Hoe je je voelt speelt wel degelijk een grote rol in de pijnbeleving.
Als je ontspannen bent zul je minder snel pijn voelen. Gelukkig kan er tegenwoordig verdoofd wordem, zodat pijn bij het boren alleen nog in extreme situaties voorkomt.
Totale narcose en niets van de tandarts willen is in mijn ogen een aardige opstap, maar dan zou ik op dat moment ook de rest van de kiezen onder de loupe leggen en alles wat maar een beetje problemen zou geven er ook uit halen. je kan namelijk niet elk halfjaar een narcose gaan toedienen.
Ik ben het niet met je eens Ron. Totale narcose is geen oplossing voor je angst. Het kan wel een oplossing zijn voor de eerste horde te nemen als er veel moet gebeuren. Maar daarna zal je toch echt ook zelf aan je angst moeten werken om er overheen te komen!
Bijvoorbeeld met ontspanningsoefeningen en een tandarts zoals die aan het woord in het krantenartikel zijn daarbij hele belangrijke factoren die eraan bijdragen dat iemand zijn angst kan overwinnen.
En dat kan echt hoor, dat overwinnen van die angst zonder dat er narcose aan te pas is gekomen. Ik ben er het bewijs van en ik ken inmiddels veel meer verhalen van mensen die met een 'gewone' tandarts over de angst heen zijn gekomen!
Als ik naar mezelf kijk dan vindt ik vullen en boren onder verdoving geen punt.
Komen er ontstekingen,extracties,en (voor mij nog erger) apresecties (oid) kijken dan ga ik nooit,ik herhaal NOOIT meer naar een normale kaakchirurg toe,vorig jaar lag ik namelijk na afloop op een brancard in het ziekenhuis,het leek wel of ik bezeten was,maar dan bezeten van angst.
De ene persoon wordt doodsbang van een haakje in zijn/haar mond,en bij de ander moet er wat meer komen kijken.
Dus eingelijk is het echt voor een ieder verschillend,het ligt er dus aan WAAR jou angst ligt....bij een haakje,bij het vullen van een gaatje,bij het geluid of zelfs d elucht in de tandartskamer maakt sommigemensen angstig,en,laten we eerlijk zijn,dan heb je nog tanarts die zijn zelf verkeerd bezig ! Werken zonder handschoentjes,een grote bek opzetten tegen zijn/haar patienten,en natuurlijk het grote onbegrip voor de angst zelf,er zijn er zelfs die zeggen ""ach,rustig,het valt wel mee,je maakt je te druk,stel je niet zo aan,zon grote vent|"" dat soort nutteloze opmerkingen.
@Ron00
Het zal best afhangen van waar je bang voor bent maar bij veel angstpatiënten is het volgens mij een combinatie van dingen. Ook de oorzaken kunnen verschillen maar het resultaat is hetzelfde, in veel gevallen niet meer gaan, soms jaren niet.
Ik ben ook een angstpatiënt en mijn tandarts volgt in de grote lijnen het concept zoals in het artikel weergegeven, bij mij werkt het idd ook (zoals Minique al eerder schreef), niet pats boem behandelen maar aandacht voor de angst en de persoon achter het gebit. Op het angstforum staan veel van dit soort verhalen die op dezelfde manier uitpakken, wel weer gaan, al blijf je bang.
Je schrijft dat jouw reden vooral ligt bij de kaakchirurgische ingreep, ook een nare ervaring dus, maar blijkbaar wil je ook niet meer naar de huistandarts voor een aantal behandelingen. Als ik lees over wat je schrijft over de houding van “de ? tandarts†vraag ik me af of dat ook niet meespeelt. Mijn tandarts (en dat geldt ongetwijfeld voor heel veel andere tandartsen) herken ik daar absoluut niet in, die neemt mijn angst heel serieus en handelt daar ook naar, zo ben ik goed behandelbaar als het nodig is.
Misschien heb je gewoon enkele (of een) botte tandarts(en) en/of kaakchirurg gehad? Je denkt dat de aanpak uit het artikel voor jou niet zal werken, voor heel veel angstige patiënten vast wel! Dit is toch juist de niet botte en niet veroordelende aanpak, tijd en aandacht voor het eigenlijke angstprobleem en er iets aan doen!
Met vriendelijke groet, Hermina.
Totale Narcose is geen oplossing, maar een (handige) vluchtweg.
Ik geef heel eerlijk toe dat ik die ook gebruikt heb, maar dat ik nu
"gewoon" naar de TA ga (wel nog steeds dezelfde als van de narcose)
en me ook "gewoon" durf laten behandelen.
Na twee narcosebehandelingen was mijn gebit "goed".
Ik redeneer nu "wat kan er in een half jaar nou gebeuren"
en dat werkt, wantd at blijkt weinig te zijn :P
De TA weet van mijn angst en weet dat het voor mij belangrijk is
te weten wat ze zal gaan doen. Ik heb me soms zelfs "ingelezen",
waardoor ik wist welke handelingen ik grofweg kon verwachten.
Bij mij heeft de narcose dus geholpen om tot een goed
uitgangspunt te komen voor het leren omgaan met mijn angst.
En dat werkt (voor mij), want hoewel ik nog steeds niet sta te juichen
als ik naar de TA moet ga ik wel gewoon, soms zelfs fluitend!
Elke angst, hoe irrationeel ook, is gegrond. Of je denkt dat je er overheen kan komen is dan de volgende vraag.
Je kan beter denken in termens: welk onderdeel van de behandeling of benadering vond ik nu werkelijk zo vervelend dat ik nu met de gebakken peren zit.
Het ontrafelen van het geheel naar een aantal stappen/onderdelen maakt de kans dat je aan dat ene onderdeel wat kan doen groter.
Dat zeg je heel mooi mechanico... Ik ben het er helemaal mee eens.
Ik wil er nog wel iets aan toevoegen: na aan die ene stap/dat ene onderdeel gewerkt te hebben, kun je vaak ook aan de volgende werken... En zo ga je stapje voor stapje (en ja, soms ook een keer eentje achteruit) naar dat moment dat je zonder angst naar de tandarts gaat!
Daar ben ik het niet mee eens. Ikzelf heb/had faalangst. Mijn psycholoog heeft mij laten inzien dat alles wat ik dacht een foute gedachte was; een gedachte die niet klopte. Ik geloofde in mijn gedachten en in de faalangst. En zolang je erin gelooft, dan bestaat het ook.
Mij helpt het om te bedenken dat mijn angst niet gegrond is, want je gaat er namelijk niet dood aan als je een keer op je bek gaat. Iedereen gaat wel eens op zijn bek dus het is niet erg.
Naar Ron vertaald: Misschien krijg je pijn, maar wat dan nog? Je gaat er niet dood aan, het gaat weer over, en je krijgt er weer iets moois voor terug. En dan lig je te flippen in de stoel, boeiend...iedereen heeft een zwakte en jij bent toevallig bang voor behandeling bij ontsteking. Vervelend dat het gebeurd is, maar dat wil niet zeggen dat je de volgende keer weer de controle over jezelf verliest of dat het de volgende keer weer pijn doet . Als je namelijk geloofd dat je die controle verliest, dan verlies je hem ook. Op een gegeven ogenblik denk je, ojeee daar gaan we weer, zie je wel ik kan het niet aan. En dan geef je eraan toe.
Ik kon vroeger niet beginnen met toetsen op school omdat mijn vingers zo erg trilden dan mijn instrument op grond viel. En daar geloofde ik in. Zie je wel, ik begin weer te trillen ik kan net zo goed stoppen en niemand begrijpt me.
Maar ik leerde om tegen mezelf te zeggen..he ik tril, mmm...nou dat trillen houdt zo op dus ik ga maar vast beginnen. En jawel...het trillen hield zomaar ineens op alsof er een wonder was gebeurd. Zo werkte het ook tegen mijn rode kop, tegen mijn hysterische huilbuien en tegen hyperventolatie, tegen zwarte vlekken voor mijn ogen en tegen uitvallen tegen de docent, tegen overgeven, tegen naar de wc moeten etc etc etc.
En die positieve gedachte helpt me nog steeds. Bijvoorbeeld als ik een kind moet behandelen die emotioneel reageert. Ik voel mijn hartslag omhoog schieten, ik voel dat ik rood aanloop, ik voel de paniek, ik voel mijn ademhaling verkeerd gaan en ik voel dat ik tril. En elke keer pas ik het trucje "Ik kan het stoppen, het gaat zo over" toe. En elke keer voelt het weer als een klein wondertje. En nee, het wordt nooit leuk en het blijft best spannend maar je kan het echt aan. Je kan het opvangen.
Je kan toch niet elke keer onder narcose gebracht worden? Of wil je dat? Want als je dat wilt, dan kan ik niet helpen. Je moet wel willen vechten...
Lieneke, als ik jouw verhaal lees en constateer dat er parallellen in zitten met de manier waarop ik mijn tandartsangst heb overwonnen, dan associeer ik dat persoonlijk meer met het woord 'irrationeel' dan met 'gegrond'...
Dus ik denk dat we met een andere woordkeuze uiteindelijk ongeveer hetzelfde bedoelen.
als ik naar mijn eigen angsten kijk en ik zou aangeven welk gedeelte me angst oplevert..dan kom ik toch tot een enorme waslijst..
het is nu voor het eerst geweest dat ik 2 controles heb overgeslagen..
ik heb nu met moeite weer gebeld..
Want daar begint mijn angst al..bij de afspraak maken..eigenlijk al bij de gedachte aan het moeten maken van een afspraak...
Ik lig er nu bijna al 2 week deels wakker van omdat ik dinsdag moet gaan..
blijf er bij dat narcose voor mij ook niet de oplossing zou zijn, maar ook dat er misschien geen oplossing voor me is.. want ook al was mijn laatste tandarts ontzettend begripvol, behulpzaam, luisterend oor etc.. ik durfde niet..
Weet wel dat als mijn verstandskiezen er echt uitmoeten, dit toch echt diep onder zeil moet.. dat is niet veilig voor de kaakchirurg om dat te doen zonder volledige narcose
Ik denk alleen ook dat ik verstandelijk nooit meer dan 2 controles over zou slaan..maar als ik zou kunnen kiezen..haal dan alles er maar uit.. maar daar zijn mijn tanden niet slecht genoeg voor.. tuurlijk is dan niet alles voorbij, maar dan heb ik een andere benadering ervoor..
Ja,ik vindt mij angst gegrond,ik ben namelijk naar een klojo van een mondhygienist geweest,die mij lachend vertelde dat ik in totaal 22 injecties zou krijgen tijdens de 4 behandelingen.
Voordat ik ook maar op de stoel zat heb ik hem verteld angstpatient te zijn.
Tijdens het plaatsen van de prikken in het tandvlees van de boven en ondertanden,ging ik door de grond,ook hierna moest hij hier om grinniken,ik werd dus niet serieus genomen,bovendien hoorde ik later van mensen dat hij in zijn praktijk een voorverdovings ding had,een soort ijs spuit waardoor de pijn met 70 % verminderd tijdens deze verdoving,dus waar hebben we het over.
Tuurlijk is dit eigen schuld,had ik maar beter moeten poetsen,maar als je patienten uit gaat lachen met pijn,terwijl ze van te voren weten dat je angstig bent en daar niets aan doen,horen ze deze mensen op straat te zetten.
Je voelt je dus onbegrepen door de mh. Het is inderdaad erg knullig om te gaan lachen zeg! Denk niet dat hij het onaardig bedoelde, maar gewoon niet beter wist dan schaapachtig te lachen. Misschien probeerde hij de boel er luchtiger door te maken, maar dat is dan behoorlijk mislukt.
Die prikken hoeven inderdaad niet zoveel pijn te doen als je die verdoving fatsoenlijk zet en weet hoe je de patient moet afleiden.
22 prikken....dat heb ik echt nog nooit gedaan! Om de helft van een onderkaak en de helft van een bovenkaak te verdoven, prik ik minstens vier keer. Soms wordt het iets meer als de verdoving niet in 1 keer wil zitten.
Ik zou vragen of je een andere mh kan krijgen waarmee het wel klikt. Geef van te voren aan dat je bang bent dan kan er rekening mee worden gehouden. En ga dan stapje voor stapje steeds wat verder totdat je het vertrouwen weer hebt in de behandelaar.
Het ging hier om het totale gebit.
Uitgaande van het goed vertrouwen wat je moet geven bij deze specialisten vertelde hij me dat een complete behandeling noodzakelijk was,dus heb ik dat maar laten doen.
Als je ontspannen bent zul je minder snel pijn voelen. Gelukkig kan er tegenwoordig verdoofd wordem, zodat pijn bij het boren alleen nog in extreme situaties voorkomt.
:smt006 Monique
Bijvoorbeeld met ontspanningsoefeningen en een tandarts zoals die aan het woord in het krantenartikel zijn daarbij hele belangrijke factoren die eraan bijdragen dat iemand zijn angst kan overwinnen.
En dat kan echt hoor, dat overwinnen van die angst zonder dat er narcose aan te pas is gekomen. Ik ben er het bewijs van en ik ken inmiddels veel meer verhalen van mensen die met een 'gewone' tandarts over de angst heen zijn gekomen!
:smt006 Monique
Maar toch vraag ik me af of angst mensen ooit wel echt van de angst afkomen.. angst zit zo diepgeworteld..
al vind ik algehele narcose ook geen oplossing
Als ik naar mezelf kijk dan vindt ik vullen en boren onder verdoving geen punt.
Komen er ontstekingen,extracties,en (voor mij nog erger) apresecties (oid) kijken dan ga ik nooit,ik herhaal NOOIT meer naar een normale kaakchirurg toe,vorig jaar lag ik namelijk na afloop op een brancard in het ziekenhuis,het leek wel of ik bezeten was,maar dan bezeten van angst.
De ene persoon wordt doodsbang van een haakje in zijn/haar mond,en bij de ander moet er wat meer komen kijken.
Dus eingelijk is het echt voor een ieder verschillend,het ligt er dus aan WAAR jou angst ligt....bij een haakje,bij het vullen van een gaatje,bij het geluid of zelfs d elucht in de tandartskamer maakt sommigemensen angstig,en,laten we eerlijk zijn,dan heb je nog tanarts die zijn zelf verkeerd bezig ! Werken zonder handschoentjes,een grote bek opzetten tegen zijn/haar patienten,en natuurlijk het grote onbegrip voor de angst zelf,er zijn er zelfs die zeggen ""ach,rustig,het valt wel mee,je maakt je te druk,stel je niet zo aan,zon grote vent|"" dat soort nutteloze opmerkingen.
Het zal best afhangen van waar je bang voor bent maar bij veel angstpatiënten is het volgens mij een combinatie van dingen. Ook de oorzaken kunnen verschillen maar het resultaat is hetzelfde, in veel gevallen niet meer gaan, soms jaren niet.
Ik ben ook een angstpatiënt en mijn tandarts volgt in de grote lijnen het concept zoals in het artikel weergegeven, bij mij werkt het idd ook (zoals Minique al eerder schreef), niet pats boem behandelen maar aandacht voor de angst en de persoon achter het gebit. Op het angstforum staan veel van dit soort verhalen die op dezelfde manier uitpakken, wel weer gaan, al blijf je bang.
Je schrijft dat jouw reden vooral ligt bij de kaakchirurgische ingreep, ook een nare ervaring dus, maar blijkbaar wil je ook niet meer naar de huistandarts voor een aantal behandelingen. Als ik lees over wat je schrijft over de houding van “de ? tandarts†vraag ik me af of dat ook niet meespeelt. Mijn tandarts (en dat geldt ongetwijfeld voor heel veel andere tandartsen) herken ik daar absoluut niet in, die neemt mijn angst heel serieus en handelt daar ook naar, zo ben ik goed behandelbaar als het nodig is.
Misschien heb je gewoon enkele (of een) botte tandarts(en) en/of kaakchirurg gehad? Je denkt dat de aanpak uit het artikel voor jou niet zal werken, voor heel veel angstige patiënten vast wel! Dit is toch juist de niet botte en niet veroordelende aanpak, tijd en aandacht voor het eigenlijke angstprobleem en er iets aan doen!
Met vriendelijke groet, Hermina.
Ik geef heel eerlijk toe dat ik die ook gebruikt heb, maar dat ik nu
"gewoon" naar de TA ga (wel nog steeds dezelfde als van de narcose)
en me ook "gewoon" durf laten behandelen.
Na twee narcosebehandelingen was mijn gebit "goed".
Ik redeneer nu "wat kan er in een half jaar nou gebeuren"
en dat werkt, wantd at blijkt weinig te zijn :P
De TA weet van mijn angst en weet dat het voor mij belangrijk is
te weten wat ze zal gaan doen. Ik heb me soms zelfs "ingelezen",
waardoor ik wist welke handelingen ik grofweg kon verwachten.
Ondertussen zit ik bijna 3 jaar na mijn eerste behandeling en heb
ik nu voor mezelf zelfs weten te KIEZEN voor het plaatsen van een
kroon. Het hoeft nog niet per sé, maar we hebben het er nu al ZO
vaak over gehad dat ik het nu WIL. En eng is het niet meer,
want de tad ernaast is ook al van een kroon vooerzien terwijl
ik gewoon "bij" was en naar de ggrapjjes van de TA lag te luisteren.
Bij mij heeft de narcose dus geholpen om tot een goed
uitgangspunt te komen voor het leren omgaan met mijn angst.
En dat werkt (voor mij), want hoewel ik nog steeds niet sta te juichen
als ik naar de TA moet ga ik wel gewoon, soms zelfs fluitend!
Groet,
JAN
Je kan beter denken in termens: welk onderdeel van de behandeling of benadering vond ik nu werkelijk zo vervelend dat ik nu met de gebakken peren zit.
Het ontrafelen van het geheel naar een aantal stappen/onderdelen maakt de kans dat je aan dat ene onderdeel wat kan doen groter.
Ik wil er nog wel iets aan toevoegen: na aan die ene stap/dat ene onderdeel gewerkt te hebben, kun je vaak ook aan de volgende werken... En zo ga je stapje voor stapje (en ja, soms ook een keer eentje achteruit) naar dat moment dat je zonder angst naar de tandarts gaat!
:smt006 Monique
Mij helpt het om te bedenken dat mijn angst niet gegrond is, want je gaat er namelijk niet dood aan als je een keer op je bek gaat. Iedereen gaat wel eens op zijn bek dus het is niet erg.
Naar Ron vertaald: Misschien krijg je pijn, maar wat dan nog? Je gaat er niet dood aan, het gaat weer over, en je krijgt er weer iets moois voor terug. En dan lig je te flippen in de stoel, boeiend...iedereen heeft een zwakte en jij bent toevallig bang voor behandeling bij ontsteking. Vervelend dat het gebeurd is, maar dat wil niet zeggen dat je de volgende keer weer de controle over jezelf verliest of dat het de volgende keer weer pijn doet . Als je namelijk geloofd dat je die controle verliest, dan verlies je hem ook. Op een gegeven ogenblik denk je, ojeee daar gaan we weer, zie je wel ik kan het niet aan. En dan geef je eraan toe.
Ik kon vroeger niet beginnen met toetsen op school omdat mijn vingers zo erg trilden dan mijn instrument op grond viel. En daar geloofde ik in. Zie je wel, ik begin weer te trillen ik kan net zo goed stoppen en niemand begrijpt me.
Maar ik leerde om tegen mezelf te zeggen..he ik tril, mmm...nou dat trillen houdt zo op dus ik ga maar vast beginnen. En jawel...het trillen hield zomaar ineens op alsof er een wonder was gebeurd. Zo werkte het ook tegen mijn rode kop, tegen mijn hysterische huilbuien en tegen hyperventolatie, tegen zwarte vlekken voor mijn ogen en tegen uitvallen tegen de docent, tegen overgeven, tegen naar de wc moeten etc etc etc.
En die positieve gedachte helpt me nog steeds. Bijvoorbeeld als ik een kind moet behandelen die emotioneel reageert. Ik voel mijn hartslag omhoog schieten, ik voel dat ik rood aanloop, ik voel de paniek, ik voel mijn ademhaling verkeerd gaan en ik voel dat ik tril. En elke keer pas ik het trucje "Ik kan het stoppen, het gaat zo over" toe. En elke keer voelt het weer als een klein wondertje. En nee, het wordt nooit leuk en het blijft best spannend maar je kan het echt aan. Je kan het opvangen.
Je kan toch niet elke keer onder narcose gebracht worden? Of wil je dat? Want als je dat wilt, dan kan ik niet helpen. Je moet wel willen vechten...
Dus ik denk dat we met een andere woordkeuze uiteindelijk ongeveer hetzelfde bedoelen.
:smt006 Monique
het is nu voor het eerst geweest dat ik 2 controles heb overgeslagen..
ik heb nu met moeite weer gebeld..
Want daar begint mijn angst al..bij de afspraak maken..eigenlijk al bij de gedachte aan het moeten maken van een afspraak...
Ik lig er nu bijna al 2 week deels wakker van omdat ik dinsdag moet gaan..
blijf er bij dat narcose voor mij ook niet de oplossing zou zijn, maar ook dat er misschien geen oplossing voor me is.. want ook al was mijn laatste tandarts ontzettend begripvol, behulpzaam, luisterend oor etc.. ik durfde niet..
Weet wel dat als mijn verstandskiezen er echt uitmoeten, dit toch echt diep onder zeil moet.. dat is niet veilig voor de kaakchirurg om dat te doen zonder volledige narcose
Ik denk alleen ook dat ik verstandelijk nooit meer dan 2 controles over zou slaan..maar als ik zou kunnen kiezen..haal dan alles er maar uit.. maar daar zijn mijn tanden niet slecht genoeg voor.. tuurlijk is dan niet alles voorbij, maar dan heb ik een andere benadering ervoor..
Ja,ik vindt mij angst gegrond,ik ben namelijk naar een klojo van een mondhygienist geweest,die mij lachend vertelde dat ik in totaal 22 injecties zou krijgen tijdens de 4 behandelingen.
Voordat ik ook maar op de stoel zat heb ik hem verteld angstpatient te zijn.
Tijdens het plaatsen van de prikken in het tandvlees van de boven en ondertanden,ging ik door de grond,ook hierna moest hij hier om grinniken,ik werd dus niet serieus genomen,bovendien hoorde ik later van mensen dat hij in zijn praktijk een voorverdovings ding had,een soort ijs spuit waardoor de pijn met 70 % verminderd tijdens deze verdoving,dus waar hebben we het over.
Tuurlijk is dit eigen schuld,had ik maar beter moeten poetsen,maar als je patienten uit gaat lachen met pijn,terwijl ze van te voren weten dat je angstig bent en daar niets aan doen,horen ze deze mensen op straat te zetten.
Die prikken hoeven inderdaad niet zoveel pijn te doen als je die verdoving fatsoenlijk zet en weet hoe je de patient moet afleiden.
22 prikken....dat heb ik echt nog nooit gedaan! Om de helft van een onderkaak en de helft van een bovenkaak te verdoven, prik ik minstens vier keer. Soms wordt het iets meer als de verdoving niet in 1 keer wil zitten.
Ik zou vragen of je een andere mh kan krijgen waarmee het wel klikt. Geef van te voren aan dat je bang bent dan kan er rekening mee worden gehouden. En ga dan stapje voor stapje steeds wat verder totdat je het vertrouwen weer hebt in de behandelaar.
Uitgaande van het goed vertrouwen wat je moet geven bij deze specialisten vertelde hij me dat een complete behandeling noodzakelijk was,dus heb ik dat maar laten doen.
Vandaar die rekening.
Ik ga hem eens bellen.
De ziektekostenverzekeraars zullen hier erg blij mee wezen. :o