weer even stom omdat ze die van mij toch moest dragen. Ze haalt de elastieken ook vaak los (want dat gaat een stuk makkelijker dan die activator). Dus nu weer geregeld strijd hier in huis. Gelukkig heeft ze deze week vakantie en er staan genoeg leuke dingen op de planning die afleiding kunnen bieden. Maar goed, toch weer een tegenslag en we zijn er nog lang niet. Maar ja, even treuren en dan schouders eronder en er weer met frisse moed tegenaan.

Dankjewel Romy!
Het is soms best moeilijk om positief te blijven, maar in het belang van mijn dochter heb ik geen keuze. Ik wil koste wat kost voorkomen dat ze zich rot of schuldig gaat voelen om alles wat ze aan haar gebit/kaken mankeert omdat ik het maar lastig vind. Ik heb vooral bewondering voor mijn dochter. Ze moet al zo jong zo veel ondergaan en ondanks dat ze het allemaal helemaal niet leuk en soms ook eng vindt, gaat ze toch elke keer maar weer moedig in de stoel zitten om zich te laten behandelen. Vind ik erg dapper van haar en dat heb ik haar ook gezegd.
Het boren van de schroefjes was wel echt het naarste tot nu toe. Het duurt gelukkig niet lang, maar het deed wel even echt pijn (en dat vier keer) en het voelt ook eng als er in je kaak geboord wordt. De eerste dagen waren ook echt wel even zwaar. De schroefjes irriteerden dochters wangen, waardoor ze pijn had en haar lontje enorm kort was. Ik heb er maar begrip voor getoond en haar regelmatig even goed geknuffeld. Maar toen ze uit pure frustratie met haar bril gooide waardoor er een glas uit viel, was ik wel even heel erg boos en heb ik haar ook straf gegeven. Brillen zijn niet goedkoop en ik vind het absoluut niet oké om dat zo mee om te gaan, ongeacht de reden. Gelukkig is de bril wel weer gerepareerd en kan dochter weer helder de wereld in kijken. Met haar humeur gaat het gelukkig ook weer wat beter. Maar de elastieken vindt ze nog steeds erg strak dus die haalt ze nog regelmatig los. Daarvoor heb ik het beloningssysteem maar weer uit de kast getrokken. Dat lijkt te werken, al lag ze vannacht te huilen van de pijn dus toen heb ik maar paracetamol gegeven en haar bij mij in bed laten slapen. Vandaag gaat het gelukkig erg goed. Ben benieuwd of dat zo blijft. En hoe het volgende week op school zal gaan.

Inmiddels weer een aantal weken verder. Het gaat gelukkig beter dan de eerste dagen na het boren van de schroefjes. Ze heeft toen echt wel pijn en ongemak gehad ervan. De elastieken draagt ze al beter, al moet ik haar nog vaak eraan herinneren dat ze die weer in moet doen. Ze vindt het ook nog steeds niet leuk en met regelmaat is er nog even een boos/verdrietig moment om alles. En dat mag, want het is ook helemaal niet leuk. De laatste controle was ook minder positief dan gehoopt. Het was namelijk de bedoeling dat de elastieken de functie van de activator en de buitenboordbeugel zouden overnemen, maar in werkelijkheid heeft dit alleen voor stabilisatie en niet voor verbetering gezorgd. Haar overbeet is dus niet minder geworden, maar ook niet erger. Voor dochter voelde het toch alsof alle pijn en ellende voor niks was geweest. Begrijpelijk dus dat ze daar erg verdrietig om was. Maar desondanks doet ze nog steeds haar best met elastieken dragen.
Nu de Sint weer in het land is, merk ik ook dat er sowieso al meer spanning is bij haar (ze gelooft nog, laatste jaar). Ze zoekt weer wat meer confrontaties met mij over allerlei kleine dingetjes. Ook had ze een brief geschreven aan Sinterklaas dat ze de beugels allemaal maar stom en oneerlijk vindt en of hij niet gewoon kan zorgen dat ze al die beugels niet meer nodig heeft. Dat raakte me eerlijk gezegd best wel. Want ik zou niks liever willen voor haar. Gelukkig snapte ze wel dat sinterklaas geen tovenaar is.
Maar goed, hopelijk is er de volgende controle toch een beetje vooruitgang en zorgen de feestdagen toch ook voor wat gezelligheid en afleiding voor de operatie in januari, waarover dochter erg gespannen is. Ze is nog nooit eerder geopereerd, dus alles is nieuw voor haar. We gaan het zien.

Hoi Romy,

In januari worden onder narcose de tanden verwijderd die dochter teveel heeft. Ze heeft boven en onder de kleine snijtanden dubbel in aanleg. Deze groeien in het gemelte en onder de tong zeg maar. Ze liggen helemaal scheef en komen daardoor maar een heel klein stukje door, waardoor het dragen van de activator te pijnlijk was omdat die er constant op drukte. Ze moeten er dus uit en daarbij moet gesneden worden en vervolgens gehecht. Omdat hier (met name onder) best wat bloed bij komt kijken en vanwege de leeftijd van dochter en het feit dat ze al zo jong zo veel moet ondergaan en er nog een hoop te wachten staat, wilde de ortho dit onder narcose doen. Ik ben het daar op zich wel mee eens, maar het blijft wel spannend. Ook voor dochter, want het is de eerste keer voor haar. En ze vindt het allesbehalve leuk.
Ik heb er wel over nagedacht om namens de sint een brief aan haar te schrijven om haar te motiveren en te steunen, maar ik twijfel of dat handig is, aangezien ze er binnen nu en een jaar achter zal komen dat de sint niet echt bestaat.

Het is zeker spannend voor dochter. Ik hoop vooral dat ze er naderhand niet al teveel last van zal hebben en snel weer hersteld is, zowel qua pijn als ook emotioneel.
Volgende week wordt haar vriendinnetje met schisis geopereerd. Uiteraard gaan we dan bij haar langs als ze weer thuis is (ze moet geloof ik een of twee nachtjes in het ziekenhuis blijven). Hopelijk geeft dat dochter wat vertrouwen, ook al krijgt dat meisje een andere operatie.
Ik heb afgelopen weekend een brief (uiteraard in dichtvorm) in haar schoen gedaan namens de sint, waarin ik benoem wat ze allemaal moet ondergaan en dat ik begrijp dat ze dat helemaal niet leuk vind, maar dat het helaas wel nodig is en dat ze het ontzettend goed doet en best ook trots op zichzelf mag zijn dat ze het allemaal steeds maar weer ondergaat. Daar was ze echt wel even stil van en toen ik naast haar ging zitten en een arm om haar heen sloeg, kwamen er ook tranen. Maar ik heb wel het idee dat het haar goed heeft gedaan en ze zich gesteund voelde, en dat was het doel dus dat is heel fijn.
De elastieken draagt ze inmiddels goed, ze zoekt veel minder de confrontatie of discussie erover en doet echt haar best, ondanks de pijn en spanning op de kaken. Het verdriet en de boosheid van het boren van de schroefjes en de operatie is geloof ik wel enigszins gezakt. Voor mijn gevoel begint ze zich er bij neer te leggen en daar heb ik toch wel bewondering voor, want het is toch allemaal niet niks, zeker niet op haar leeftijd.

Vandaag weer naar het ziekenhuis geweest. Gelukkig nu wel een kleine vooruitgang ten opzichte van de vorige keer. Volgende week woensdag wordt dochter geopereerd. Vandaag na het bezoekje aan de ortho ook nog een intake bij de anesthesist gehad. Dochter vind het heel spannend en eng. Ze heeft regelmatig dat ze zomaar opeens roept dat ze geen operatie wil en raakt dan soms in paniek of wordt boos of verdrietig. Ze weet wat er aan de hand is en wat er gaat gebeuren, maar ze vind het maar niks. Ze wilde eerst ook niet bij haar vriendinnetje op bezoek toen die net geopereerd was. Maar dat moest van mij want ik vind dat dat hoort als je vriendinnen bent. Gelukkig is bij haar vriendinnetje alles goed gegaan.
De anesthesist heeft haar vanmiddag wel gerust gesteld en beloofd dat ze pijnstillers krijgt als ze pijn heeft na de operatie. Maar ik ben blij als alles achter de rug is. En dochter ook. Helaas gaat het hoogstwaarschijnlijk niet de laatste operatie zijn. Maar bij de volgende operaties is ze wel al een heel stuk ouder. Dat scheelt wel denk ik.
Toch komt het ook voor haar nu steeds dichterbij. Vanavond met naar bed gaan kwam er toch weer een hele lading verdriet en frustratie uit over alles. En dan kan ik wel zeggen dat ik haar begrijp, maar dat is slechts een voorstelling. Want alles wat zij nu doormaakt en moet ondergaan, heb ik gelukkig nooit aan den lijve hoeven ondervinden.

Vandaag was de operatie. Tja. Waar moet ik beginnen. Gisteravond kon dochter van de spanning niet slapen, dus heb haar bij mij in bed genomen. Vanmorgen mocht ze niet eten en drinken omdat ze nuchter moest zijn. Geen probleem, want ze wilde ook niks eten of drinken. Met een heel stil meisje op de achterbank reed ik naar het ziekenhuis. Toen het zover was, kreeg de paniek de overhand. Huilen huilen huilen. Schreeuwen dat ze niet wilde en dat het oneerlijk was. Gelukkig was ze snel in slaap gebracht. De operatie duurde niet zo heel lang en alle overtollige tandjes zijn verwijderd. De hechtingen lossen vanzelf op. De komende twee weken moet ze nog elastieken dragen en daarna moet ze de activator weer gaan dragen.
Het wakker worden was echt drama. Alleen maar gillen en huilen, niet aanspreekbaar, ontroostbaar. Niemand mag haar aanraken want dan begint ze weer te gillen. Ze wil niks, niet eten, niet drinken, niet knuffelen, geen filmpje kijken, geen spelletje spelen. Ze wil niet eens haar bril opzetten, want 'ik wil jullie allemaal nooit meer zien'. Au. Dat deed me echt pijn. Maar het ergste is nog wel dat ze weigert te drinken. Zo lang ze niet drinkt, mag ze niet naar huis en blijft het infuus in haar hand zitten. Ze ligt op dit moment dus nog in het ziekenhuis. Ik hoop van ganser harte dat ze morgen bijdraait en gaat drinken, zodat ze lekker naar huis kan. En dat ik haar dan mag knuffelen en verwennen. Want ik heb echt met haar te doen. Ze zit voor mijn gevoel heel erg in de knoop met zichzelf en ervaart gevoelens en emoties die ze niet kan duiden, waar ze geen woorden aan kan geven. En het voelt zo ontzettend klote om het ziekenhuis uit te lopen en je kind achter te moeten laten.

Van woensdag op donderdag heeft dochter dus in het ziekenhuis geslapen. Naar verluid is ze heel de avond nog boos en over haar toeren geweest. Geen land mee te bezeilen en doodmoe maar niet willen slapen. Uiteindelijk is ze in een heel diepe slaap gevallen en pas donderdag om twee uur in de middag weer wakker geworden. En toen had ze enorme honger en dorst (goh). Nadat haar innerlijke zelf weer verzorgd was, is er een maatschappelijk werkster langs gestuurd om met dochter een spelletje te doen en ondertussen te praten om te verwerken. Geen idee wat die vrouw voor wonderen heeft verricht, maar op de een of andere manier was het daarna ook goed. Toen ik haar op mocht halen, wilde ze alleen maar knuffelen en bij mij zijn. Ze wilde 's nachts bij mij in bed en dat heb ik ook maar gedaan. Vrijdag was ze eigenlijk heel opgewekt en knuffelig, totdat ze na de lunch weer elastieken moest gaan dragen van mij. Toen kwam er een hele uitbarsting van boosheid en verdriet. Opnieuw schreeuwen en gillen, heel veel tranen en niet in mijn buurt willen zijn, laat staan aangeraakt willen worden. Ik heb haar toen even de tijd gegeven om uit te razen en ondertussen zelf naar boven gegaan. En ja, uit pure onmacht en frustratie heb ik ook echt een stevig potje zitten janken hoor. Toen dochter weer enigszins rustig was, ben ik naar beneden gegaan en naast haar gaan zitten met een arm om haar heen. En toen kroop ze heel dicht tegen me aan. Ze had spijt en snapte niet waarom ze zo boos werd, helemaal in de war van zichzelf. En ze vond het heel erg dat ik moest huilen. Heel zielig vond ik dat. Ik kon ook gewoon niet boos op haar worden.
Vandaag gaat het eigenlijk heel goed. Ze heeft vannacht in haar eigen bed geslapen, goed doorgeslapen en ligt nu lekker relaxed te chillen op de bank en met de tablet te spelen of een boek te lezen en morgen gaan we lekker zwemmen met een vriendinnetje van haar en die moeder. Maandag gaat ze ook gewoon weer naar school. Dat wil ze zelf ook. Ik heb uiteraard ook regelmatig gevraagd of ze pijn heeft, maar ze geeft aan van niet. Alleen in het ziekenhuis heeft ze nog pijnstillers gehad door het infuus (voor de zekerheid). Dus hoewel de operatie an sich best heftig was, durf ik nu toch voorzichtig positief vooruit te kijken.

Beste Chris,

Ik denk dat je inderdaad de vinger op de zere plek legt. Dochter moet dingen ondergaan die ze niet wil en waar ze eigenlijk nog niet klaar voor is en ook geen invloed op heeft en dat geeft haar een boos, verdrietig en onmachtig gevoel. Desondanks vind ik het heel dapper van haar dat ze het toch steeds maar weer allemaal ondergaat en probeert te accepteren. Zeker voor een meisje van haar leeftijd vind ik dat heel knap. En dat heb ik haar ook gezegd. Afgelopen dagen heb ik veel met haar geknuffeld en vooral positieve aandacht gegeven. Het gebeuren in het ziekenhuis was niet leuk en ze heeft zich die avond naar eigen zeggen heel verlaten en alleen en ook heel boos en verdrietig gevoeld, maar dat is nu weer over gelukkig. En de operatie is voorbij, de spanning weg. We kunnen weer vooruit kijken. School gaat ook weer prima. Ze heeft in de klas even uitgelegd wat ze in het ziekenhuis precies gedaan hebben en verder heeft niemand er vervelend of moeilijk over gedaan. Pijnstillers heeft ze thuis helemaal niet meer nodig gehad, dus die had ik ook niet meegegeven naar school.
Qua eten wil ze wel alleen nog maar zachte dingen, dus we eten nu veel stamppot en spinazie etc. Ik vind het helemaal prima. Ben allang blij dat ze weer eet en drinkt en dat ze ook normaal eten wil en niet alleen maar koekjes en vla of zo. Dus hierin laat ik haar voorlopig even haar eigen tempo bepalen. Ze moet al zoveel wat ze niet leuk en eng vindt en op een tempo dat door anderen wordt bepaald.

Hoi Eil1, dankjewel voor je reactie en je vertrouwen. Dochter heeft inderdaad een behoorlijke afwijking; de reguliere ortho gaf aan nog nooit een dergelijk extreem geval te hebben gezien en ook in het ziekenhuis gaven ze aan dat ze dit niet vaak zagen, zeker niet bij een kind dat verder helemaal gezond is en zich verder normaal ontwikkelt. Maar goed, we moeten het ermee doen en dochter zal het het zwaarst hebben ermee.
Toch snap ik ook de mensen die de behandeling in twijfel trekken. Ik heb vertrouwen in de kennis en kunde van de ortho, maar ik ben wel iemand regelmatig vraagt 'moet dit echt?', 'moet dit nu?' 'wat zijn de alternatieven?' en 'hoe werkt deze behandeling dan precies?'. Niet uit wantrouwen, maar omdat ik dat graag wil weten en ook aan mijn dochter uit wil kunnen leggen waarom ze een bepaalde beugel moet dragen.

Inmiddels zijn we ruim twee weken verder na de operatie. Het gaat hier een beetje op en neer. Soms heeft dochter nog boze buien inclusief gillen en huilen om hele kleine dingen en ik weet niet precies waar het vandaan komt en zelf snapt ze het ook niet. Daarnaast durft ze nog steeds geen harde dingen te eten omdat ze bang is dat het pijn doet en ze opnieuw gehecht moet worden, terwijl de hechtingen er al uit zijn en de wonden dicht. Ze eet gelukkig wel groente en fruit (is ze dol op), maar vlees krijg ik er echt niet in en broodkorstjes en chips ook niet (scherp, maar geen probleem verder). Vis gelukkig wel, aardappels en rijst ook. Nu weet ik echt wel dat ze best zonder vlees kan, maar ik vind het vervelend dat angst de oorzaak is van het niet eten. Ik wil haar ook niet dwingen, want als ik alleen al een beetje probeer aan te dringen, is het al schreeuwen, gillen en huilen.

Eergisteren op controle geweest bij de kaakchirurg en ortho en die waren heel tevreden over het herstel. Heb daar ook aangegeven dat dochter nog steeds geen harde dingen durft te eten, maar die zeiden dat het waarschijnlijk vanzelf wel weer komt. Wel is duidelijk tegen dochter gezegd dat ze echt alles wel kan en mag eten en dat de wondjes echt niet meer open gaan. Helaas voor dochter moet ze nu ook de activator weer gaan dragen, dat kan nu namelijk weer en dat was ook het doel van de hele operatie. En dat vindt ze echt niet leuk. Ze heeft echt weer even moeite met praten en wordt heel snel boos en huilt om alles. Alsof we weer helemaal terug bij af zijn. Ik vind het zelf eigenlijk heel vermoeiend allemaal en zou het liefst al die stomme beugels in de vuilnisbak gooien, maar ik weet ook dat dat geen optie is, dus blijf ik mijn best doen voor dochters bestwil. In de wetenschap dat het voor haar nog veel zwaarder is allemaal. En ze is pas acht.
Oromyofunctionele therapie gaat gelukkig goed en daarin maakt ze ook wel vorderingen volgens de therapeut. Alleen gisteren had ze er helemaal geen zin in, werkte niet mee, was alleen maar boos en wilde niks. Toen was ik me enorm aan het ergeren, maar nu denk ik 'tja, we hebben allemaal wel eens een baaldag en dat mag ook best, want het ís ook allemaal helemaal niet leuk wat dochter moet ondergaan'. De therapeut zei ook 'ach, kan gebeuren, volgende keer beter'.

Inmiddels een maand na de operatie. Het gaat steeds beter hier. Dochter eet ook alles weer. Begonnen met zacht vlees zoals kip en frikandellen en met kleine stukjes broodkorstjes, goed kauwen en toen had ze al snel door dat dat eigenlijk gewoon prima kan. Dus dat gaat nu goed. De activator is ze ook wel weer aan gewend nu, al vind ze het nog steeds niet leuk en zeurt ze soms nog dat ze die niet wil dragen en dat ze het allemaal stom vind. Snap ik, maar niks aan te doen. Het zal toch moeten. Gelukkig laat ze de beugel wel zitten als die er eenmaal in zit en ze weer met andere dingen bezig is.
Vandaag ook weer controle gehad bij de ortho. De voortgang blijft helaas nog steeds achterlopen op de verwachting. Dat is wel even weer een flinke tegenvaller voor dochter. Want ze draagt de beugel echt altijd behalve met eten en sporten. De ortho snapt er ook niks van en wil onderzoeken waar het aan ligt. Hij heeft namelijk het vermoeden dat dochter onbewust haar kaken op elkaar klemt en daardoor de werking van de beugel tegenhoudt. Als dit het geval is, wil hij een ander type beugel plaatsen. Dit heet een herbstbeugel. Deze werkt hetzelfde als een activator maar kan niet uit de mond worden gehaald. Ze kan er dus ook beter mee praten. Maar deze beugel is in het begin wel erg pijnlijk. Daarnaast zou ze dan ook een opbeetplaat krijgen tegen het klemmen.
De ortho neemt nu contact op met de gnatholoog zodat deze kan onderzoeken of dochter klemt. En hij zou met de oromyofunctioneel therapeut overleggen over ontspanningsoefeningen voor de kaken.
Geen fijne dag voor dochter dus. Ze was echt teleurgesteld en een beetje van slag en wilde vanavond vroeg naar bed. Ik snap het ook wel. Weer een onderzoek, nieuwe oefeningen, mogelijk weer een andere beugel en het gevoel dat alles voor niks is en niets helpt. Wordt vervolgd...

Inmiddels een maand na de operatie. Het gaat steeds beter hier. Dochter eet ook alles weer. Begonnen met zacht vlees zoals kip en frikandellen en met kleine stukjes broodkorstjes, goed kauwen en toen had ze al snel door dat dat eigenlijk gewoon prima kan. Dus dat gaat nu goed. De activator is ze ook wel weer aan gewend nu, al vind ze het nog steeds niet leuk en zeurt ze soms nog dat ze die niet wil dragen en dat ze het allemaal stom vind. Snap ik, maar niks aan te doen. Het zal toch moeten. Gelukkig laat ze de beugel wel zitten als die er eenmaal in zit en ze weer met andere dingen bezig is.
Vandaag ook weer controle gehad bij de ortho. De voortgang blijft helaas nog steeds achterlopen op de verwachting. Dat is wel even weer een flinke tegenvaller voor dochter. Want ze draagt de beugel echt altijd behalve met eten en sporten. De ortho snapt er ook niks van en wil onderzoeken waar het aan ligt. Hij heeft namelijk het vermoeden dat dochter onbewust haar kaken op elkaar klemt en daardoor de werking van de beugel tegenhoudt. Als dit het geval is, wil hij een ander type beugel plaatsen. Dit heet een herbstbeugel. Deze werkt hetzelfde als een activator maar kan niet uit de mond worden gehaald. Ze kan er dus ook beter mee praten. Maar deze beugel is in het begin wel erg pijnlijk. Daarnaast zou ze dan ook een opbeetplaat krijgen tegen het klemmen.
De ortho neemt nu contact op met de gnatholoog zodat deze kan onderzoeken of dochter klemt. En hij zou met de oromyofunctioneel therapeut overleggen over ontspanningsoefeningen voor de kaken.
Geen fijne dag voor dochter dus. Ze was echt teleurgesteld en een beetje van slag en wilde vanavond vroeg naar bed. Ik snap het ook wel. Weer een onderzoek, nieuwe oefeningen, mogelijk weer een andere beugel en het gevoel dat alles voor niks is en niets helpt. Wordt vervolgd...

Twee weken geleden zijn we bij de gnatholoog geweest. Deze begon met het bestuderen van dochters activatorbeugel. Hierin zag hij al duidelijk de deukjes van haar kiezen afgedrukt. Dit is een aanwijzing dat ze dus inderdaad klemt, vooral omdat hij dit alleen achteraan zag. De voorste kiezen krijgt ze niet op elkaar geklemd door haar open beet. Hij vond de afdrukken ook vrij diep. Hij heeft ook aan de zijkant van haar gezicht haar kaken gevoeld en deze voelden vrij verkrampt aan. Ook toen hij vroeg haar kaken iets te openen. Hij heeft haar ontspanningsoefeningen voor de kaken opgegeven en ik moet dagelijks haar kaakspieren masseren. Dit in de hoop dat ze hierdoor minder gaat klemmen, maar de kans is groot dat er toch een ander type beugel aangemeten moet worden. Dochter was uiteraard een beetje verdrietig en teleurgesteld. Ze voelde zich ook heel stom en schuldig, terwijl ze niet expres klemt. De oefeningen vindt ze ook heel stom en saai om te doen en de kaakmassages vindt ze verschrikkelijk. Ik moet heel goed uitkijken dat ik niet op de ringetjes van de buitenboordbeugel duw, want dan is het gillen en mag ik haar niet meer aanraken. Ze roept ook regelmatig dat het pijn doet. Maar tijdens het masseren van haar kaakspieren voel ik ook dat ze die enorm aanspant. Ze probeert ook ongeveer elke dag om onder de oefeningen en massage uit te komen. Doet moeilijk, werkt niet mee. Ook het dragen van de beugels doet ze weer moeilijk over omdat volgens haar alles toch geen zin heeft. Ik ben dan een stomme moeder en alles is stom en tegen haar. Ze doet vrij dramatisch, maar ergens snap ik haar ook wel weer. Ik reageer er niet op als ze schreeuwt of scheld, maar die beugels, oefeningen en massages moeten van mij. Beloningssysteem werkt niet meer. Ze vindt inmiddels dat geen beugels dragen, geen oefeningen doen geen massages vele malen beter is dan op zaterdag een film kijken met lekkers of naar het zwembad of de speeltuin. Dus inmiddels is het niet afspreken als ze niet meewerkt. Als het niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks. Ze doet alsof het haar niet boeit, maar na een dag niet af mogen spreken werkt ze - na een heel drama opgevoerd te hebben - uiteindelijk dan toch maar mee.
Vandaag zijn we bij de ortho geweest. Met hem is afgesproken dat we nog twee maanden aanzien of er door de oefeningen minder geklemd wordt en er weer meer verbetering optreedt. Zo niet, dan krijgt ze een herbstbeugel. En eerlijk...mij lijkt dat nog niet eens zo'n slecht plan, aangezien ze die niet uit haar mond kan halen én er beter mee kan praten. Maar het schijnt wel meer pijn te doen.
Tevens heeft de ortho aangegeven met een slotjesbeugel te willen beginnen als dochter tien jaar wordt, dus over ruim een jaar. Dit omdat ze die zeker een aantal jaren zal moeten dragen. Hij wil echter wel met het verkleinen van de overbeet dan op een dergelijk niveau zitten dat alleen een buitenbeugel de rest kan doen tot ze op een niveau zit waarbij een kaakoperatie (die hoogstwaarschijnlijk nodig gaat zijn) het laatste deel kan verhelpen.
Al met al geen fijne periode voor dochter. Toen we de spreekkamer uitliepen vanmiddag ging ze in de wachtkamer op een stoel zitten met haar armen over elkaar een beetje zitten mokken. Ik ging naast haar zitten, sloeg een arm om haar heen en toen kwam er best een hele lading verdriet uit. Nadat ze uitgehuild was, heb ik haar even lekker geknuffeld en omdat het best mooi weer was, zijn we eerst nog even een ijsje gaan eten voordat ik haar naar school heb gebracht. En nu is ze ergens spelen.

Vandaag weer controle gehad in het ziekenhuis. Omdat de vooruitgang wederom minimaal was, heeft de ortho de knoop doorgehakt en besloten dat dochter een herbstbeugel gaat krijgen. Ik ben er blij mee, want het lijkt me voor dochter makkelijker dan de activator. Dochter ziet vooral op tegen de pijn. En tegen het traject dat eraan vooraf gaat. Over twee weken moet ze weer gips happen en foto's maken aangezien de stand van de tanden toch veranderd is ten opzichte van toen ze voor de allereerste keer een beugel kreeg. Helaas moet ze ook twee kiezen laten trekken om de beugel te kunnen plaatsen. Deze melkkiezen staan zo schuin en dicht tegen de eerste grote kiezen aan dat de beugel anders niet op haar kiezen gezet kan worden. Dat vindt ze echt niet leuk en eng. En als de wondjes dan goed genezen zijn, wordt nog twee weken later (dus vanaf nu over zes weken) de beugel geplaatst, net voor haar negende verjaardag. De ortho gaat de beugel ook zo maken dat ze er niet mee kan klemmen.
Dochter had ook gehoopt dat de buitenboord beugel dan ook weg zou mogen, maar die moet helaas blijven zitten en ook met twee banden. Tevens is die nu weer strakker afgesteld. Daarnaast stagneren de vorderen qua oromyofunctionele therapie ook. Dochter heeft het gevoel dat het toch allemaal voor niks is en is nergens meer gemotiveerd voor. Bij de ortho was ze ook echt heel verdrietig en boos om alles. Na de afspraak wilde ik wat leuks met haar gaan doen om haar op te vrolijken, maar ze wilde niks, alleen maar naar huis.
Vorige week hadden we een afspraak bij de oogarts waar bleek dat haar ogen wederom achteruit waren gegaan, inmiddels al -4. Gezien haar leeftijd en de snelle achteruitgang van haar ogen, valt ze in een risicogroep die grote kans heeft om later zeer ernstig bijziend te worden met alle mogelijke problemen van dien. Daarom moet ze nu van de oogarts elke dag haar ogen druppelen met een stofje dat ervoor zorgt dat haar ogen minder snel achteruit gaan. Daar was ze ook al boos en verdrietig over en ze heeft bepaald niet echt motivatie om te druppelen. Ze vindt de druppels echt vervelend. Ik moet haar er echt toe dwingen. Naar de opticien gaan voor nieuwe glazen of een nieuwe bril moet ook nog, maar op dit moment krijg ik haar nog niet mee zonder dat ze daar drama gaat maken en moeilijk gaat doen over alles. En echt, ik snap haar heel goed. Het is ook echt heel wat wat ze moet ondergaan, zeker voor een meisje van die leeftijd. Maar ze maakt het zichzelf met haar houding zo ontzettend moeilijk allemaal.
Nu ligt ze op de bank een beetje naar het plafond te staren. Af en toe schopt ze eens tegen een kussen of schreeuwt ze even wat, zo nu en dan rollen er een paar tranen over haar wangen. Ze wil niet dat ik bij haar kom zitten of haar aanraak. Ze wil alleen zijn en met rust gelaten worden. Maar oh wat zou ik haar graag even willen knuffelen en willen zeggen dat alles goed komt en dat ik van haar houd, ondanks alles. Dat ze soms best even verdrietig mag zijn om alles en dat ik dat soms ook wel heb. Maar dat wil ze niet. Ze wil niks en alleen zijn.

Het is inderdaad veel voor haar, en ook nog allemaal bij elkaar opgeteld. En ja, soms is het zwaar, voor mij maar vooral voor haar. En ondanks haar boze buien ben ik heel trots op mijn dochter dat ze het toch allemaal maar steeds weer ondergaat. Onderzoeken, therapieën, beugels, operaties, tanden trekken, elastieken, druppels. Hoewel het lang gaat duren, heb ik er wel vertrouwen in dat het uiteindelijk allemaal goed komt. Maar ja, daar heeft dochter nu niks aan.
Inmiddels is haar humeur wel weer wat bijgetrokken na veel positieve aandacht en troost. Maandag was een rotdag, maar dinsdag belde het vriendinnetje met schisis met de vraag of ze mocht komen spelen. Heb meteen ja gezegd en hoewel dochter eerst zei dat ze daar geen zin in had, hebben ze zich heel goed vermaakt samen en omdat dat vriendinnetje ook een beugel en een bril heeft, voelde dochter zich blijkbaar veilig genoeg om haar verdriet daarover te delen. Ik merk dat de troost van een 'lotgenootje' haar enorm goed heeft gedaan. Dat meisje blijft nooit lang hangen in haar boosheid en verdriet om dingen die niet leuk zijn en op de een of andere manier heeft ze mijn dochter herkenning en erkenning van haar gevoel geboden maar haar daarna ook weer meegetrokken in de orde van de dag om spelletjes te doen en te knutselen.
Oh ja, en de moeder van dat meisje had via haar werk kaartjes voor de bioscoop gekregen dus dat meisje wilde graag een keer met dochter naar de film. Maar ja, dochter ziet natuurlijk niet meer optimaal en toen was het opeens goed en wilde ze woensdag opeens wel naar de opticien. En ook nog zonder drama dit keer. Gewoon rustig brillen passen en uiteindelijk een mooi montuur uitgekozen. Woensdag na school kunnen we de nieuwe bril ophalen en dan gaan de meiden meteen die middag naar de film.
Nu gaat het dus weer een stuk beter met dochter, hoewel ze met momenten nog wel klaagt over pijn van de aangespannen buitenboordbeugel en soms opeens even roept dat ze iets wil of stom vindt. Daarvoor geef ik haar maar gewoon de ruimte, maar beugels dragen, ogen druppelen, omft-oefeningen en kaakmassages zijn nog steeds verplicht. Dat weet ze en met tegenzin doet ze het toch.

Het is inderdaad veel voor haar, en ook nog allemaal bij elkaar opgeteld. En ja, soms is het zwaar, voor mij maar vooral voor haar. En ondanks haar boze buien ben ik heel trots op mijn dochter dat ze het toch allemaal maar steeds weer ondergaat. Onderzoeken, therapieën, beugels, operaties, tanden trekken, elastieken, druppels. Hoewel het lang gaat duren, heb ik er wel vertrouwen in dat het uiteindelijk allemaal goed komt. Maar ja, daar heeft dochter nu niks aan.
Inmiddels is haar humeur wel weer wat bijgetrokken na veel positieve aandacht en troost. Maandag was een rotdag, maar dinsdag belde het vriendinnetje met schisis met de vraag of ze mocht komen spelen. Heb meteen ja gezegd en hoewel dochter eerst zei dat ze daar geen zin in had, hebben ze zich heel goed vermaakt samen en omdat dat vriendinnetje ook een beugel en een bril heeft, voelde dochter zich blijkbaar veilig genoeg om haar verdriet daarover te delen. Ik merk dat de troost van een 'lotgenootje' haar enorm goed heeft gedaan. Dat meisje blijft nooit lang hangen in haar boosheid en verdriet om dingen die niet leuk zijn en op de een of andere manier heeft ze mijn dochter herkenning en erkenning van haar gevoel geboden maar haar daarna ook weer meegetrokken in de orde van de dag om spelletjes te doen en te knutselen.
Oh ja, en de moeder van dat meisje had via haar werk kaartjes voor de bioscoop gekregen dus dat meisje wilde graag een keer met dochter naar de film. Maar ja, dochter ziet natuurlijk niet meer optimaal en toen was het opeens goed en wilde ze woensdag opeens wel naar de opticien. En ook nog zonder drama dit keer. Gewoon rustig brillen passen en uiteindelijk een mooi montuur uitgekozen. Woensdag na school kunnen we de nieuwe bril ophalen en dan gaan de meiden meteen die middag naar de film.
Nu gaat het dus weer een stuk beter met dochter, hoewel ze met momenten nog wel klaagt over pijn van de aangespannen buitenboordbeugel en soms opeens even roept dat ze iets wil of stom vindt. Daarvoor geef ik haar maar gewoon de ruimte, maar beugels dragen, ogen druppelen, omft-oefeningen en kaakmassages zijn nog steeds verplicht. Dat weet ze en met tegenzin doet ze het toch.

Het ging de afgelopen weken eigenlijk best wel goed met dochter. Toen het ergste verdriet en frustratie zo'n beetje voorbij waren, zocht ze niet meer steeds de grenzen op en werd ze ook niet meer om de kleinste dingen boos. Eigenlijk ging het best goed. Ze was weer vrolijk, toch wel blij dat ze alles weer scherp kon zien en hield zich netjes aan afspraken over beugeldragen, logopedieoefeningen, ogen druppelen, etc. Twee weken geleden heeft dochter gipsafdrukken gehapt voor de herbstbeugel. Hoewel ze het vies vond, werkte ze wel goed mee en werd ze ook niet boos of verdrietig. Het leek alsof ze zich erbij neer had gelegd.
Vandaag de kiezen laten trekken. Gisteravond was ze nog even heel boos en riep ze dat ze niet wilde. Uiteraard heb ik gezegd dat het net als de vorige keer eerst met zalf verdoofd wordt, voordat de spuiten gezet worden. Vandaag was ze heel stil en teruggetrokken. Bij de ortho ook. Net als de vorige keer afgesproken dat ze haar hand op mocht steken als het pijn deed. Tijdens de behandeling was ze heel rustig en waren er geen tranen en ze gaf ook niet aan dat ze pijn had. Maar toen het klaar was, kwam er een hele tsunami aan tranen en was ze heel erg boos. Schreeuwen dat we haar mishandelden, dat ze al die stomme beugels niet meer wilde en dat ze ons haatte. Ze wilde eerst niet getroost worden, maar toen ze uitgeraasd was juist wel. Toen kroop ze tegen me aan en had ze spijt. Gelukkig was de ortho heel begripvol en vatte hij haar uitbarsting niet persoonlijk op. Ik natuurlijk ook niet. Thuis wilde ze vooral tegen me aan liggen, maar niets eten. Ik heb haar op tijd naar bed gebracht en ze viel zo in slaap.
Ondanks haar uitbarsting viel het me vanmiddag toch mee. Ik heb ook goede hoop dat het nu goed is voor haar, althans, voorlopig. Over twee weken mogen we weer naar de ortho om de herbstbeugel te plaatsen.

Na het trekken van de kiezen was het eigenlijk heel snel weer goed. Die avond op tijd naar bed en daarna heb ik haar er ook niet meer over gehoord.
Vanmiddag de herbstbeugel laten plaatsen. Dochter werkte goed mee en het plaatsen was ook niet heel vervelend of pijnlijk gelukkig. De ortho had wel al gewaarschuwd dat de beugel in het begin - de eerste weken - veel pijn kon geven. Nou, dat hebben we geweten. Toen we weer thuis waren, voelde dochter al dat de beugel spande en een trekkend gevoel gaf en dit werd steeds erger. Ze kan de beugel er ook niet uithalen( behalve de buitenboord beugel dan), tot haar grote frustratie. De afgelopen paar uur zijn er al heel wat tranen gevloeid en boze woorden uit haar mond gekomen. Ze mag van mij best een pijnstiller, maar dat wil ze niet. Ze wil ook niet eten of drinken op het moment. Vandaag laat ik haar maar even, maar ze zal morgen toch wat moeten eten en ze zal ook gewoon naar school moeten. Ik ga haar echt niet thuis houden omdat ze last heeft van haar beugel. Dan kan ik haar straks tot aan de vakantie thuis gaan houden.
Zucht...dacht ik eindelijk dat we een flinke stap vooruit hadden gemaakt, valt het toch weer even tegen. Maar goed, we moeten door. Voor dochter. En voor haar is het het zwaarst. Dat probeer ik me zo goed mogelijk te realiseren.
Zaterdag wordt ze negen en vieren we haar feestje, zondag komt er ook nog bezoek. Hoop dat dat wat afleiding geeft.

Inmiddels een maand verder. Het begin was echt niet leuk. De eerste dagen had dochter heel veel pijn, wilde de beugel steeds eruit halen, maar dat kan dus niet. Met pijnstilling was het net te doen zodat ze tijdens de feestjes nog een beetje leuk kon doen. 's nachts ook wakker worden van de pijn en de spanning op de kaken. De buitenboordbeugel haalde ze wel heel vaak los om de spanning te verminderen, maar die moest van mij dan toch weer vast. We hebben hier de nodige aanvaringen gehad, maar ik heb ook veel met haar geknuffeld en positieve aandacht gegeven om haar te troosten (ze heeft altijd spijt na een scheldpartij of woedeuitbarsting, is echt een uiting van onmacht) en haar te steunen. Ze heeft de eerste week ook heel weinig gegeten, maar nu wel weer normaal gelukkig. Na een week of drie was het ergste wel voorbij.
Vandaag controle gehad en er is gelukkig eindelijk vooruitgang naar verwachting, dus dochter was heel blij (en ik ook).
Wel heeft ze vandaag opbeetplaatjes tegen het klemmen erbij gekregen. Het maakt haar mondje heel erg vol en praten is ook weer even lastig. Dat zorgde heel even voor wat frustratie en een paar tranen, maar die veegde ze al snel weer weg omdat ze eigenlijk juist blij wilde zijn met de vooruitgang. Gelukkig heeft ze nu vakantie en kan ze er mooi aan wennen voordat ze ermee naar school moet, hoewel ze in de vakantie wel naar de bso moet als ik moet werken. Ze gaat na de zomer naar groep 6 en komt in een combiklas groep 6/7, dus niet bij het vriendinnetje met schisis in de klas, want die gaat naar groep 5. Dat is wel jammer, want het klikte heel goed tussen die twee en ze begrijpen elkaar heel goed. Hoop dat de vriendschap blijft.
Na de zomer gaan we ook weer verder met oromyofunctionele therapie. Door alle veranderingen in beugels en de frustraties van dochter waardoor ze niet meewerkte, is besloten om even een pauze in te lassen totdat ze aan de nieuwe beugels gewend is.
Ondanks alles...zo ontzettend trots op hoe mijn dappere meisje toch telkens maar weer alles ondergaat.

De vakantie is hier inmiddels weer voorbij. De laatste controle bij de ortho was wel positief. Er zit vooruitgang is. Eindelijk.
Tijdens de vakantie kon de beugel nu wel fulltime in haar mond blijven omdat ze die niet los kan halen. De buitenboordbeugel heeft ze wel wat minder gedragen vanwege zwemmen. Naar de speeltuin moest ze die van mij wel in doen, net als de opbeetplaatjes. Regelmatig even strijd over gehad, maar ik ben daar vrij hard in. Die opbeetplaatjes vindt ze nog steeds erg vervelend, ze slist ook nog steeds behoorlijk ermee. Maar goed, ze heeft ze niet voor niks dus moeten ze gewoon gedragen worden. Deze week zijn we ook weer gestart met oromyofunctionele therapie en dat ging best weer goed. Op school gaat het helaas minder. Dochter zit nu in groep 6 van en combiklas 6/7 en met name de kinderen van groep 7 pesten haar met haar gebit. Ze maken nare opmerkingen over de stand van haar tanden en doen haar geslis na. Dochter is nogal een verlegen meisje dat zich niet durft te verweren en niks terug durft te zeggen of te doen, waardoor ze op school heel stil wordt en zich terugtrekt, maar thuis komt die frustratie er dubbel zo hard uit wat zich uit in opstandig gedrag, grote mond, overal nee op zeggen, gillen, schreeuwen, huilen om alles. En hoewel ik dat gedrag niet accepteer snap ik het ook wel weer en doet het mij ook verdriet dat haar dit overkomt. Het hele beugelgebeuren is al zwaar genoeg voor haar zonder pestgedrag, schelden, uitlachen en nadoen.

Inmiddels weer een paar maanden verder. Het gaat nu redelijk, maar de afgelopen maanden waren niet makkelijk voor mijn dochter. De opbeetplaatjes blijft ze heel irritant vinden omdat ze er - hoe goed ze haar best ook doet - toch mee blijft slissen. Op school ging het helemaal mis. De kinderen uit groep 7 bleven maar pesten met haar beugels en gebit. Uitlachen, nadoen, stomme opmerkingen maken. Als er op school over werd gesproken beweerde niemand iets te doen maar ondertussen ging het gewoon verder. Mijn dochter voelde zich in de klas niet veilig en dat uitte zich thuis in enorme driftbuien en een mega kort lontje. Voor ons allebei niet leuk. Op een gegeven moment heb ik tegen school gezegd; of ze gaat naar de andere groep 6 (geen combi) of ze gaat naar een andere school, want zij (en ik) trekt het niet langer. En toen mocht ze gelukkig na de herfstvakantie naar de andere klas. Eindelijk weer een blij meisje thuis. Tuurlijk wordt er door die kinderen uit groep 7 nog wel eens wat geroepen in de pauze, maar ze kan zich nu in ieder geval in de klas veilig voelen. Na de zomer hebben we ook de omft weer opgepakt en hoewel het begin nog niet zo lekker ging (ook door alle perikelen op school), loopt het nu weer prima. Qua beugels gaat het langzaam maar gestaag vooruit. Maar het kaakklemmen blijft wel een probleem. De opbeetplaatjes voorkomen wel schade aan haar gebit, maar niet het klemmen zelf. De ortho heeft vorige week voorgesteld om de kaakspieren te verslappen met hele kleine prikjes botox. En heel eerlijk...dat vind ik toch wel een dingetje. Het kind is negen jaar. Maar anderzijds weet ik ook dat het wel kan helpen, wordt ook gebruikt bij kinderen met spasmen zodat ze beter kunnen bewegen. We denken er nog even over na. Maar dochter vond het idee van spuiten in haar gezicht heel naar en riep al meteen dat ze dat niet wilde. Nou ja, ze wil wel meer niet wat ze toch moet. En eigenlijk al best wel veel. En de laatste tijd heeft ze het best zwaar met alles wat ze heeft en moet ondergaan. We moeten door, maar misschien moeten we soms ook even stilstaan bij wat haar gevoelens en ervaringen zijn over alles.

Hallo Jo-Janneke,
Bij mijn weten heeft mijn dochter geen beenlengteverschil en ook geen scheve ruggenwervels. Ze is vorig jaar nog bij de schoolarts/ggd geweest en die heeft niks geconstateerd. Ook staat ze gewoon recht en loopt ze normaal. Naar aanleiding van je bericht heb ik er zelf ook nog even naar gekeken, maar ik zie ook geen afwijkende dingen.
Inmiddels zijn we weer een paar maanden verder en hebben we besloten om toch botox te proberen om haar kaakspieren te ontspannen, waardoor ze minder zal klemmen en de beugels hun werk beter kunnen doen. Dochter wordt over een klein half jaar namelijk alweer tien jaar en dan wil de ortho hoe dan ook starten met een slotjesbeugel. Het is daarvoor wel zeer wenselijk dat de overbeet dan beperkt is tot een niveau waarbij alleen de buitenboordbeugel de rest kan doen (tot de kaakoperatie die ze in de puberteit vrijwel zeker gaat krijgen). Vorige week zijn de eerste prikjes gezet. Aan elke kant heeft ze drie prikjes in haar kaakspieren gehad. Ze was boos en ze vond het niet leuk, maar omdat het wel verdoofd was met zalf, heeft ze niet echt pijn gehad. Over drie maanden krijgt ze weer botoxprikjes en daarna elk half jaar.
Vlak voor de kerst hadden we weer een afspraak bij de oogarts. Haar juf had opgemerkt dat ze het bord moeilijk kon lezen. En inderdaad, haar ogen waren weer fors achteruit gegaan; van -4 naar -5 en -5,25. Dochter was intens boos en verdrietig toen de oogarts dit had gemeten. Ze wilde niet dat haar ogen achteruit gingen en ze deed toch zo goed haar best met die stomme druppels? Waarom had het dan toch allemaal geen zin? De oogarts legde uit dat de druppels de achteruitgang zouden remmen, niet helemaal stoppen. Zonder druppels had ze misschien al wel -6 gehad. En dat ze ook niet bij iedereen even goed werken en dat zij daar misschien wat pech mee had. Dochter schreeuwde dat ze ook altijd overal pech mee had en dat ze helemaal klaar was met alles. Ze ging geen bril meer dragen en geen beugels meer want dat was toch allemaal stom en zinloos. Ze gooide haar buitenboordbeugel en haar bril op het bureau en rende boos de kamer uit. Omdat ze natuurlijk geen klap zag, is ze van de trap gevallen waardoor ze een hersenschudding heeft opgelopen. Toen was ze zo mogelijk nog kwader. Enerzijds kookte ik van woede om haar gedrag, maar anderzijds snapte ik haar verdriet en onmacht en het daaruit voortkomende gedrag heel goed. Ze heeft echt flink drama gemaakt in het ziekenhuis. Ze wilde niet mee naar huis omdat ze niet bij mij wilde zijn maar ze wist ook niet wat ze dan wel wilde. Op de parkeerplaats wilde ze weer wegrennen, maar ik heb haar toen heel stevig bij haar arm gegrepen (weer gillen en schreeuwen), maar ze had nog steeds geen bril op en ik wil niet dat ze onder een auto komt. Thuis heeft ze daarna een paar dagen heel veel geslapen. En gehuild. En boos geweest. Ik denk dat ik haar verdriet om alles, dat zich toch maar blijft opstapelen, toch een beetje heb onderschat in eerste instantie. Ik heb heel veel naast haar gezeten. Haar vastgehouden en geknuffeld. Liefde en begrip getoond en samen met haar gehuild. Na een paar dagen werd ze wat rustiger en weer meer voor rede vatbaar. Minder boos, minder tranen, minder slapen en af en toe vroeg ze zelfs zelf om een spelletje te doen of wilde ze iets doen of zien. Ik heb de regie wat betreft beugels en bril dragen heel even bij haar gelaten. De beugels bleven dus uit. De bril zette ze op als ze die nodig had voor wat ze wilde doen en vaak bleef die dan ook wel een hele tijd op.
Na een week heb ik gezegd dat de beugels weer in de mond moesten. Dat was even boos zijn, moeilijk doen en verdrietig zijn, maar ze snapte het wel en deed het ook netjes. Vervolgens heb ik haar de keuze gegeven: nieuwe glazen in je huidige bril of een nieuwe bril. Ze zei aanvankelijk dat ze alleen nieuwe glazen wilde, want anders viel het iedereen zo op dat ze een nieuwe bril had en dat haar ogen achteruit gegaan waren en dat wilde ze niet. Maar toen we bij de opticien kwamen, zag ze een hele mooie bril en die wilde ze toch even passen. En eerlijk, hij paste helemaal bij haar dus die is het toch geworden. Inmiddels gaat het weer een heel stuk beter met dochter. Alsof ze een beetje berust is in haar lot. Ik denk dat ze die paar dagen niks hoeven ook echt nodig heeft gehad om haar gevoelens te verwerken, eruit te gooien en alles op een rijtje te krijgen. Ik heb daar heel lang niet aan toe willen geven om die ruimte te bieden, uit angst dat ze daarna nog veel meer ruimte zou claimen om weerstand te bieden, maar ik kan nu alleen maar zeggen dat het haar enorm goed heeft gedaan. Ik ben trots op haar om hoe veerkrachtig ze is en om wat ze toch maar allemaal doorstaat. Dat heb ik ook zeker gezegd.

Inmiddels weer drie maanden verder en in een heel andere wereld. Eigenlijk zou dochter afgelopen week de tweede set botoxspuiten gezet krijgen. Maar half maart werden wij al gebeld dat we met enige spoed moesten komen omdat de ortho vreesde dat door corona alle reguliere niet spoedeisende zorg stop kwam te liggen. Ik schrok daar toen wel een beetje van. Maar het is wel gebeurd, dus fijn dat er ruimte was om die prikken iets eerder te zetten. De prikken vond dochter niet zo heel fijn, maar ze werkte wel goed mee en heeft niet echt pijn gehad. De controles liggen nu even stil door corona. Dochter moet wel de beugels blijven dragen zoals ze al deed. De buitenboordbeugel werd na de botoxprikken al meteen wat strakker afgesteld voor de komende periode. Dat gaf vooral de eerste week veel extra spanning op de kaken. OMFT gaat momenteel digitaal. Niet ideaal, maar wel fijn dat het kan. Ik merk ook dat nu dochter niet naar school gaat, dat ze veel minder zeurt over beugels en opbeetplaatjes dragen. Dus dat is fijn. Alleen ze mist haar vriendinnetjes wel. Logisch ook.
De volgende fase qua beugel zouden slotjes zijn, als ze tien jaar wordt in juni. Voor de ortho was dat heilig, maar nu alles anders is, is het nog maar de vraag of het kan. Voor mij maakt een beetje later ook niet uit. Als de vorderingen maar niet stilvallen of zelfs weer achteruitgaan. Dat zou heel zonde zijn. Hopelijk wordt alles snel weer normaal.